ORDYNACJA – Prawdziwa.

Pytanie (1915-Z) – Kiedy, przez kogo i jak zostałeś ustanowiony jako duchowy sługa Ewangelii?

Odpowiedź – Zanim odpowiem na to pytanie, chcę zwrócić uwagę na to, co Biblia mówi na temat ustanawiania. Na podstawie Pisma Świętego są dwie właściwe metody ustanawiania. Jedna przez Boga, a druga przez ludzi. Ustanowieniem przez Boga jest spłodzenie z ducha świętego, bez którego nikt nie może być upoważniony do głoszenia Ewangelii. Jeżeli ktoś głosi bez tego upoważnienia, to według naszego zrozumienia głosi bez Boskiego ustanowienia. Czyni to, do czego nie jest upoważniony.

Nasz Pan powiedział, w jaki sposób On został postanowiony głosicielem, a Pismo Święte mówi, że my mamy iść Jego śladem i przechodzić doświadczenia podobne pod wieloma względami do tych, jakie On przechodził. Jako słudzy Krzyża, mamy naśladować wzór naszego Pana Jezusa Chrystusa na tyle, na ile tylko potrafimy. Ale On był doskonały, a my jesteśmy niedoskonali. Potrzeba nam więc przebaczenia naszych grzechów, podczas gdy On był bez grzechu. Zatem Jezus stanowi podstawę przebaczenia dla wszystkich, którzy udają się do Ojca przez wiarę w Jego Krew. Wspomniał On o Jego ustanowieniu, gdy rzekł: „Duch Panującego Pana jest nade mną; przeto mię pomazał Pan, abym opowiadał Ewangelię cichym” (Izaj. 61:1). W jaki sposób upoważnienie to zostało udzielone Jezusowi, a później Jego uczniom podczas Pięćdziesiątnicy, tak w czasie całego Wieku Ewangelii przechodziło też na naśladowców Chrystusa, pomazując ich do głoszenia Ewangelii – Łuk. 4:17-21; 1 Jana 2:27.

Wszyscy, którzy otrzymali to upoważnienie od Boga, mają prawo głosić Ewangelię zgodnie z ich sposobnościami i zdolnościami. Niektórzy są głuchoniemi i nie mogą głośno nauczać. Inni są ograniczeni przez płeć; siostry nie mogą mieć kazań tak jak bracia, niemniej jednak mogą głosić, opowiadając „cnoty tego, który was powołał z ciemności ku dziwnej swojej światłości” (1 Piotra 2:9). Prócz tego są one zupełnie upoważnione, by opowiadać wesołą nowinę, lecz zgodnie ze słowami apostoła Pawła niepublicznie. Są niektórzy bracia, którzy nie mogą publicznie przemawiać z powodu braku talentu lub możliwości, lecz wszyscy bracia, przez ich życie i rozmowy, mogą głosić chwałę i cześć wielkiego i miłującego Boga, który przeniósł ich z ciemności do światłości, wyciągnął z dołu szumiącego i z błota lgnącego, a postawił na skale ich nogi i utwierdził ich kroki (Psalm 40:3).

Jest jednak jeszcze inna szczególna ordynacja tych, którzy są sługami Ewangelii, do których i jak się zaliczam. Jest to wybieranie przez Kościół, uznawane wszędzie przez wszystkie denominacje. Niektórzy uważają to tylko jako formę; jedni dokonują tego z wielką ceremonią, inni zaś z mniejszą. W naszym zrozumieniu każde zgromadzenie powinno mieć tych, których wybrało i upoważniło w sposób biblijny – przez podniesienie rąk, przez głosowanie.

Zapis Dziejów Ap. 14:23 oraz liczne wzmianki o starszych we wszystkich zborach usprawiedliwiają wniosek, że mamy do czynienia z niezmiennym zwyczajem w pierwotnym Kościele. Wyraz „starsi” użyty w tym tekście obejmuje ewangelistów, pasterzy, nauczycieli i proroków – publicznych mówców. Dlatego jest ważne, abyśmy wiedzieli, co znaczy słowo „postanowili”.

Ogólnie rzecz biorąc, słowo ordynacja używane jest obecnie w związku z ceremonią mianowania kogoś na dany urząd. Lecz nie takie jest znaczenie greckiego słowa cheirotoneo, użytego w powyższym tekście. Oznacza ono „wybieranie przez wyciągnięcie ręki”, czyli nadal praktykowany sposób wybierania. Określenie tego rodzaju znajdujemy w „Analitycznej Konkordancji Biblijnej” prof. Younga. A ponieważ dzieło to uznawane jest za autorytet wśród prezbiterian, podamy też definicję zamieszczoną w „Wyczerpującej Konkordancji Stronga”, którą za autorytatywne źródło uznają metodyści. Strong definiuje rdzeń tego słowa jako: „ktoś wyciągający rękę, głosujący (przez podniesienie ręki)”.

Biblijną metodą ustanawiania starszych we wszystkich zgromadzeniach jest zborowe głosowanie – przez wyciągnięcie ręki. Domaganie się takich wyborów, zanim się przyjmie usługę, jest postępowaniem w myśl porządku Pisma Świętego; ono wzmacnia starszego i, dodatkowo, przypomina zgromadzeniu o jego obowiązkach i odpowiedzialności jako osób wyznaczonych na starszych w imieniu Pańskim i w Jego duchu – jako wyrażenie Boskiego wyboru i Boskiej woli. Ponadto biblijny porządek sprawia, że członkowie zgromadzenia interesują się wszystkim, co mówią i czynią starsi, których wybierają oni jako swoich sług i przedstawicieli. Sprzeciwia się to zbyt powszechnemu pojęciu, że starsi mają władzę i rządzą zgromadzeniem oraz kładzie kres mniemaniu, że zgromadzenie jest raczej „ich ludem” niż „ludem Pana”, któremu służą.

Kto nie został postanowiony na drodze tych dwóch metod, nie jest postanowionym sługą Ewangelii w biblijnym sensie. Pierwsze, Boskie postanowienie jest niezbędne; drugie, ziemskie postanowienie jest również konieczne. Z łaski Boga posiadam obydwa.

Odnośnie tych, którzy wykonują publiczną pracę w imieniu Towarzystwa Biblijnego i Traktowego Watch Tower, to są oni ustanawiani jako całość. Są posyłani przez urzędników tegoż Towarzystwa, a ponieważ większość zgromadzeń jest uznawana przez Towarzystwo i zgromadzenia uznają Towarzystwo, stąd też uznają również ich ordynację przez Towarzystwo. [514,1]