ORDYNACJA – Nie od ludzi.

Pytanie (1916-Z) – Jeżeli zatem właściwym jest, aby wszyscy starsi i diakoni byli w ten sposób ordynowani przez zgromadzenie i jeżeli bez takiej ordynacji nie powinni podejmować żadnej regularnej służby, to co apostoł Paweł miał na myśli, gdy oświadczył, że nie był apostołem od ludzi ani przez ludzi, ale przez Pana Jezusa Chrystusa – Gal. 1:1?

Odpowiedź – Żaden człowiek ani żadne zgromadzenie nie jest kompetentne do naznaczania lub obierania kogoś na apostoła. Jest to szczególny urząd, czyli funkcja, tylko i wyłącznie z Boskiego naznaczenia. Tak więc Pan Jezus wyznaczył tylko dwunastu – „dwunastu apostołów Barankowych” – święty Paweł zajął miejsce Judasza, który stracił swoje apostolstwo (Obj. 21:14; Psalm 109:8; Dzieje Ap. 1:20). W tej to sprawie Kościół anglikański, a także Kościół grecki gwałcą zasady Słowa Bożego swoim twierdzeniem, że mogą, chociaż tak naprawdę tego nie robią, wyznaczać apostolskich biskupów – czyli biskupów posiadających apostolską władzę i autorytet.

Święty Paweł nie chciał, żebyśmy rozumieli, iż lekceważył ziemskie upoważnienia. To, co mówił, stosowało się tylko do apostolskiego urzędu. W innych usługach apostoł uznawał upoważnienie od ludzi – zgromadzenie w Antiochii wyznaczyło Pawła i Barnabasza, a później Pawła i Sylasa, aby byli ich przedstawicielami i najwyraźniej na ich koszt nieśli poselstwo innym. Kościół w Antiochii nie ordynował świętego Pawła, aby był apostołem, ale aby był ich misjonarzem i on przyjął tę ordynację oraz zdawał im raporty, jak wskazuje zapis w Dziejach Ap. 14:26-28. [521,1]