KAPŁAŃSTWO – Czemu Ijob i inni nie byli kapłanami?

Pytanie (1910-Z) – Skoro tylko kapłani mogli dokonywać ofiar i skoro nikt nie mógł być kapłanem, jeśli nie został powołany przez Boga, to jakim sposobem niektórzy starożytni święci, Ijob i inni, mogli dokonywać ofiar, nie będąc kapłanami?

Odpowiedź – Ofiary, jakie oni składali, nie były ofiarami za grzech. Nie dokonywali figuralnych ofiar Zakonu, jakimi były na przykład ofiary Dnia Pojednania. Całe to zarządzenie żydowskiego Zakonu, przez który przywilej składania ofiar zabrany został z rąk postronnych osób i przekazany kapłanom, był nowym zarysem w Boskim działaniu.

Abraham, jak wiemy, dokonywał ofiar przed ustanowieniem kapłaństwa. Dokładny czas, kiedy żył Ijob, nie jest nam znany. Wiemy tylko, że pochodził z Uz i że chodził przed Bogiem doskonały sercem; myślimy jednak, że mamy prawo przypuszczać, iż nie żył w okresie Zakonu i figuralnych ofiar. Jeżeli jest to prawdą, to postępowanie Ijoba pod względem sprawowania ofiar było podobne do tego, co czynił Abraham. Kiedy Abraham został powstrzymany od ofiarowania swego syna, to z Pańskiego polecenia ofiarował barana zaplątanego w gęstwinie.

To, co ci patriarchowie czynili w sprawie składania ofiar, było widocznie wyrazem ich szacunku dla Boga i zrozumienia, że za grzechy potrzebne były ofiary; podobnie jak i Abel ofiarował Bogu pierwociny ze swego stada, chociaż nie był kapłanem. Jednak żadne z tych ofiar nie były przyjmowane w takim samym znaczeniu jak ofiary przypisane Zakonem. Żadne nie czyniły doskonałymi tych, co je składali, ani nie dokonywały pojednania za drugich; były one tylko tym samym co modlitwy, wyrazem dobrych intencji serca, wyrazem szacunku dla Boga i pragnieniem uczczenia Go, a także uznaniem faktu, że za grzech wymagane jest pewnego rodzaju pojednanie.

Dlatego gdy Pan pokazał, w jaki sposób miało być dokonane pojednanie za grzech, zarządził coś, co było obrazem na dzieło Wieku Ewangelii. Ustanowił kapłana, aby przedstawiał Pana Jezusa, a niższych kapłanów, aby przedstawiali Kościół. Pewne dzieło ofiar było dokonywane w dniu specjalnie na to przeznaczonym – w Dniu Pojednania przedstawiającym dzieło Wieku Ewangelii, w którym sprawowane są „lepsze ofiary” za grzech. Pod tym obszerniejszym zarządzeniem nikomu poza kapłanem nie wolno dokonywać ofiar. W ten sposób Bóg okazał, że całe dzieło pojednania jest pod Jego nadzorem i kierownictwem. [552,1]