UMARLI – Niechaj umarli grzebią umarłych swoich.

Pytanie – Jak możemy rozumieć słowa Zbawiciela: „Pójdź za mną, a niechaj umarli grzebią umarłe swoje” (Mat. 8:22)?

Odpowiedź – Gdy nasz pierwszy rodzic, ojciec Adam, sprzeciwił się Boskim przykazaniom, nałożono na niego wyrok śmierci i od tego momentu w sensie prawnym oraz z punktu widzenia Stworzyciela był martwy, chociaż żył jeszcze przez 930 lat. Proces umierania rozpoczął się w momencie wygłoszenia wyroku i zakończył, gdy Adam wstąpił do grobu. Cała rasa ludzka została pogrążona przez Adama w tym wyroku śmierci, jak mówi Pismo: „Przetoż jako przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć”; „jako w Adamie wszyscy umierają” (Rzym. 5:12; 1 Kor. 15:22). Patrząc z tej strony, rozumiemy słowa Pana: „Niechaj umarli [prawnie umarli] grzebią umarłe [faktycznie umarłych] swoje”. To dlatego, że jak w Adamie wszyscy zostali skazani na śmierć, tak w Chrystusie wszyscy ożywieni będą (Rzym. 5:18-19). Potwierdzając te słowa Pana Jezusa, apostoł powiedział: „Albowiem miłość Chrystusowa przyciska nas, jako tych, którzyśmy to osądzili, iż ponieważ jeden za wszystkich umarł, tedy wszyscy byli umarłymi” (2 Kor. 5:14). Jezus, kładąc za nas swoje życie, dał siebie jako „okup za wszystkich” [1 Tym. 2:6] – tych znajdujących się pod karą śmierci oraz tych, którzy wstąpili już do wielkiego więzienia śmierci, grobu. [760,2]