Konwencja Międzynarodowa Szczyrk 2016

Wieczorna dyskusja na temat proroctwa Zachariasza 12-14

Język dyskusji: angielski (wszyscy uczestnicy przy stole wypowiadają się wyłącznie w tym języku)

Moderacja – Daniel Kaleta

Uczestnicy:

Europa – Piotr Krajcer

Izrael – David Tel-Tsur

USA – Richard Doctor

 

Pytania ogólne:

 

1. Czy Proroctwo Zachariasza rozdziały 12, 13, 14 opisują jeden ciąg zdarzeń proroczych? Jeśli tak, to w jaki sposób włącza się w niego 13 rozdział.

 

2. Czy proroctwo to odnosi się do literalnego narodu Izraelskiego i rzeczywistego miasta Jerozolimy w czasach ostatecznych? Czy też można te zdarzenia i miejsca interpretować inaczej, duchowo?

 

3. Ramy czasowe rozważanego ciągu proroczego: od Jerozolimy jako kubka opojenia (zataczania) (Zach. 12:2) aż po ogólnoświatowe obchody Święta Szałasów (Sukkot) w Królestwie Mesjańskim (Zach. 14:16) – jak należy zdarzenia te umieszczać w czasie historycznym? Czy proroctwo to zaczęło się już wypełniać i w jakim jego punkcie (ogólnie) się znajdujemy?

 

Pytania szczegółowe:

 

4. Wersety Zach. 12:5-7 – jak rozumieć rozgraniczenie na książąt (rody) Judy, mieszkańców Jerozolimy i dom Dawida? Kto stanowi te grupy dzisiaj i jaką one spełniają rolę? Co to proroctwo mówi o ich wzajemnych relacjach?

 

5. Wylanie ducha Zach. 12:10-14 – co oznacza i jak się wypełni? Co oznacza płacz poszczególnych plemion osobno? Czy „wszystkie inne pokolenia” Zach. 12:14 (lub 13) to pozostałe plemiona Izraela, czy też wszystkie narody ziemi, jak mogłoby wynikać z Mat. 24:30 i Obj. 1:7? Czy może w wersetach z NT jest mowa tylko o plemionach izraelskich?

 

6. Interpretacja 13 rozdziału – jak rozumieć oczyszczenie z grzechu mieszkańców Jerozolimy i domu Dawidowego (Zach. 13:1), pozbycie się fałszywych proroków (Zach. 13:2-6) i podziału mieszkańców Ziemi na trzy części (Zach. 13:8-9).

 

7. Bitwa o Jerozolimę Zach 14:1-3 – jak można ją sobie wyobrazić?

 

8. Jak należy rozumieć okres Królestwa Mesjańskiego (Zach. 14:9-21)? Czy będzie to ziemskie królestwo ze stolicą w Jerozolimie pod wodzą Jezusa? Czy będą obchodzone centralne święta? Czy też jest to opis symboliczny? Jakie jego elementy są ważne dla nas dzisiaj?

 

 

Piotr Krajcer

 

Zachariasz 12-14 dyskusja Szczyrk - Piotr Krajcer

1.  W rozdziałach 12 do 14 proroctwa Zachariasza zawarty jest scenariusz ustanowienia na ziemi Królestwa Mesjasza.

Początkowym etapem jest zgromadzenie Żydów do ziemi i uczynienie z Jerozolimy ciężkiego kamienia dla świata. Końcem uznanie przez wszystkie narody nowego porządku rzeczy.

Rozdział 13 pokazuje upadek wszelkiego rodzaju bałwochwalstwa, zwodniczych ideologii i zachowań, które mamiły ludzi przez wieki. Dzieje się to nieprzypadkowo wśród Żydów, gdyż oni mieszkając wśród wszystkich narodów, stykali się z wszystkimi ideologiami i przejmowali je, a czasami i sami kształtowali. Bóg chce usunąć te skrajne i pozostawić i rozwijać, te które będą potrzebne w królestwie Mesjasza.

2. Proroctwo to szczególnie odnosi się do narodu Izraelskiego. Dowód na to znajduje się w treści proroctwa Zach. 12 :6. I zostanie jeszcze Jeruzalem na miejscu swoim w Jeruzalemie (BG).

 O ile rzeczywiście Jeruzalem możemy rozumieć jako symbol miasta pokoju lub za księgą objawienia 21:2 jako Nowe Jeruzalem, to jednak umiejscowienie tego miasta na miejscu swoim w Jeruzalemie, nie pozostawia nam wątpliwości, że chodzi o fizyczne miejsce, gdzie znajdowało i od trzech tysięcy lat nieprzerwanie znajduje się Jeruzalem. Każe nam to i kontekst tego wersetu, a wiec rozdział 12 umieszczać w rzeczywistej ziemi Izraelskiej.

Można również interpretować niektóre elementy tego proroctwa  w stosunku do innych narodów na zasadzie opisanej w Rzym. 2:9-10

Utrapienie i ucisk najpierw na Żyda potem na Greka, chwała, cześć i pokój najpierw Żydowi potem Grekowi.

3. Jeżeli proroctwo to interpretujemy w stosunku do fizycznego narodu Izraelskiego to trudno nie zauważyć, że w XX w., a wiec w czasach których żyjemy Jeruzalem  rzeczywiście stało się kamieniem ciężkim wszystkim narodom.

Może  świadczyć o tym ilość rezolucji jakie Rada Bezpieczeństwa ONZ wydała w stosunku do tego małego skrawka naszej planety. Jak wspomniał  z wyrzutem premier Izraela B. Natanjahu w rozmowie z sekretarzem ONZ,  Rada Praw Człowieka ONZ wydała więcej rezolucji potępiających Izrael niż przeciw wszystkim pozostałym państwom razem wziętym. Spór o status Jerozolimy pozostaje od początku do dziś centralnym punktem konfliktu, o który rozbijają się wszystkie porozumienia pokojowe.

Widzimy także, że cielesne Jeruzalem stanęło już na swoim miejscu w Jeruzalemie. Jerozolima została stolicą Izraela. Oczekujemy, że podobnie stanie się i z duchowym Jeruzalem, ale to jak i wylanie ducha i wszystkie później opisane wydarzenia należą jeszcze do przyszłości.

4. Namioty Judzkie. Po niewoli babilońskiej na Izrael mieszkający w swojej ziemi składają się faktycznie trzy pokolenia: Juda i Beniamin  oraz część pokolenia Lewiego, pozostałe nie wróciły z niewoli asyryjskiej. W wielu językach od  pokolenia Judy pochodzi określenie Żydów (np. niemiecki Jude). Możemy więc przyjąć, że wymienione namioty Judy przedstawiają wszystkich Żydów, a książęta to ich przywódcy. Taką myśl znajdujemy w I tomie na str. 294.

Mieszkańcy Jerozolimy. Po powrocie z niewoli babilońskiej w Jerozolimie mieszkali przedstawiciele wszystkich powracających. Nehem. 11:1 Mieszkali tedy przedniejsi z ludu w Jeruzalemie, a inny lud miotali losy, aby wzięli dziesiątego człowieka na mieszkanie w Jeruzalemie, mieście świętem, a dziewięć części w innych miastach.

Możemy więc uważać, że pod symbolem mieszkańców Jerozolimy kryją się dziś wszyscy ci, którzy pomni na obietnice  wrócili i zamieszkują  Ziemię Obiecaną. Taką myśl znajdujemy też w Komentarzu (Expanded Biblical Coments). Podobnie jak za czasów Nehemiasza i dzisiaj mieszkańcy Jerozolimy stanowią około  1/10 populacji Żydów w Izraelu.

 

Dom Dawidowy to potomkowie króla Dawida. Trudno dzisiaj doszukać się wśród Żydów fizycznych potomków króla Dawida dlatego należy to pojęcie rozumieć symbolicznie.

Za potomka Dawida uznawany był Jezus, bo jego ojcem był Józef z domu Dawida Łuk 1:27. A jak czytamy w Mat.9:27 Synu Dawidowy zmiłuj się nad nami i Mat 21:15 Hosanna synowi Dawidowemu Jezusa uważano za syna Dawida.

O prawie Jezusa do domu Dawidowego mówią wersety Izaj. 22:22, Obj.3:7   To mówi on Święty i Prawdziwy, który ma klucz Dawidowy, który otwiera, a nikt nie zawiera i zawiera, a nikt nie otwiera.

Dom Dawidowy to duchowe dzieci Jezusa bo przecież nie miał on fizycznych. Zach.12:10 mówi o wylaniu na dom Dawida ducha łaski i modlitw. Takie stwierdzenie zdaje się wykluczać z tak pojętego  domu Dawida tych z chrześcijan, którzy już są pod wpływem ducha. Może jednak nam wskazywać na tych z Żydów,  którzy uznają Jezusa, dzisiaj określamy ich jako Żydów Mesjańskich

5. Wylanie ducha należy  łączyć z proroctwem Joela 2:28. Ciekawym jest, że duch będzie wylany na dom Dawidowy i mieszkańców Jerozolimy. Nie ma tu mowy o pokoleniu Judy. Biorąc pod uwagę nasze wcześniejsze przypuszczenia znaczyłoby to, że początkowo wylanie ducha będzie dotyczyć tylko tych Żydów, którzy znajdują się w Izraelu.

Zrozumienie znaczenia poszczególnych płaczących grup zależy od zidentyfikowania wymienionych rodzin . Łatwo określić dom Dawida i dom Lewiego,  jednak  identyfikacja Natana i Szemaja budzi wątpliwości. Niektórzy komentatorzy w Natanie widzą proroka Natana 2 Sam. 7:2,4,12 inni syna Dawida 2 Sam 5:14. A teć są imiona tych, którzy mu się urodzili w Jeruzalemie: Samma, i Sobab, i Natan, i Salomon. Jeszcze więcej trudności sprawia postać Semeja. Raszi mówi, że to Samma pierwszy syn Dawida z Betsui, inni, że to wnuk Lewiego 2Moj. 6:17, wreszcie może to być Semej z domu Saulowego, który złorzeczył Dawidowi 2Sam 16:5.

Osobne opłakiwanie może oznaczać płakanie z innego powodu i w inny sposób. Tak jak mogą być łzy radości i łzy smutku

Jedni jak dom Dawidowy -  Mesjańscy Żydzi i dom Natana – prorocy płaczący z radości, że oglądają  długo wyczekiwanego Mesjasza. Drudzy dom Lewiego – duchowi przywódcy i dom Szemeja z lini Saula z pokolenia Beniamina prześladowcy Jezusa i jego wyznawców. Być morze ich gorzki płacz i stan serca podobny będzie do stanu innego Beniaminity prześladowcy, który kiedyś ujrzał Mesjasza na drodze do Damaszku.

Wszystkie inne pokolenia-  zapewne nie chodzi o 10 pokoleń, które uległy rozproszeniu w niewoli asyryjskiej. O tym, że wszystkie inne pokolenia mogą oznaczać wszystkie narody świadczą tylko wersety Ma.t24:30 i Obj 1:7

Mówi również o tym samo proroctwo Zach 14:17,18 A ktoby nie szedł z pokolenia ziemi do Jeruzalemu, pokłon oddawać królowi, Panu zastępów, na tych deszcz padać nie będzie. A jeśli pokolenie Egipskie nie wstąpi, i nie przyjdzie,

 Użyty jest ten sam wyraz hebrajski  mispachah [nr Stronga 4940]

6. Znowu interesujące, że oczyszczenie  z grzechów będzie tylko dla domu Dawidowego i obywateli Jeruzalemskich. Dobrze tłumaczy to zdanie z IV tomu str 625: „Chociaż dzięki łasce Bożej Izraelici, pomimo różnego stopnia braku wiary u wielu z nich, zostaną zgodnie z obietnicą ponownie zgromadzeni do Palestyny, to jednak żaden z nich nie zostanie policzony jako uczestnik ziemskiej fazy Królestwa, ani nawet nie zostanie uznany za jego zwolennika czy współpracownika, jeśli wcześniej nie uzna Jezusa Chrystusa za Syna Bożego i jedynego Odkupiciela i Wybawiciela Izraela i świata.”

Rozdział 13 tłumaczy jak usunięte zostaną fałszywe ideologie, których reprezentantami są fałszywi prorocy i duchy nieczyste.

Zapewne również podział ziemi na trzy części nie dotyczy literalnych ludzi ale ideologii, które reprezentują. Dzisiaj 1/3 mieszkańców stanowią ortodoksi i inni skrajnie prawicowi nacjonaliści których ideologia jest daleka od tej, która będzie w królestwie Mesjasza. Druga część to poglądy reprezentowane przez niewierzących, świeckich Żydów, liberałów itp., które też nie znajdą miejsca w królestwie. Te dwa skrajne poglądy, które dziś popularnie nazywamy prawicowe i lewicowe zostaną w tym czasie totalnie skompromitowane w oczach ludzkich i przez to uśmiercone.   Jednak możemy oczekiwać, że ostatnia część będąca w środku, niesie w sobie idee, które po oczyszczeniu i wypławieniu tak jak srebro i złoto będą rozwijane w królestwie. Zapewne należeć do nich będzie miedzy innymi  idea bycia przykładem dla świata, niesienia pomocy innym narodom, zagospodarowanie pustyni i inne, które już dzisiaj obserwujemy w Izraelu.

7. Myślę, że do końca trudno nam sobie wyobrazić jak będzie wyglądał dokładny scenariusz tych wydarzeń. Opisane są one w wielu proroctwach. Powtarza się element zgromadzenia przeciwko Izraelowi wszystkich narodów Joel 2:2, Ezech 38:2-8, Mich.5:4. Proroctwo Joela 2:12-18 sugeruje, że ci którzy będą się modlić o wybawienie ocaleją. Być może gdy mowa jest o spustoszeniu , zniszczeniu dotyczyć to będzie tych, którzy nie zaufają Bogu, ale tak jak to ma miejsce za naszych czasów będą próbować się bronić przy pomocy własnego oręża.

8. Proroctwo Zachariasza wspomina o obchodzeniu Święta Namiotów. Prorok Ezechiel wspomina także, że w przyszłości będzie obchodzone święto Paschy Ezech. 45:21 chociaż w obu proroctwach jest opisane składanie ofiar nie myślę, żeby były to ofiary ze zwierząt lub pokarmów, ale raczej te które opisuje 1 Piotr. 2:5 dla składania duchowych ofiar (NP)

Nie wykluczam, że można się będzie udawać do Jerozolimy, ale nie myślę, że będzie się urządzać święta na podobieństwo tego jak te,  które dzisiaj urządza się np. w Mekkce,  gdzie przebywają miliony pielgrzymów .

Znaczenie tych świąt będzie  duchowe i tak jak my 14-tego Nisan nie udajemy się do Jerozolimy, chociaż przecież Nasz Pan tak uczynił, to i w przyszłości ludzie nie będą musieli tam się udawać by obchodzić to święto. Ważne jednak by składali duchowe ofiary i podporządkowali się prawodawstwu nowego królestwa ze stolicą w Jerozolimie.

David Tel-Tsur

 

PYTANIE OGÓLNE #1: ZACH 12, 13, 14

Rozdziały 12-14, przy całej swojej wielowątkowości, zamknięte są we wspólnych ramach, które możemy określić jako Jerozolima naszych czasów.

W dwóch spośród tych rozdziałów, 12 i 14, czytamy opis wielkiej wojny w Dniach Ostatecznych. Nie są one właściwie zbyt zróżnicowane, ale między nimi znajduje się rozdział 13, skupiający się na losie żyjących jeszcze w tym czasie pogan. Rozdziały 12 i 14 opisują wojnę ogarniającą Jeruzalem, zwracając uwagę na fakt, że biorą w niej udział wszystkie narody (Zach 12:2 i 14:2). W obu rozdziałach czytamy, że Bóg podejmie interwencję w obronie swojego miasta (Zach. 12:8 i 14:3), ale przy bliższej analizie dostrzeżemy sporo różnic. Oto przykłady: 12:2 i 14:2; 12:4 i 14:12; 12:6 i 14:3-4; 13:1 i 14:8 oraz 12:10-14 i 14:16. Na podstawie tych wszystkich różnic możemy wywnioskować, że tak naprawdę mamy tu do czynienia z dwiema różnymi wojnami. Aby zrozumieć szczególne znaczenie każdej z nich, musimy przeczytać rozdział 13:2-9.

Jeśli zatem rozdziały 12, 13 i 14 zostały zapisane w porządku chronologicznym, to rozdział 13 wyjaśnia różnicę między tymi dwiema wojnami. W rozdziale 12 Bóg wybawia Judę za pośrednictwem jej przywódców. W rozdziale 13 Bóg odrzuca fałszywych przywódców i w 14 sam wybawia Judę, bez udziału Judejczyków. Ponieważ w 14 rozdziale 14 walczy sam Bóg, cuda i znaki są większe. W pierwszej wojnie miały miejsce niepowodzenia (rozdział 12), więc Bóg usunął niewiernych przywódców (rodział 13) i widzimy, że nadchodzi wojna innego rodzaju (rozdział 14). Na początku będzie ona niebywale trudna i bolesna, ale z upływem czasu zmienia się we wspaniałą i cudowną, a jej finałem jest radość. Po jej zakończeniu wszyscy poganie zjednoczą się w celu służenia Bogu i obchodzenia Święta.

PYTANIE OGÓLNE #2 – ZACHARIASZ

Wierzę i rozumiem, że to proroctwo odnosi się do literalnego narodu izraelskiego i rzeczywistego miasta Jeruzalem w Dniach Ostatecznych. Nie ma tu żadnego związku z tym, co wydarzyło się w 70 r.n.e., ani też bezpośredniego połączenia z Kościołem wierzących chrześcijan, ani odniesienia do tego, co działo się podczas pierwszego przyjścia Jeszui. Tamten czas stanowi jedynie tło, coś, o czym wiemy, że należy do przeszłości. Te rozdziały mówią o wydarzeniach przyszłych.

PYTANIE OGÓLNE #3: ZACH. 12:2 – 14:16 – PORZĄDEK CHRONOLOGICZNY

Znajdujemy się jeszcze na osi czasu rozpoczętej w rodziale 12, gdzie Jerozolima w coraz większym stopniu staje się „kubkiem opojenia” dla wszystkich narodów. Widzimy nieustanne nasilanie się antysemityzmu, narody marzące o wytępieniu Izraela i mające nadzieję, że tak się stanie. Od podpisania Deklaracji Niepodległości istnieją w Izraelu fałszywi przywódcy – niektórzy z nich nie uznają nawet Jerozolimy za stolicę Izraela.

Niemal wszystkie narody patrzą na Izrael z zazdrością (Ps. 3). Te proroctwa nie są bynajmniej duchowe (ani też wirtualne); są jak najbardziej rzeczywiste, literalne!

Tak – wypełnianie się proroctwa jest już w toku, poczynając od czasu wspomnianego w Heb. 1:1. Wygląda na to, że znajdujemy się gdzieś przy końcu rozdziału 13, być może już w początkach rozdziału 14.

Niechaj Jeszua przyjdzie już wkrótce!!! AMEN.

PYTANIE SZCZEGÓŁOWE #4 – ZACH. 12:5-7

„Książęta” judzcy to przywódcy ludu. Tak naprawdę ten tekst oznacza „tych, którzy siedzą w namiotach” (Abd. 1:18). Ci przywódcy są pewni zwycięstwa, ale polegają na wiernej współpracy obywateli Jeruzalemu (Izaj. 37:35; 2 Kron. 13:18).

Zwykle działo się tak, że otwarte tereny wiejskie i małe miasteczka w Judzie padały ofiarą wroga jako pierwsze (2 Król. 8:13-17, Jer. 34:7, 2 Kron. 32:1-10). Ówcześni obywatele Jeruzalemu skłonni byli patrzeć na wieśniaków z wyższością, okazując stan umysłu, który nie jest obcy i naszym czasom. Chociaż jednak Jeruzalem było dobrze ufortyfikowane jako Miasto Królewskie, Miasto Bożej Świątyni i lokalizacja pałacu króla Dawida, to jednak Juda, Ziemia Święta poza granicami miasta, otrzymała przywilej wybawienia w pierwszej kolejności.

Dlatego Jerozolima (czy też w dzisiejszych czasach Tel Awiw) nie będzie miał okazji, by patrzeć z wyższością na Judę – dzisiejsze tzw. „osiedla”.

PYTANIE SZCZEGÓŁOWE #5 – ZACH. 12:10-14

Znajdujemy tutaj wyrażenie jedności z ludem. Wszyscy będą działali wspólnie. Kontrast pomiędzy odległymi prowincjami a stolicą widać jasno w świetle 2 Król. 18:13. Wylanie ducha odnosi się TYLKO do plemion izraelskich.

Co oznacza „wylanie ducha” (Zach. 12:10-14)? W jaki sposób się to wypełni?

Nie widzę tu związku z Joelem 2:28 (ani Dziejami 2:16-38 czy 3:1). Widzimy tu ducha łaski i modlitw. Podobnie jak w Jer. 3:21 jest również płacz i błaganie. Podobnie jak w 4 Mojż. 6:25 słowo „łaska” lepiej byłoby tu oddać jako „ułaskawienie”. Ludzie będą się modlić i błagać o przebaczenie. Będzie to szczególna chwila – wraz z powrotem Jeszui HaMaszijach, syna Josefa, Tego, którego odrzucili; chwila „łaski i błagania”, wielkiego pokutnego wołania ze strony ludu (Obj. 1:7; Mat. 24:30; Izaj. 11:2-5; Ezech. 11:19-21; Jer. 32:39-41; Jer. 31: 31-33; Ezech. 36:26-27).

PYTANIE SZCZEGÓŁOWE #6 – ZACH. 13:2-61; 13:1; 13:8-9

W rozdziale 13 Zachariasz pisze o oczyszczeniu Judei i Jeruzalemu z wszelkich nieczystych duchów w czasie nadejścia zbawienia (odkupienia); łączy się z Zach. 42:10 [?] i Ezech. 30:27-29 [?]. Oczyszczenie ma miejsce po tym, jak uznają swoje grzechy – tak, by mogły być oczyszczone ze swych nieprawości, nie tylko w odniesieniu do ciała, lecz również oczyszczając ziemię z wszelkiego bałwochwalstwa i fałszywych proroków; wszystko to z powodu Oz. 7:15. Z nadejściem zbawienia znika potrzeba prorokowania (Dan. 12:9, 9:24; 1 Kor. 13:8). Duchowe oczyszczenie znosi też potrzebę istnienia proroka (Ezech. 11:19-10; Jer. 31).

Być może żyjemy już w dniach opisanych u Jer. 23:13-27 i Ezech. 13:3, 22:28.

Drugi proces to tak naprawdę próba wytapiania odnosząca się do wszystkich grup ludzi, tych w mieście i tych w pałacu królewskim. Na tym etapie proroctwo nie obiecuje Króla-Mesjasza, lecz Nowe Przymierze dla wszystkich ludzi. Proces wytapiania nie jest jedynie czymś negatywnym, jakimś kataklizmem, lecz obejmuje działanie pozytywne – stworzenie nowego narodu. Po „próbie ognia”, zamierzonej dla oddzielenia sprawiedliwych od niegodziwych, następuje odnowienie związku pomiędzy Izraelem i jego Bogiem. Gdy nadchodzi czas opisany u Oz. 2:17-18; 23-25 i Izaj. 9:1, nie ma już potrzeby naprawiania.

PYTANIE SZCZEGÓŁOWE #7 – ZACH. 14:1-3.

Bardzo trudno jest przedstawić sobie, co zdarzy się w Mieście w „Dniu Pańskim” – Zach. 14:1-3 (Ezech. 9:6-7:1:13 [?] itd.). Przypomina mi to zdjęcia tego, co działo się z Żydami podczas Holokaustu; tak sobie wyobrażam te sceny. Gdy On zwołuje pogańskie narody do walki z Jeruzalemem, wszystkie te wrogie oddziały pod przywództwem „Szatana” (zob. werset 2) zajmują miasto i dzielą się łupami. Miasto zostanie pozbawione najcenniejszych skarbów, domy splądrowane, każdy dom napadnięty i rozgrabiony, kobiety zhańbione, ulice wypełnione zabitymi, a nad tym rozlegał się będzie płacz i zawodzenie matek. Połowa ludzi będzie zabrana jako niewolnicy wroga. Nie oznacza to jednak zupełnej zagłady miasta. Maluczkie stadko, wierne ostatki mieszkańców zostaną zachowane nawet w dniu triumfalnego podboju przez Szatana. W tym dniu – „Dniu Pańskim” – Bóg osądzi swój lud.

Sam Bóg wyjdzie następnie, by walczyć z narodami, które uciskają Jego wybrany lud (werset 3). Będzie walczył tak, jak potrafi tylko On – Mąż Waleczny, Jedyny Bóg (2 Mojż. 15:3; Jozue 10:14,42, 23-3; Sędz. 4:15, 1 Sam. 7:10; I2 Król. 3:9-27; 1 Kron. 14:9, 20:15). Bóg będzie walczył TYLKO po stronie swojego ludu, narodu izraelskiego, na dobre i na złe (jak na przykład wtedy, gdy „Miasto” porzuciło swoją pierwszą miłość i stało się letnie – Obj. 2:4, 3:16). To naprawdę niesamowita rzecz: w owym dniu tak Boska sprawiedliwość i sąd, jak i Jego łaska oraz miłosierdzie zostaną objawione w sposób daleko przewyższający ludzkie zrozumienie – poprzez podobny cud, jakiego dokona w ten dzień (wersety 4-5).
W tych wierszach mamy opis nagłego i straszliwego kataklizmu, zjawiska sejsmicznego, na skutek którego pęka góra i zmienia się powierzchnia ziemi: wzgórza rozpływają się przed Jego stopami. Jasne odniesienie do miejsca, w którym (symbolicznie) stoi Bóg, nadaje realistyczny wymiar, wskazujący wyraźnie na niezbyt odległą i wcale nie wyimaginowaną wojnę...

Niechaj Bóg nam wszystkim pomoże.

PYTANIE SZCZEGÓŁOWE #8 – ZACH. 14:9-21

Niniejsze proroctwo (podobnie jak 9 rozdział Daniela) odnosi się się do Mesjasza i Wieku Królestwa; zawiera (w 70-tym tygodniu z Daniela) początek Smutków, Wielki Ucisk, Dzień Pański oraz rozmaite wydarzenia, jakie mają miejsce – pieczęcie, trąby i czasze, sądy itd. Po Dniu Pańskim rozpoczyna się Królestwo Mesjańskie – jego centrum LITERALNIE znajdzie się w Świętym Mieście, Jerozolimie, zaś władzę obejmie Jeszua HaMaszijach. Cała ludzkość zostanie podzielona na narody (ludy), a każdy z nich będzie żył w swojej ziemi. Żydzi również będą mieszkali w swojej ziemi – ziemi danej im przez Boga w granicach historycznego królestwa Dawida; będą również posiadali szczególny, przeznaczony dla nich status narodu wybranego, Ludu Przymierza, i będą służyli Jeszui Mesjaszowi przy spełnianiu Jego uniwersalnej roli. W tym okresie całą ludzkość będzie wyuczona, tak że pozna Boga i będzie Mu posłuszna w wierze. Lud izraelski będzie działał jako „kaznodzieje”, nauczając wszystkich ludzi aż do czasu wspomnianego w Obj. 21:1.

Nie mam żadnych wątpliwości!!! Wszyscy ludzie będą obchodzili główne święta, szczególnie Sukkot – Święto Namiotów (Kol. 7:16-17, Zach. 8: 22-23 / 14:9; Izaj. 2:2-4). Święto Namiotów jest właściwe nawet dzisiaj (Zach. 14:16-18, 14:20-21). Choć nie każdy zdaje sobie z tego sprawę, obecnie można zrobić chociaż tyle, zanim jeszcze obchodzenie Sukkot stanie się możliwe w Królestwie Mesjasza (Izaj. 56:3-7).

 

Richard Doctor

 

Skróty:

R – reprinty Watchtower

A, B, C, D, E, F – Wykłady Pisma Świętego, tomy 1-6

OV – Overland Monthly

 

1. Rozdziały 12-14 w Proroctwie Zachariasza opisują w rzeczywistości jeden ciąg proroczych wydarzeń.

 

Rozumiemy, że ta sekwencja odwołuje się również do zdarzeń z przeszłości, pokazujących dokonaną już część planu Bożego; na przykład „uderzę pasterza” (Zach. 13:7) zostało zacytowane w Mat. 26:31 i Marek 14:27; zob. również Jan 16:32.

 

2. Proroctwo to ma zastosowanie tak literalne, jak i duchowe, co sugerują najwcześniejsze komentarze Pastora Russella na temat Zachariasza: „Nie wiem, czy On i Jego święci objawią się im w sposób widzialny, czy też zostaną rozpoznani przez Żydów w niezwykłym i (...) cudownym wybawieniu od wrogów” (R26).

 

Później Pastor uważał, że powinniśmy się skupiać jedynie na znaczeniu symbolicznym – oto cytat z jego wypowiedzi (D650): „Wywyższenie Nowego Jeruzalem (...) do funkcji nowego rządu ziemi będzie oznaczało przywrócenie Boskiej łaski dla podnóżka Jahwe, [która to myśl] jest bardzo jasno wyrażona przez proroka Zachariasza (14:4,5).

Nogi Jahwe na Górze Oliwnej [to] nogi naszego Pana, Jezusa w czasie Jego wtórego przyjścia. (...) Ci którzy (...) twierdzą, że będą to stopy literalne, przebite gwoździami Kalwarii, nie zdają sobie sprawy z tego, że nasz Pan oddał swą ludzką naturę całkowicie i na zawsze (...).

Jeśli więc postawienie i stanie „nóg” Jahwe jest symboliczne (...) to możemy być pewni, że inne szczegóły tego proroctwa, takie jak Góra Oliwna, jej osobliwe pęknięcie, dolina, ucieczka ludu, wody żywota wychodzące z Jeruzalem (por. werset 8 z Ezech. 47:1-9), są również wyrażeniami symbolicznymi, obrazami wielkich duchowych prawd.”

 

3. Jakże wspaniałe jest nasze dziedzictwo jako Badaczy Pisma Świętego! Kolejność wydarzeń wyznaczona przez Pastora Russella w 1879 r. nadal się sprawdza i znajdujemy się obecnie między punktem 3 a 4 (R26).

 

Oto te wydarzenia:

 

1. „Czas ucisku” jakiego nie było, odkąd narody poczęły być;

2. Żydzi wracają do Izraela, następuje reorganizacja narodu;

3. Zgromadzenie w Jerozolimie wielkich bogactw, stanowiących pokusę dla hord Goga, Togormy i wielu innych ludów, które nadciągają, by „wziąć łupy”;

4. „Wojna w ów wielki dzień Boga Wszechmogącego” w Jerozolimie;

5. Częściowe zwycięstwo najeźdźców; w godzinie ciemności dla Żydów objawia się moc Mesjasza przynosząca im wybawienie;

6. Uznanie przez Żydów długo wyczekiwanego Mesjasza i wołanie „Oto nasz Bóg, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi”;

7. Uznanie Go za Tego, „którego przebodli” (Zach. 12);

8. Bóg wylewa na nich „ducha łaski i błagania”, oni zaś okażą skruchę i zostaną ponownie przyjęci do społeczności z Bogiem.

 

Spodziewamy się, że wydarzenia te nastąpią w takim właśnie porządku.

 

4. Książęta (przywódcy) judzcy: Rashi nadaje temu wersetowi pozytywny wydźwięk; niemniej jednak bitwa przybiera na początku niesprzyjający obrót: „I zbiorę wszystkie narody do walki z Jeruzalemem. Miasto będzie zajęte, domy splądrowane, kobiety zhańbione. Połowa miasta pójdzie w niewolę” (Zach. 14:2). Wygląda na to, że przywódcy polityczni współczesnego państwa Izrael (książęta judzcy) uważają, iż mogą liczyć na to, że do obrony Izraela posłuży religijna gorliwość Sił Obronnych Izraela (IDF).

 

Najpierw wyratuje Pan namioty Judy: tradycja powiada, że Mesjasz przyjdzie wpierw przez Bramę Wschodnią. Ezechiel 20:33-37 mówi jednak o wybawieniu poza granicami miasta, tak symbolicznym, jak i literalnym: „I zaprowadzę was na pustynię ludów, i tam będę się procesował z wami twarzą w twarz.” Jeśli porównamy miasto z namiotami czy bogatych z ubogimi, możemy się spodziewać zupełnie odmiennego podejścia do życia. Namioty ubogich dostępują wybawienia w pierwszej kolejności.

 

Dom Dawida/mieszkańcy Jeruzalemu: dwie skarcone grupy – obie znajdujące się w Izraelu (D627) – opłakują Tego, którego przebodły (Zach. 12:10-12). Obie są ostrzegane przed dumą (Zach. 12:7). Dom Dawidowy może wskazywać na literalną grupę Żydów w Izraelu, którzy wchodzą pod Nowe Przymierze i bezpośrednio wspierają Świętych Starego Testamentu. Mieszkańcy Jeruzalemu to uznający przymierze żydowscy sprzymierzeńcy (OV81:3).

 

Związki pomiędzy tymi grupami: urząd przywódców politycznych we współczesnym państwie Izrael (książąt judzkich) przejęty jest przez Świetych Starego Testamentu (Mich. 5:5); wspomaga ich dom Dawidowy, a namioty judzkie i mieszkańcy Jeruzalemu przyłączają się do nich w radosnej służbie.

 

5. O tym wylaniu ducha świętego czytamy u Joela 2:28, 29 (R2504:5, R376:5). Oczy Izraela zostaną otworzone, by Izraelici rozpoznali Tego, którego przebodli. Częścią tego dzieła łaski jest poselstwo, że ziemia izraelska należy do nich i że okres karania dobiegł końca, a modlitwy i błagania Izraela przyniosą błogosławieństwa Nowego Przymierza (R3970:3), które na nich spłyną ((R4735:6, Q94:1).

 

Płacz każdej rodziny osobno wskazuje na to, że uznanie Mesjasza będzie sprawą niezwykle osobistą. Każda rodzina będzie rozważała misznę bólu i cierpienia (Zach. 9:12). Wyrażenie „wszystkie inne pokolenia” (Zach. 12:13, 14) ma szczególne zastosowanie jedynie do Izraela.

 

Mat. 24:30 oraz Obj. 1:7 mówią nie tylko o Izraelu. Odnoszą się do całej ludzkości wchodzącej do Królestwa, pozostającej jeszcze w wielkim błędzie – i mającej powody do żałowania, ale są one całkowicie odmienne od tych w 12 rozdziale Księgi Zachariasza.

 

6. Chętni mieszkańcy Jeruzalemu oraz dom Dawidowy będą mogli obmyć się z grzechu i nieczystości w źródle, jakie się otworzy. Przez wiarę w krew Chrystusa dostąpią pełnego uzdrowienia i otrzymają błogosławieństwa restytucji do wszystkich przywilejów, możliwości oraz mocy umysłu i ciała, utraconych na skutek Adamowego nieposłuszeństwa (R1710). Opis praktycznej strony tego procesu znajdujemy u Izajasza 58:6-14; szczególną uwagę dobrze jest zwrócić na wyraz אֲרוּכָה ('ărûkâh) – zdrowie – w wersecie 8.

 

Z Zach. 13:3 widzimy, że oddawanie czci fałszywym bogom i grzeszne postępowanie w pewnym stopniu nadal będą miały miejsce i osoby najbliżej grzeszników wykonają sąd. Większość jednak będzie się wstydziła swego wcześniejszego postępowania (Zach. 13:4-6). Być może nawracanie błądzących będzie się odbywało za pomocą czegoś podobnego do „komisji prawdy”, działających dziś w 41 krajach. Tu w Polsce istnieje Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu.

 

Do zrozumienia podziału ziemi na trzy części potrzebne jest połączenie z uderzeniem pasterza i rozproszeniem owiec oraz następującą potem opieką Pańską nad „maluczkimi”. Wygląda na to, że Zachariasz odnosi się bezpośrednio do Izajasza 1:21-26, gdzie „dwie części” określone są jako żużel i ołów. Żużel mógłby oznaczać tę część Izraela, która ma świeckie, światowe ambicje; ołów sugeruje wielką ilość niebiblijnych tradycji. Ołów na pierwszy rzut oka wygląda jak srebro czyli prawda, ale nią nie jest. To siły, które „uderzyły pasterza” – ukrzyżowały Jezusa.

 

7. Bieg wydarzeń jest z początku niekorzystny dla Izraela. Wierni Żydzi wzywają do uroczystego postu, święci Starego Testamentu (ośmioro książąt z ludu – Mich. 5:5) zmartwychwstają. Pan walczy wtedy „w dniu bitwy”. Oznacza to połączenie trzech elementów: zmylenia przeciwników Izraela tak, by zaczęli walczyć ze sobą (Sędz. 7:21-22); trudnych warunków pogodowych (Joz. 10:11) i choroby (Izaj. 37:36). Zach. 14:12 podaje jej szczegóły – być może będzie to coś w rodzaju choroby popromiennej, możliwe, że na skutek użycia taktycznej broni jądrowej dostarczającej promieniowanie, co sugerują też „słupy dymowe” u Joela 2:30.

 

8. Jeruzalem stanie się stolicą świata i wszystkie narody będą wysyłały tam swoich ambasadorów (Izaj. 33:20; OV 69:1). Widzialnymi ziemskimi przedstawicielami Jezusa i Kościoła będą Święci Starego Testamentu, jako że Jezus i Kościół pozostaną niewidzialni.

 

Obchodzenie świąt: Sukkot (Zach. 14:9), Tisza B’Aw i trzy dodatkowe posty, obecnie święta radosne (Zach. 8:18). Te obrządki nie są symboliczne.

 

Dziś ważna jest Pamiątka – 14 nisan.