ZMARTWYCHWSTANIE – Kolejność zmartwychwstania Wielkiego Grona i starożytnych świętych.

Pytanie (1910) – Czy możesz dać jakiś dowód, że Wielkie Grono powstanie przed starożytnymi świętymi?

Odpowiedź – To, co w tym względzie można by uważać za dowód, zależy od poszczególnego umysłu. Uważam, że Wielkie Grono jest utożsamiane z Kościołem w pracy obecnego Wieku Ewangelii i jako takie, jest na wiele sposobów przedstawiane. Na przykład kapłani łączyli się z Lewitami w dziele Dnia Pojednania, w ofiarowaniu itd. Dalej, w obrazie oblubienicy, która przedstawia Malutkie Stadko, pokazane są również jej towarzyszki, idące za nią, co także pokazuje łączność z Kościołem. Przypominam również obraz Rebeki. Zauważyłem któregoś dnia, że gdy Abraham posłał sługę, aby wezwał Rebekę, żeby została żoną Izaaka, nie powiedział, aby jakieś służebnice przyszły z nią, lecz niektóre przyszły. One przedstawiają klasę Wielkiego Grona, która idzie z Kościołem i będzie sługą klasy Oblubieńcy. Właściwym zdaje się wniosek, że gdy Izaak przyjął oblubienicę, przyjął też jej służebnice; że one pozostały przy niej i jej towarzyszyły. Podobnie rzecz się ma z Chrystusem, z Malutkim Stadkiem i z Wielkim Gronem – wnoszę, że one prawdopodobnie wejdą razem. Należy również pamiętać, że pewna część zasługi Chrystusowej przypisana jest każdemu, kto stawia samego siebie na ofiarę. Zauważyliśmy to już poprzednio, gdy zastanawialiśmy się nad przedmiotem chrztu, że gdy ktoś się poświęca, to nasz Pan, jako nasz Orędownik i nasz Najwyższy Kapłan, przyjmuje daną ofiarę jako swoją i przypisuje tej ofierze nieco ze swojej własnej zasługi, aby tę ofiarę uczynić przyjemną Bogu. Widzimy więc, że klasa Wielkiego Grona czyni poświęcenie i ma przypisaną zasługę Chrystusową, tak samo jak Malutkie Stadko – tak jedni, jak i drudzy są spłodzeni z ducha świętego. Uważam więc, że wszyscy tacy muszą w zupełności dokonać swej ofiary; przypisywanie zasługi ofiary Chrystusowej domownikom wiary w Wieku Ewangelii skończy się i cała zasługa Chrystusowa musi ponownie znaleźć się w pełnym znaczeniu tego słowa w rękach sprawiedliwości, zanim ktokolwiek ze świata otrzyma jakiekolwiek błogosławieństwa pod zarządzeniami Nowego Przymierza. Święci Starego Testamentu będą należeć do ziemskiej klasy, która ma otrzymać restytucyjne błogosławieństwa; lecz nie dostąpią tych błogosławieństw, zanim Malutkie Stadko i Wielkie Grono nie zakończą korzystania z przypisania Jezusowej zasługi w celu przykrycia ich [grzechów]. Ten, który jest Orędownikiem dla każdego członka Malutkiego Stadka, jest także Orędownikiem dla każdego członka Wielkiego Grona. On podjął się być poręczycielem za każdego z nas, gdy przystąpiliśmy do Ojca. On uczynił naszą ofiarę przyjemną i każdy z nas potrzebuje Go jako Orędownika aż do samego końca. Apostoł powiedział: „Jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca” [1 Jana 2:1]. Dlatego klasa Wielkiego Grona będzie potrzebowała Jezusa jako Orędownika, aż wszyscy członkowie tej klasy przejdą poza zasłonę. Według mego zrozumienia Jezus musi w zupełności przestać być Orędownikiem dla Kościoła, zanim stanie się Pośrednikiem pomiędzy Bogiem a światem. [584,3]