Konwencja
Międzynarodowa Szczyrk 2016
Wieczorna dyskusja na temat
proroctwa Zachariasza 12-14
Język dyskusji:
angielski (wszyscy uczestnicy przy stole wypowiadają się
wyłącznie w tym języku)
Moderacja – Daniel Kaleta
Uczestnicy:
Europa – Piotr Krajcer
Izrael – David Tel-Tsur
USA – Richard Doctor
Pytania ogólne:
1.
Czy Proroctwo Zachariasza rozdziały 12, 13, 14 opisują jeden
ciąg zdarzeń proroczych? Jeśli tak, to w jaki sposób
włącza się w niego 13 rozdział.
2.
Czy proroctwo to odnosi się do literalnego narodu Izraelskiego i
rzeczywistego miasta Jerozolimy w czasach ostatecznych? Czy też można
te zdarzenia i miejsca interpretować inaczej, duchowo?
3.
Ramy czasowe rozważanego ciągu proroczego: od Jerozolimy jako kubka opojenia (zataczania) (Zach. 12:2) aż po
ogólnoświatowe obchody Święta Szałasów (Sukkot) w Królestwie Mesjańskim (Zach. 14:16)
– jak należy zdarzenia te umieszczać w czasie historycznym? Czy
proroctwo to zaczęło się już wypełniać i w jakim
jego punkcie (ogólnie) się znajdujemy?
Pytania
szczegółowe:
4.
Wersety Zach. 12:5-7 – jak rozumieć rozgraniczenie na
książąt (rody) Judy,
mieszkańców Jerozolimy i dom Dawida? Kto stanowi te grupy dzisiaj i
jaką one spełniają rolę? Co to proroctwo mówi o ich
wzajemnych relacjach?
5.
Wylanie ducha Zach. 12:10-14 – co oznacza i jak się wypełni? Co
oznacza płacz poszczególnych plemion osobno? Czy „wszystkie
inne pokolenia” Zach. 12:14 (lub 13) to pozostałe plemiona Izraela,
czy też wszystkie narody ziemi, jak mogłoby wynikać z Mat. 24:30
i Obj. 1:7? Czy może w wersetach z NT jest mowa tylko o plemionach
izraelskich?
6.
Interpretacja 13 rozdziału – jak rozumieć oczyszczenie z
grzechu mieszkańców Jerozolimy i domu Dawidowego (Zach. 13:1),
pozbycie się fałszywych proroków (Zach. 13:2-6) i
podziału mieszkańców Ziemi na trzy części (Zach.
13:8-9).
7.
Bitwa o Jerozolimę Zach 14:1-3 – jak
można ją sobie wyobrazić?
8.
Jak należy rozumieć okres Królestwa Mesjańskiego (Zach.
14:9-21)? Czy będzie to ziemskie królestwo ze stolicą w
Jerozolimie pod wodzą Jezusa? Czy będą obchodzone centralne
święta? Czy też jest to opis symboliczny? Jakie jego elementy
są ważne dla nas dzisiaj?
Piotr Krajcer
Zachariasz 12-14
dyskusja Szczyrk - Piotr Krajcer
1. W rozdziałach 12 do 14 proroctwa
Zachariasza zawarty jest scenariusz ustanowienia na ziemi Królestwa
Mesjasza.
Początkowym
etapem jest zgromadzenie Żydów do ziemi i uczynienie z Jerozolimy
ciężkiego kamienia dla świata. Końcem uznanie przez
wszystkie narody nowego porządku rzeczy.
Rozdział 13
pokazuje upadek wszelkiego rodzaju bałwochwalstwa, zwodniczych ideologii i
zachowań, które mamiły ludzi przez wieki. Dzieje się to
nieprzypadkowo wśród Żydów, gdyż oni mieszkając
wśród wszystkich narodów, stykali się z wszystkimi
ideologiami i przejmowali je, a czasami i sami kształtowali. Bóg
chce usunąć te skrajne i pozostawić i rozwijać, te
które będą potrzebne w królestwie Mesjasza.
2. Proroctwo to
szczególnie odnosi się do narodu Izraelskiego. Dowód na to
znajduje się w treści proroctwa Zach. 12 :6. I zostanie jeszcze
Jeruzalem na miejscu swoim w Jeruzalemie (BG).
O ile rzeczywiście Jeruzalem możemy
rozumieć jako symbol miasta pokoju lub za księgą objawienia 21:2
jako Nowe Jeruzalem, to jednak umiejscowienie tego miasta na miejscu swoim
w Jeruzalemie, nie pozostawia nam
wątpliwości, że chodzi o fizyczne miejsce, gdzie znajdowało
i od trzech tysięcy lat nieprzerwanie znajduje się Jeruzalem.
Każe nam to i kontekst tego wersetu, a wiec rozdział 12
umieszczać w rzeczywistej ziemi Izraelskiej.
Można
również interpretować niektóre elementy tego
proroctwa w stosunku do innych
narodów na zasadzie opisanej w Rzym. 2:9-10
Utrapienie i
ucisk najpierw na Żyda potem na Greka, chwała, cześć i
pokój najpierw Żydowi potem Grekowi.
3. Jeżeli
proroctwo to interpretujemy w stosunku do fizycznego narodu Izraelskiego to
trudno nie zauważyć, że w XX w., a wiec w czasach których
żyjemy Jeruzalem
rzeczywiście stało się kamieniem ciężkim
wszystkim narodom.
Może świadczyć o tym
ilość rezolucji jakie Rada Bezpieczeństwa ONZ wydała w
stosunku do tego małego skrawka naszej planety. Jak wspomniał z wyrzutem premier Izraela B. Natanjahu w rozmowie z sekretarzem ONZ, Rada Praw Człowieka ONZ wydała
więcej rezolucji potępiających Izrael niż przeciw wszystkim
pozostałym państwom razem wziętym. Spór o status
Jerozolimy pozostaje od początku do dziś centralnym punktem
konfliktu, o który rozbijają się wszystkie porozumienia
pokojowe.
Widzimy
także, że cielesne Jeruzalem stanęło już na swoim
miejscu w Jeruzalemie. Jerozolima została
stolicą Izraela. Oczekujemy, że podobnie stanie się i z duchowym
Jeruzalem, ale to jak i wylanie ducha i wszystkie później opisane
wydarzenia należą jeszcze do przyszłości.
4. Namioty
Judzkie. Po niewoli babilońskiej na Izrael mieszkający w swojej
ziemi składają się faktycznie trzy pokolenia: Juda i
Beniamin oraz część
pokolenia Lewiego, pozostałe nie
wróciły z niewoli asyryjskiej. W wielu językach od pokolenia Judy
pochodzi określenie Żydów (np. niemiecki Jude).
Możemy więc przyjąć, że wymienione namioty Judy przedstawiają wszystkich Żydów, a
książęta to ich przywódcy. Taką myśl znajdujemy
w I tomie na str. 294.
Mieszkańcy Jerozolimy. Po
powrocie z niewoli babilońskiej w Jerozolimie mieszkali przedstawiciele
wszystkich powracających. Nehem. 11:1 Mieszkali
tedy przedniejsi z ludu w Jeruzalemie, a inny lud
miotali losy, aby wzięli dziesiątego człowieka na mieszkanie w Jeruzalemie, mieście świętem, a
dziewięć części w innych miastach.
Możemy więc uważać, że pod symbolem
mieszkańców Jerozolimy kryją się dziś wszyscy ci,
którzy pomni na obietnice
wrócili i zamieszkują
Ziemię Obiecaną. Taką myśl znajdujemy też w
Komentarzu (Expanded Biblical
Coments). Podobnie jak za czasów Nehemiasza i dzisiaj mieszkańcy Jerozolimy
stanowią około 1/10 populacji
Żydów w Izraelu.
Dom Dawidowy to potomkowie
króla Dawida. Trudno dzisiaj doszukać się wśród
Żydów fizycznych potomków króla Dawida dlatego
należy to pojęcie rozumieć symbolicznie.
Za potomka Dawida
uznawany był Jezus, bo jego ojcem był Józef z domu Dawida
Łuk 1:27. A jak czytamy w Mat.9:27 Synu Dawidowy zmiłuj się
nad nami i Mat 21:15 Hosanna synowi Dawidowemu Jezusa uważano
za syna Dawida.
O prawie Jezusa do domu Dawidowego mówią wersety Izaj. 22:22, Obj.3:7 To mówi on
Święty i Prawdziwy, który ma klucz Dawidowy, który
otwiera, a nikt nie zawiera i zawiera, a nikt nie otwiera.
Dom Dawidowy to
duchowe dzieci Jezusa bo przecież nie miał on fizycznych. Zach.12:10
mówi o wylaniu na dom Dawida ducha łaski i modlitw. Takie
stwierdzenie zdaje się wykluczać z tak pojętego domu Dawida tych z chrześcijan,
którzy już są pod wpływem ducha. Może jednak nam
wskazywać na tych z Żydów, którzy uznają Jezusa,
dzisiaj określamy ich jako Żydów Mesjańskich
5. Wylanie ducha
należy łączyć z
proroctwem Joela 2:28. Ciekawym jest, że duch
będzie wylany na dom Dawidowy i mieszkańców Jerozolimy. Nie ma
tu mowy o pokoleniu Judy. Biorąc pod uwagę
nasze wcześniejsze przypuszczenia znaczyłoby to, że
początkowo wylanie ducha będzie dotyczyć tylko tych
Żydów, którzy znajdują się w Izraelu.
Zrozumienie
znaczenia poszczególnych płaczących grup zależy od
zidentyfikowania wymienionych rodzin . Łatwo określić dom Dawida
i dom Lewiego,
jednak identyfikacja Natana i Szemaja budzi
wątpliwości. Niektórzy komentatorzy w Natanie
widzą proroka Natana 2 Sam. 7:2,4,12 inni syna
Dawida 2 Sam 5:14. A teć są imiona tych,
którzy mu się urodzili w Jeruzalemie: Samma, i Sobab, i Natan, i Salomon. Jeszcze więcej trudności sprawia postać Semeja.
Raszi mówi, że to Samma
pierwszy syn Dawida z Betsui, inni, że to wnuk Lewiego 2Moj. 6:17, wreszcie może to być Semej z domu Saulowego,
który złorzeczył Dawidowi 2Sam 16:5.
Osobne
opłakiwanie może oznaczać płakanie z innego powodu i w inny
sposób. Tak jak mogą być łzy radości i łzy
smutku
Jedni jak dom
Dawidowy - Mesjańscy
Żydzi i dom Natana – prorocy
płaczący z radości, że oglądają długo wyczekiwanego Mesjasza.
Drudzy dom Lewiego – duchowi przywódcy i
dom Szemeja z lini Saula z pokolenia Beniamina prześladowcy Jezusa i jego
wyznawców. Być morze ich gorzki płacz i stan serca podobny
będzie do stanu innego Beniaminity
prześladowcy, który kiedyś ujrzał Mesjasza na drodze do
Damaszku.
Wszystkie inne
pokolenia- zapewne nie chodzi o 10
pokoleń, które uległy rozproszeniu w niewoli asyryjskiej. O
tym, że wszystkie inne pokolenia mogą oznaczać wszystkie narody
świadczą tylko wersety Ma.t24:30 i Obj 1:7
Mówi
również o tym samo proroctwo Zach
14:17,18 A ktoby nie szedł z pokolenia
ziemi do Jeruzalemu, pokłon oddawać
królowi, Panu zastępów, na tych deszcz padać nie
będzie. A jeśli pokolenie Egipskie nie wstąpi, i nie
przyjdzie,
Użyty jest ten sam wyraz hebrajski mispachah [nr
Stronga 4940]
6. Znowu
interesujące, że oczyszczenie
z grzechów będzie tylko dla domu Dawidowego i obywateli Jeruzalemskich. Dobrze tłumaczy to zdanie z IV tomu str 625: „Chociaż dzięki łasce
Bożej Izraelici, pomimo różnego stopnia braku wiary u wielu z
nich, zostaną zgodnie z obietnicą ponownie zgromadzeni do Palestyny,
to jednak żaden z nich nie zostanie policzony jako uczestnik ziemskiej
fazy Królestwa, ani nawet nie zostanie uznany za jego zwolennika czy
współpracownika, jeśli wcześniej nie uzna Jezusa
Chrystusa za Syna Bożego i jedynego Odkupiciela i Wybawiciela Izraela i
świata.”
Rozdział 13
tłumaczy jak usunięte zostaną fałszywe ideologie,
których reprezentantami są fałszywi prorocy i duchy nieczyste.
Zapewne
również podział ziemi na trzy części nie dotyczy
literalnych ludzi ale ideologii, które reprezentują. Dzisiaj 1/3
mieszkańców stanowią ortodoksi i inni skrajnie prawicowi nacjonaliści
których ideologia jest daleka od tej, która będzie w
królestwie Mesjasza. Druga część to poglądy
reprezentowane przez niewierzących, świeckich Żydów,
liberałów itp., które też nie znajdą miejsca w
królestwie. Te dwa skrajne poglądy, które dziś popularnie
nazywamy prawicowe i lewicowe zostaną w tym czasie totalnie
skompromitowane w oczach ludzkich i przez to uśmiercone. Jednak możemy oczekiwać,
że ostatnia część będąca w środku, niesie w
sobie idee, które po oczyszczeniu i wypławieniu tak jak srebro i
złoto będą rozwijane w królestwie. Zapewne
należeć do nich będzie miedzy innymi idea bycia przykładem dla
świata, niesienia pomocy innym narodom, zagospodarowanie pustyni i inne,
które już dzisiaj obserwujemy w Izraelu.
7.
Myślę, że do końca trudno nam sobie wyobrazić jak
będzie wyglądał dokładny scenariusz tych wydarzeń.
Opisane są one w wielu proroctwach. Powtarza się element zgromadzenia
przeciwko Izraelowi wszystkich narodów Joel
2:2, Ezech 38:2-8, Mich.5:4. Proroctwo Joela 2:12-18 sugeruje, że ci którzy
będą się modlić o wybawienie ocaleją. Być
może gdy mowa jest o spustoszeniu , zniszczeniu dotyczyć to
będzie tych, którzy nie zaufają Bogu, ale tak jak to ma
miejsce za naszych czasów będą próbować się
bronić przy pomocy własnego oręża.
8. Proroctwo
Zachariasza wspomina o obchodzeniu Święta Namiotów. Prorok Ezechiel wspomina także, że w
przyszłości będzie obchodzone święto Paschy Ezech. 45:21 chociaż w obu proroctwach jest opisane
składanie ofiar nie myślę, żeby były to ofiary ze
zwierząt lub pokarmów, ale raczej te które opisuje 1 Piotr.
2:5 dla składania duchowych ofiar (NP)
Nie wykluczam,
że można się będzie udawać do Jerozolimy, ale nie
myślę, że będzie się urządzać
święta na podobieństwo tego jak te, które dzisiaj urządza
się np. w Mekkce, gdzie przebywają miliony
pielgrzymów .
Znaczenie tych
świąt będzie duchowe
i tak jak my 14-tego Nisan nie udajemy się do
Jerozolimy, chociaż przecież Nasz Pan tak uczynił, to i w
przyszłości ludzie nie będą musieli tam się
udawać by obchodzić to święto. Ważne jednak by
składali duchowe ofiary i podporządkowali się prawodawstwu
nowego królestwa ze stolicą w Jerozolimie.
David Tel-Tsur
PYTANIE OGÓLNE #1: ZACH 12, 13, 14
Rozdziały 12-14, przy całej swojej
wielowątkowości, zamknięte są we wspólnych ramach,
które możemy określić jako Jerozolima naszych
czasów.
W dwóch spośród tych
rozdziałów, 12 i 14, czytamy opis wielkiej wojny w Dniach
Ostatecznych. Nie są one właściwie zbyt
zróżnicowane, ale między nimi znajduje się rozdział
13, skupiający się na losie żyjących jeszcze w tym czasie
pogan. Rozdziały 12 i 14 opisują wojnę ogarniającą
Jeruzalem, zwracając uwagę na fakt, że biorą w niej
udział wszystkie narody (Zach 12:2 i 14:2). W
obu rozdziałach czytamy, że Bóg podejmie interwencję w
obronie swojego miasta (Zach. 12:8 i 14:3), ale przy bliższej analizie
dostrzeżemy sporo różnic. Oto przykłady: 12:2 i 14:2;
12:4 i 14:12; 12:6 i 14:3-4; 13:1 i 14:8 oraz 12:10-14 i 14:16. Na podstawie
tych wszystkich różnic możemy wywnioskować, że tak
naprawdę mamy tu do czynienia z dwiema różnymi wojnami. Aby
zrozumieć szczególne znaczenie każdej z nich, musimy
przeczytać rozdział 13:2-9.
Jeśli zatem rozdziały 12, 13 i 14
zostały zapisane w porządku chronologicznym, to rozdział 13
wyjaśnia różnicę między tymi dwiema wojnami. W rozdziale
12 Bóg wybawia Judę za pośrednictwem
jej przywódców. W rozdziale 13 Bóg odrzuca fałszywych
przywódców i w 14 sam wybawia Judę,
bez udziału Judejczyków. Ponieważ w 14 rozdziale 14 walczy sam
Bóg, cuda i znaki są większe. W pierwszej wojnie miały
miejsce niepowodzenia (rozdział 12), więc Bóg usunął
niewiernych przywódców (rodział
13) i widzimy, że nadchodzi wojna innego rodzaju (rozdział 14). Na
początku będzie ona niebywale trudna i bolesna, ale z upływem
czasu zmienia się we wspaniałą i cudowną, a jej finałem
jest radość. Po jej zakończeniu wszyscy poganie zjednoczą
się w celu służenia Bogu i obchodzenia Święta.
PYTANIE OGÓLNE #2 –
ZACHARIASZ
Wierzę i rozumiem, że to proroctwo
odnosi się do literalnego narodu izraelskiego i rzeczywistego miasta
Jeruzalem w Dniach Ostatecznych. Nie ma tu żadnego związku z tym, co
wydarzyło się w 70 r.n.e., ani też
bezpośredniego połączenia z Kościołem wierzących
chrześcijan, ani odniesienia do tego, co działo się podczas
pierwszego przyjścia Jeszui. Tamten czas stanowi
jedynie tło, coś, o czym wiemy, że należy do
przeszłości. Te rozdziały mówią o wydarzeniach
przyszłych.
PYTANIE OGÓLNE #3: ZACH. 12:2
– 14:16 – PORZĄDEK CHRONOLOGICZNY
Znajdujemy się jeszcze na osi czasu
rozpoczętej w rodziale 12, gdzie Jerozolima w
coraz większym stopniu staje się „kubkiem opojenia”
dla wszystkich narodów. Widzimy nieustanne nasilanie się
antysemityzmu, narody marzące o wytępieniu Izraela i mające
nadzieję, że tak się stanie. Od podpisania Deklaracji
Niepodległości istnieją w Izraelu fałszywi przywódcy
– niektórzy z nich nie uznają nawet Jerozolimy za
stolicę Izraela.
Niemal wszystkie narody patrzą na Izrael z
zazdrością (Ps. 3). Te proroctwa nie są bynajmniej duchowe (ani
też wirtualne); są jak najbardziej rzeczywiste, literalne!
Tak – wypełnianie się proroctwa
jest już w toku, poczynając od czasu wspomnianego w Heb. 1:1. Wygląda na to, że znajdujemy się
gdzieś przy końcu rozdziału 13, być może już w
początkach rozdziału 14.
Niechaj Jeszua
przyjdzie już wkrótce!!! AMEN.
PYTANIE SZCZEGÓŁOWE #4
– ZACH. 12:5-7
„Książęta” judzcy to
przywódcy ludu. Tak naprawdę ten tekst oznacza „tych,
którzy siedzą w namiotach” (Abd.
1:18). Ci przywódcy są pewni zwycięstwa, ale polegają na
wiernej współpracy obywateli Jeruzalemu (Izaj. 37:35; 2 Kron. 13:18).
Zwykle działo się tak, że otwarte
tereny wiejskie i małe miasteczka w Judzie padały ofiarą wroga
jako pierwsze (2 Król. 8:13-17, Jer. 34:7, 2 Kron. 32:1-10). Ówcześni obywatele Jeruzalemu skłonni byli patrzeć na
wieśniaków z wyższością, okazując stan
umysłu, który nie jest obcy i naszym czasom. Chociaż jednak
Jeruzalem było dobrze ufortyfikowane jako Miasto Królewskie, Miasto
Bożej Świątyni i lokalizacja pałacu króla Dawida, to
jednak Juda, Ziemia Święta poza granicami miasta, otrzymała
przywilej wybawienia w pierwszej kolejności.
Dlatego Jerozolima (czy też w dzisiejszych
czasach Tel Awiw) nie
będzie miał okazji, by patrzeć z wyższością na Judę – dzisiejsze tzw. „osiedla”.
PYTANIE SZCZEGÓŁOWE #5
– ZACH. 12:10-14
Znajdujemy tutaj wyrażenie jedności z
ludem. Wszyscy będą działali wspólnie. Kontrast
pomiędzy odległymi prowincjami a stolicą widać jasno w
świetle 2 Król. 18:13. Wylanie ducha odnosi się TYLKO do
plemion izraelskich.
Co oznacza „wylanie ducha”
(Zach. 12:10-14)? W jaki sposób się to wypełni?
Nie widzę tu związku z Joelem 2:28 (ani Dziejami 2:16-38 czy 3:1). Widzimy tu
ducha łaski i modlitw. Podobnie jak w Jer. 3:21
jest również płacz i błaganie. Podobnie jak w 4 Mojż. 6:25 słowo „łaska” lepiej
byłoby tu oddać jako „ułaskawienie”. Ludzie
będą się modlić i błagać o przebaczenie.
Będzie to szczególna chwila – wraz z powrotem Jeszui HaMaszijach, syna Josefa, Tego, którego odrzucili; chwila
„łaski i błagania”, wielkiego pokutnego wołania ze
strony ludu (Obj. 1:7; Mat. 24:30; Izaj. 11:2-5; Ezech. 11:19-21; Jer. 32:39-41; Jer. 31: 31-33; Ezech. 36:26-27).
PYTANIE SZCZEGÓŁOWE #6
– ZACH. 13:2-61; 13:1; 13:8-9
W rozdziale 13 Zachariasz pisze o oczyszczeniu
Judei i Jeruzalemu z wszelkich nieczystych
duchów w czasie nadejścia zbawienia (odkupienia); łączy
się z Zach. 42:10 [?] i Ezech. 30:27-29 [?].
Oczyszczenie ma miejsce po tym, jak uznają swoje grzechy – tak, by
mogły być oczyszczone ze swych nieprawości, nie tylko w
odniesieniu do ciała, lecz również oczyszczając
ziemię z wszelkiego bałwochwalstwa i fałszywych proroków;
wszystko to z powodu Oz. 7:15. Z nadejściem
zbawienia znika potrzeba prorokowania (Dan. 12:9,
9:24; 1 Kor. 13:8). Duchowe oczyszczenie znosi też potrzebę istnienia
proroka (Ezech. 11:19-10; Jer.
31).
Być może żyjemy już w dniach
opisanych u Jer. 23:13-27 i Ezech.
13:3, 22:28.
Drugi proces to tak naprawdę próba
wytapiania odnosząca się do wszystkich grup ludzi, tych w
mieście i tych w pałacu królewskim. Na tym etapie proroctwo
nie obiecuje Króla-Mesjasza, lecz Nowe Przymierze dla wszystkich ludzi.
Proces wytapiania nie jest jedynie czymś negatywnym, jakimś
kataklizmem, lecz obejmuje działanie pozytywne – stworzenie nowego
narodu. Po „próbie ognia”, zamierzonej dla oddzielenia
sprawiedliwych od niegodziwych, następuje odnowienie związku
pomiędzy Izraelem i jego Bogiem. Gdy nadchodzi czas opisany u Oz. 2:17-18; 23-25 i Izaj. 9:1,
nie ma już potrzeby naprawiania.
PYTANIE SZCZEGÓŁOWE #7
– ZACH. 14:1-3.
Bardzo trudno jest przedstawić sobie, co
zdarzy się w Mieście w „Dniu Pańskim” – Zach.
14:1-3 (Ezech. 9:6-7:1:13 [?] itd.). Przypomina mi to
zdjęcia tego, co działo się z Żydami podczas Holokaustu;
tak sobie wyobrażam te sceny. Gdy On zwołuje pogańskie narody do
walki z Jeruzalemem, wszystkie te wrogie
oddziały pod przywództwem „Szatana” (zob. werset 2)
zajmują miasto i dzielą się łupami. Miasto zostanie
pozbawione najcenniejszych skarbów, domy splądrowane, każdy
dom napadnięty i rozgrabiony, kobiety zhańbione, ulice
wypełnione zabitymi, a nad tym rozlegał się będzie
płacz i zawodzenie matek. Połowa ludzi będzie zabrana jako
niewolnicy wroga. Nie oznacza to jednak zupełnej zagłady miasta.
Maluczkie stadko, wierne ostatki mieszkańców zostaną zachowane
nawet w dniu triumfalnego podboju przez Szatana. W tym dniu – „Dniu
Pańskim” – Bóg osądzi swój lud.
Sam Bóg wyjdzie następnie, by
walczyć z narodami, które uciskają Jego wybrany lud (werset
3). Będzie walczył tak, jak potrafi tylko On – Mąż
Waleczny, Jedyny Bóg (2 Mojż. 15:3; Jozue 10:14,42, 23-3; Sędz.
4:15, 1 Sam. 7:10; I2 Król. 3:9-27; 1 Kron.
14:9, 20:15). Bóg będzie walczył TYLKO po stronie swojego
ludu, narodu izraelskiego, na dobre i na złe (jak na przykład wtedy,
gdy „Miasto” porzuciło swoją pierwszą
miłość i stało się letnie – Obj. 2:4, 3:16). To
naprawdę niesamowita rzecz: w owym dniu tak Boska sprawiedliwość
i sąd, jak i Jego łaska oraz miłosierdzie zostaną objawione
w sposób daleko przewyższający ludzkie zrozumienie –
poprzez podobny cud, jakiego dokona w ten dzień (wersety 4-5).
W tych wierszach mamy opis nagłego i straszliwego kataklizmu, zjawiska
sejsmicznego, na skutek którego pęka góra i zmienia się
powierzchnia ziemi: wzgórza rozpływają się przed Jego
stopami. Jasne odniesienie do miejsca, w którym (symbolicznie) stoi
Bóg, nadaje realistyczny wymiar, wskazujący wyraźnie na
niezbyt odległą i wcale nie wyimaginowaną wojnę...
Niechaj Bóg nam wszystkim pomoże.
PYTANIE SZCZEGÓŁOWE #8
– ZACH. 14:9-21
Niniejsze proroctwo (podobnie jak 9 rozdział
Daniela) odnosi się się do Mesjasza i Wieku
Królestwa; zawiera (w 70-tym tygodniu z Daniela) początek
Smutków, Wielki Ucisk, Dzień Pański oraz rozmaite wydarzenia,
jakie mają miejsce – pieczęcie, trąby i czasze, sądy
itd. Po Dniu Pańskim rozpoczyna się Królestwo Mesjańskie
– jego centrum LITERALNIE znajdzie się w Świętym
Mieście, Jerozolimie, zaś władzę obejmie Jeszua HaMaszijach. Cała
ludzkość zostanie podzielona na narody (ludy), a każdy z nich
będzie żył w swojej ziemi. Żydzi również
będą mieszkali w swojej ziemi – ziemi danej im przez Boga w
granicach historycznego królestwa Dawida; będą
również posiadali szczególny, przeznaczony dla nich status
narodu wybranego, Ludu Przymierza, i będą służyli Jeszui Mesjaszowi przy spełnianiu Jego uniwersalnej
roli. W tym okresie całą ludzkość będzie wyuczona, tak
że pozna Boga i będzie Mu posłuszna w wierze. Lud izraelski
będzie działał jako „kaznodzieje”, nauczając
wszystkich ludzi aż do czasu wspomnianego w Obj. 21:1.
Nie mam żadnych wątpliwości!!!
Wszyscy ludzie będą obchodzili główne święta,
szczególnie Sukkot – Święto
Namiotów (Kol. 7:16-17, Zach. 8: 22-23 / 14:9; Izaj.
2:2-4). Święto Namiotów jest właściwe nawet dzisiaj
(Zach. 14:16-18, 14:20-21). Choć nie każdy zdaje sobie z tego
sprawę, obecnie można zrobić chociaż tyle, zanim jeszcze
obchodzenie Sukkot stanie się możliwe w
Królestwie Mesjasza (Izaj. 56:3-7).
Richard Doctor
Skróty:
R
– reprinty Watchtower
A,
B, C, D, E, F – Wykłady Pisma Świętego, tomy 1-6
OV
– Overland Monthly
1. Rozdziały 12-14 w
Proroctwie Zachariasza opisują w rzeczywistości jeden ciąg
proroczych wydarzeń.
Rozumiemy,
że ta sekwencja odwołuje się również do zdarzeń
z przeszłości, pokazujących dokonaną już
część planu Bożego; na przykład „uderzę
pasterza” (Zach. 13:7) zostało zacytowane w Mat. 26:31 i Marek
14:27; zob. również Jan 16:32.
2. Proroctwo to ma
zastosowanie tak literalne, jak i duchowe, co sugerują
najwcześniejsze komentarze Pastora Russella na
temat Zachariasza: „Nie wiem, czy On i Jego święci
objawią się im w sposób widzialny, czy też zostaną
rozpoznani przez Żydów w niezwykłym i (...) cudownym
wybawieniu od wrogów” (R26).
Później Pastor uważał,
że powinniśmy się skupiać jedynie na znaczeniu symbolicznym
– oto cytat z jego wypowiedzi (D650): „Wywyższenie Nowego
Jeruzalem (...) do funkcji nowego rządu ziemi będzie oznaczało
przywrócenie Boskiej łaski dla podnóżka Jahwe,
[która to myśl] jest bardzo jasno wyrażona przez proroka
Zachariasza (14:4,5).
Nogi Jahwe na Górze Oliwnej [to] nogi
naszego Pana, Jezusa w czasie Jego wtórego
przyjścia. (...) Ci którzy (...) twierdzą, że
będą to stopy literalne, przebite gwoździami Kalwarii, nie
zdają sobie sprawy z tego, że nasz Pan oddał swą
ludzką naturę całkowicie i na zawsze (...).
Jeśli więc postawienie i stanie
„nóg” Jahwe jest symboliczne (...) to możemy być
pewni, że inne szczegóły tego proroctwa, takie jak Góra
Oliwna, jej osobliwe pęknięcie, dolina, ucieczka ludu, wody
żywota wychodzące z Jeruzalem (por. werset 8 z Ezech.
47:1-9), są również wyrażeniami symbolicznymi,
obrazami wielkich duchowych prawd.”
3. Jakże
wspaniałe jest nasze dziedzictwo jako Badaczy Pisma Świętego!
Kolejność wydarzeń wyznaczona przez Pastora Russella
w 1879 r. nadal się sprawdza i znajdujemy się obecnie między
punktem 3 a 4 (R26).
Oto
te wydarzenia:
1.
„Czas ucisku” jakiego nie było, odkąd narody
poczęły być;
2.
Żydzi wracają do Izraela, następuje reorganizacja narodu;
3.
Zgromadzenie w Jerozolimie wielkich bogactw, stanowiących pokusę dla
hord Goga, Togormy i wielu
innych ludów, które nadciągają, by
„wziąć łupy”;
4.
„Wojna w ów wielki dzień Boga Wszechmogącego” w
Jerozolimie;
5.
Częściowe zwycięstwo najeźdźców; w godzinie
ciemności dla Żydów objawia się moc Mesjasza
przynosząca im wybawienie;
6.
Uznanie przez Żydów długo wyczekiwanego Mesjasza i
wołanie „Oto nasz Bóg, któremu zaufaliśmy,
że nas wybawi”;
7.
Uznanie Go za Tego, „którego przebodli” (Zach. 12);
8.
Bóg wylewa na nich „ducha łaski i błagania”, oni
zaś okażą skruchę i zostaną ponownie przyjęci do
społeczności z Bogiem.
Spodziewamy
się, że wydarzenia te nastąpią w takim właśnie
porządku.
4. Książęta
(przywódcy) judzcy: Rashi nadaje temu
wersetowi pozytywny wydźwięk; niemniej jednak bitwa przybiera na
początku niesprzyjający obrót: „I zbiorę wszystkie
narody do walki z Jeruzalemem. Miasto będzie
zajęte, domy splądrowane, kobiety zhańbione. Połowa miasta
pójdzie w niewolę” (Zach. 14:2). Wygląda na to, że
przywódcy polityczni współczesnego państwa Izrael (książęta
judzcy) uważają, iż mogą liczyć na to, że do
obrony Izraela posłuży religijna gorliwość Sił
Obronnych Izraela (IDF).
Najpierw
wyratuje Pan namioty Judy: tradycja powiada,
że Mesjasz przyjdzie wpierw przez Bramę Wschodnią. Ezechiel 20:33-37 mówi jednak o wybawieniu poza
granicami miasta, tak symbolicznym, jak i literalnym: „I zaprowadzę
was na pustynię ludów, i tam będę się
procesował z wami twarzą w twarz.” Jeśli porównamy
miasto z namiotami czy bogatych z ubogimi, możemy się spodziewać
zupełnie odmiennego podejścia do życia. Namioty ubogich
dostępują wybawienia w pierwszej kolejności.
Dom
Dawida/mieszkańcy Jeruzalemu: dwie skarcone grupy
– obie znajdujące się w Izraelu (D627) –
opłakują Tego, którego przebodły (Zach. 12:10-12). Obie
są ostrzegane przed dumą (Zach. 12:7). Dom Dawidowy może
wskazywać na literalną grupę Żydów w Izraelu,
którzy wchodzą pod Nowe Przymierze i bezpośrednio
wspierają Świętych Starego Testamentu. Mieszkańcy Jeruzalemu to uznający przymierze żydowscy
sprzymierzeńcy (OV81:3).
Związki
pomiędzy tymi grupami: urząd przywódców politycznych we
współczesnym państwie Izrael (książąt judzkich)
przejęty jest przez Świetych Starego
Testamentu (Mich. 5:5); wspomaga ich dom Dawidowy, a namioty judzkie i
mieszkańcy Jeruzalemu przyłączają
się do nich w radosnej służbie.
5. O tym wylaniu ducha
świętego czytamy u Joela 2:28, 29 (R2504:5,
R376:5). Oczy Izraela zostaną otworzone, by Izraelici rozpoznali Tego,
którego przebodli. Częścią tego dzieła łaski
jest poselstwo, że ziemia izraelska należy do nich i że okres
karania dobiegł końca, a modlitwy i błagania Izraela
przyniosą błogosławieństwa Nowego Przymierza (R3970:3),
które na nich spłyną ((R4735:6, Q94:1).
Płacz
każdej rodziny osobno wskazuje na to, że uznanie Mesjasza będzie
sprawą niezwykle osobistą. Każda rodzina będzie
rozważała misznę bólu
i cierpienia (Zach. 9:12). Wyrażenie „wszystkie inne
pokolenia” (Zach. 12:13, 14) ma szczególne zastosowanie jedynie do
Izraela.
Mat.
24:30 oraz Obj. 1:7 mówią nie tylko o Izraelu. Odnoszą
się do całej ludzkości wchodzącej do Królestwa,
pozostającej jeszcze w wielkim błędzie – i mającej
powody do żałowania, ale są one całkowicie odmienne od tych
w 12 rozdziale Księgi Zachariasza.
6. Chętni
mieszkańcy Jeruzalemu oraz dom Dawidowy
będą mogli obmyć się z grzechu i nieczystości w
źródle, jakie się otworzy. Przez wiarę w krew Chrystusa
dostąpią pełnego uzdrowienia i otrzymają
błogosławieństwa restytucji do wszystkich przywilejów,
możliwości oraz mocy umysłu i ciała, utraconych na skutek
Adamowego nieposłuszeństwa (R1710). Opis praktycznej strony tego
procesu znajdujemy u Izajasza 58:6-14;
szczególną uwagę dobrze jest zwrócić na wyraz אֲרוּכָה ('ărûkâh) –
zdrowie – w wersecie 8.
Z
Zach. 13:3 widzimy, że oddawanie czci fałszywym bogom i grzeszne
postępowanie w pewnym stopniu nadal będą miały miejsce i
osoby najbliżej grzeszników wykonają sąd.
Większość jednak będzie się wstydziła swego
wcześniejszego postępowania (Zach. 13:4-6). Być może
nawracanie błądzących będzie się odbywało za
pomocą czegoś podobnego do „komisji prawdy”,
działających dziś w 41 krajach. Tu w Polsce istnieje Instytut
Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi
Polskiemu.
Do
zrozumienia podziału ziemi na trzy części potrzebne jest
połączenie z uderzeniem pasterza i rozproszeniem owiec oraz
następującą potem opieką Pańską nad
„maluczkimi”. Wygląda na to, że Zachariasz odnosi
się bezpośrednio do Izajasza 1:21-26, gdzie
„dwie części” określone są jako żużel
i ołów. Żużel mógłby oznaczać tę
część Izraela, która ma świeckie, światowe ambicje;
ołów sugeruje wielką ilość niebiblijnych
tradycji. Ołów na pierwszy rzut oka wygląda jak srebro czyli
prawda, ale nią nie jest. To siły, które „uderzyły
pasterza” – ukrzyżowały Jezusa.
7. Bieg wydarzeń jest
z początku niekorzystny dla Izraela. Wierni Żydzi wzywają do
uroczystego postu, święci Starego Testamentu (ośmioro
książąt z ludu – Mich. 5:5) zmartwychwstają. Pan
walczy wtedy „w dniu bitwy”. Oznacza to połączenie trzech
elementów: zmylenia przeciwników Izraela tak, by zaczęli
walczyć ze sobą (Sędz. 7:21-22);
trudnych warunków pogodowych (Joz. 10:11) i
choroby (Izaj. 37:36). Zach. 14:12 podaje jej
szczegóły – być może będzie to coś w
rodzaju choroby popromiennej, możliwe, że na skutek użycia
taktycznej broni jądrowej dostarczającej promieniowanie, co
sugerują też „słupy dymowe” u Joela
2:30.
8. Jeruzalem stanie
się stolicą świata i wszystkie narody będą
wysyłały tam swoich ambasadorów (Izaj.
33:20; OV 69:1). Widzialnymi ziemskimi przedstawicielami Jezusa i
Kościoła będą Święci Starego Testamentu, jako
że Jezus i Kościół pozostaną niewidzialni.
Obchodzenie
świąt: Sukkot (Zach. 14:9), Tisza
B’Aw i trzy dodatkowe posty, obecnie
święta radosne (Zach. 8:18). Te obrządki nie są
symboliczne.
Dziś
ważna jest Pamiątka – 14 nisan.