OKUP – Względem ofiary kozła za lud.

Pytanie (1916) – W „Cieniach Przybytku” na str. 67 pierwsze zdanie drugiego akapitu brzmi następująco: „Kiedy ofiara ta będzie przedstawiona, zostanie przyjęta 'za lud', tak jak ofiara naszego chwalebnego Wodza była przyjęta 'za niego [Jego Ciało] i za jego dom [domowników wiary]'”. Proszę to objaśnić.

Odpowiedź – Ten obraz podany w 3 Mojż. 16 pokazuje nam dwie różne ofiary za grzech. Pierwsza ofiara, cielec, przedstawia dość wyraźnie i dobitnie ofiarę Jezusa, świętego, niewinnego, niepokalanego. Zastosowanie tej ofiary, według podanego nam obrazu, miało na celu przykrycie grzechów Kościoła, to jest tych wszystkich, którzy w obecnym czasie pragną osiągnąć harmonię z Bogiem. Wszyscy oni są przykryci zasługą ofiary Chrystusowej. Kozioł Pański przedstawia Kościół, wszystkich tych, co stanowić będą klasę Kościoła i ofiara kozła jest drugą ofiarą złożoną przez kapłana. To nie jest nasza ofiara, wy nie ofiarowujecie samych siebie ani ja tego nie czynię. Gdy apostoł mówi: „Proszę was tedy, bracia! (...) abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywą” [Rzym. 12:1], to nie ma na myśli, że to my mamy dokonać tej ofiary, ponieważ upoważnienie do składania ofiar w Dniu Pojednania miał tylko Najwyższy Kapłan, a jak wiemy, nikt z nas nie jest Najwyższym Kapłanem. Cóż zatem apostoł miał na myśli, gdy mówił: „abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywą”? To, że mamy oddać samych siebie Panu, tak jak ów kozioł przywiązywany był do drzwi Przybytku i w ten sposób dawany na ofiarę. Gdy Najwyższy Kapłan przychodził do bramy Przybytku i znajdował tam kozła przeznaczonego na ofiarę, przyjmował go jako część własnej ofiary i zabijał. Rzecz warta zapamiętania, drodzy przyjaciele, to fakt, że to nie wy dokonujecie tej ofiary sami ani ja jej nie dokonuję za siebie, a jedynie oddajemy samych siebie Panu na ofiarę i tak jest z ofiarowaniem wszystkich spośród Bożego ludu. Stawiamy ciała nasze Jemu i gdy zostanie osiągnięta pełna liczba, On przyjmuje je, tak jak było to pokazane w koźle Pańskim. Nie jest to zatem ofiara Kościoła, ale ofiara Pana. Jesteśmy przyjmowani jako Jego członkowie, a On nas przyjmuje jako część swojej własnej ofiary. Obraz pokazuje także, że zasługa wynikająca z Jego ofiary była drzwiami, przez które wy i ja mamy wejść. Natomiast wynikiem tej drugiej ofiary będzie to, że Kapłan wystąpi i będzie błogosławił ludzkość całego świata. [576,2]