ŚMIERĆ – Adam żył 930 lat po wydaniu wyroku.

Pytanie – Bóg powiedział do Adama: „Dnia, którego jeść będziesz z niego, śmiercią umrzesz”. Jak możemy to wyjaśnić w nawiązaniu do zapisu, że „było wszystkich dni Adamowych, których żył, dziewięćset lat i trzydzieści lat i umarł” – 1 Mojż. 2:17; 1 Mojż. 5:5?

Odpowiedź – Św. Piotr daje nam klucz do tego pytania w swoim oświadczeniu: „Jeden dzień u Pana jest jako tysiąc lat, a tysiąc lat jako jeden dzień” (2 Piotra 3:8). Ojciec Adam zaczął umierać, gdy tylko został odsunięty od przywilejów ogrodu Eden. Wcześniej, mieszkając w nim, miał Boskie pozwolenie, by do woli żywił się owocami wszystkich drzew ogrodu – z jednym wyjątkiem – i był podtrzymywany przy życiu przez te owoce, ale po okazaniu nieposłuszeństwa został wypędzony do nieprzygotowanej ziemi, a cheruby z płomienistymi mieczami strzegły wejścia do Edenu, aby nie mógł tam powrócić i dalej korzystać z życiodajnych owoców, ale by zgodnie z wyrokiem umarł. „Dnia, którego jeść będziesz z niego, śmiercią umrzesz” (1 Mojż. 2:17). Umieranie rozpoczęło się w tamtym momencie i postępowało stopniowo przez 930 lat, aż życie całkowicie ustało – Adam był martwy. Wszystko to wydarzyło się w przeciągu tysiąca lat. [762,2]