CICHOŚĆ – A pokora.

Pytanie (1913) – Jaka jest różnica pomiędzy cichością a pokorą?

Odpowiedź – Być cichym znaczy być chętnym do nauczenia się czegoś. Być pokornym znaczy nie być dumnym. Człowiek może być wielkim nauczycielem, może być uczonym, a jednak może być cichy. Do takiego człowieka każdy może przyjść i powiedzieć: Mam tu pewną sprawę, przypatrz się jej. Jeżeli taki człowiek jest dostatecznie cichy, odpowie: Z przyjemnością przypatrzę się i zbadam to. Jeżeli nie jest, to odpowie: Jak śmiesz przychodzić z tym do mnie? Przecież ja jestem profesorem takim a takim! Da się spotkać niekiedy ludzi o szlachetnym charakterze, którzy są cisi i pokorni, zawsze gotowi uczyć się, zawsze szukający prawdy. Tacy mówią o sobie: Ja nie wiem wszystkiego, nawet od dziecka mogę się czegoś nauczyć. Człowiek mądry może się czegoś nauczyć od dziecka. Ale komu brak cichości, temu trudno nauczyć się czegokolwiek od drugich. Stąd też błogosławieni cisi, albowiem otrzymają więcej błogosławieństw od Boga. Nie są oni za dumni, żeby się czegoś więcej nauczyć. Być pokornym znaczy przyjmować jakieś zaszczyty, wiedzę czy cokolwiek w sposób skromny, bez chwalenia się, bez paradowania i nadymania się jak paw pokazujący swe strojne pióra. Gulgoczący indyk nie jest pokorny, ale dumny. [469,1]