ZASŁUGA – A szata sprawiedliwości.

Pytanie (1912-Z) – Czy właściwym byłoby mówić, że zasługa Chrystusowa nie może być przyrównana do szaty albo okrycia wcześniej niż po poświęceniu?

Odpowiedź – Szata jest przykryciem. Weselna szata wspomniana w przypowieści [Mat. 22:12] przedstawia zasługę naszego Pana przypisaną Jego ludowi jako przykrycie ich cielesnych zmaz, czyli niedoskonałości. Ta szata wskazuje na Kościół jako przyszłą Oblubienicę, która uznaje Jezusa za Głowę i Pana. Inny obraz przedstawia członków Kościoła ubranych w białe szaty i białe czapki; było to zilustrowane w podkapłanach. W figurze tej kapłani przedstawiali braci, czyli członków Ciała Chrystusowego, co również pokazuje, że nie są oni niezależni, ale poddani są Głowie, czyli Jezusowi.

Szata sprawiedliwości Chrystusowej przypisana Kościołowi jako przykrycie zmaz w celu uczynienia go godnym przyjęcia będzie przy zmartwychwstaniu zamieniona na szatę własnej sprawiedliwości. Tak jak nasz Pan przedstawiony jest jako ubrany w białą lnianą szatę, podobnie i Oblubienica przedstawiona jest jako przyobleczona w białą szatę, „sprawiedliwe uczynki świętych” [Obj. 19:8 NB]. Przypisana szata przykrywa jedynie nasze cielesne zmazy i niedoskonałości w obecnym czasie.

Nowe ciała, jakie Bóg da Kościołowi przy zmartwychwstaniu, będą doskonałe same w sobie i nie będą potrzebowały przypisanej zasługi Chrystusowej. Duchowe ciało tych, co dostąpią pierwszego zmartwychwstania, będzie zupełne, kompletne i doskonałe, tak jak zmartwychwstałe ciało Jezusowe. Szata sprawiedliwości Chrystusowej była przypisana dla przykrycia cielesnych niedoskonałości.

Ta nowa szata ma być haftowana. Ten obraz pokazuje, że mamy się starać w obecnym czasie wyrabiać swój charakter na podobieństwo charakteru Jezusowego – aż dojdziemy do doskonałości w duchu; jak czytamy: „Bywa [Nowe Stworzenie, dusza] wsiane w niesławie, a będzie wzbudzone w sławie; bywa wsiane w słabości, a będzie wzbudzone w mocy; bywa wsiane ciało cielesne [potrzebujące przypisania zasługi Jezusowej], będzie wzbudzone ciało duchowne [w zupełnym posiadaniu własnej zasługi]” [1 Kor. 15:43]. [490,1]