RZEKA – Życia, rzeczywista czy symboliczna?

Pytanie – Jak należy patrzeć na „rzekę czystą wody żywota, jasną jako kryształ” (Obj. 22:1-2)? Czy jest to rzeczywista rzeka? Jeśli tak, to jak można się z niej napić?

Odpowiedź – Gdybyśmy przyjęli, że jest tu mowa o literalnej rzece, to równie dobrze moglibyśmy zrobić to, co robił Ponce De Leon, hiszpański odkrywca – szukać źródła wiecznej młodości! Moglibyśmy też trzymać się pocieszającej myśli, że w rzece tej byłoby wystarczająco dużo wody, by zagasić ogień „jeziora ognia i siarki” wspomnianego w ósmym wersecie poprzedniego rozdziału! Odżegnując się od absurdów, uznajemy, że jest to cudowny, symboliczny obraz, przedstawiony naszemu intelektualnemu wzrokowi – chwalebne, piękne miasto wielkich rozmiarów, całe ze złota i szlachetnych kamieni odbijających blask cudownego światła, pochodzącego od wielkiej Istoty, którą jest Najwyższy Władca Wszechświata, Wszechmogący Bóg! Złotą ulicą płynie ta urocza rzeka, której wody są krystalicznie czyste, a brzegi ozdobione drzewami, których liście „służą do uzdrawiania narodów” [Obj. 22:2 NB]. Miastem jest „oblubienica, małżonka Barankowa”, uwielbiony Kościół Chrystusowy. Rzeka to strumień prawdy wypływający z Kościoła, gdy będzie on już skompletowany i wielce wywyższony, a nie bagniste wody ludzkich tradycji. Pan obiecał, że ktokolwiek będzie pił wodę (prawdy), którą On da, stanie się „studnią wody wyskakującej ku żywotowi wiecznemu” (Jan 4:14). Te studnie, czyli źródła wody, rozwijają się podczas obecnej ery chrześcijańskiej i gdy wszyscy zostaną zgromadzeni – 144 tysiące wspomniane w Objawieniu, rozdziały 7 i 14, utworzony zostanie potężny potok prawdy, a wszystkie narody zostaną zaproszone do korzystania z niego. „A Duch i oblubienica mówią: Przyjdź! A kto słyszy, niech rzecze: Przyjdź! A kto pragnie, niech przyjdzie; a kto chce, niech bierze wodę żywota darmo” (Obj. 22:17). [823,1]