OFIARA – Dary i ofiary za grzech.

Pytanie (1911-Z) – Co oznaczają słowa apostoła, że nasz Pan był postanowiony, aby ofiarował dary i ofiary za grzech?

Odpowiedź – Pismo Święte dowodzi, że w Tysiącleciu rodzaj ludzki będzie miał przywilej składania siebie Bogu w formie darów, ale nie jako ofiary. Dlatego w Tysiącleciu częścią dzieła Najwyższego Kapłana będzie przyjąć te dary i uczynić je przyjemnymi Bogu na mocy swojej własnej zasługi i prawa jako Kapłana porządku Melchisedekowego. Możemy jednak zupełnie słusznie zastosować ten tekst także do obecnego czasu. Apostoł wspomina najpierw o darach, więc zobaczmy, w jaki sposób Najwyższy Kapłan ofiaruje dary obecnie. Niewątpliwie ofiara życia naszego Pana była darem z Jego strony. Ojciec przyjął ten dar, a ostatecznie dozwolił na to, aby dar naszego Pana stał się ofiarą za grzech za innych. Podobnie w Wieku Ewangelii „bracia” są zapraszani do stawiania swych ciał na ofiarę żywą – do oddania samych siebie Bogu (Rzym. 12:1-2).

Gdy w ten sposób samych siebie przedstawiamy Bogu jako dar, nie będzie to ofiara za grzech, ponieważ tego nie jesteśmy w stanie uczynić. Lecz na mocy Boskiego zarządzenia każdy taki dar jest przyjmowany dzięki zasłudze Chrystusa; toteż ostatecznie dary te, zgodnie z tym samym Boskim zarządzeniem, będą stanowić wielką ofiarę za grzech złożoną przez Najwyższego Kapłana za świat. W ten sposób Najwyższy Kapłan jest postanowiony, aby ostatecznie dokonał ofiarowania tego daru jako ofiarę za grzech świata.

Apostoł powiada, że wśród tych, którzy służyli na urzędzie Najwyższego Kapłana, był zwyczaj ofiarowania darów i ofiar za grzechy. Następnie apostoł wykazuje, że Jezus, jako pozaobraz, musiał mieć coś do ofiarowania. On również musiał ofiarować dary i ofiary, pełniąc urząd kapłański. On stawił siebie bez zmazy przed Bogiem i na tej podstawie stał się ofiarą za grzech; zaś przez Jego zasługę to samo jest prawdą również w odniesieniu do Jego Kościoła, który dobrowolnie oddaje siebie Bogu. [609,2]