USPRAWIEDLIWIENIE – O starożytnych świętych i usprawiedliwieniu w Wieku Ewangelii.

Pytanie (1910) – Jaka jest różnica między usprawiedliwionym stanem świętych Starego Testamentu w ich dniach a miarą usprawiedliwienia tych, którzy nie dochodzą do ofiarowania w Wieku Ewangelii?

Odpowiedź – Odpowiadamy, że jedni uczynili poświęcenie, a drudzy nie. Znajdujemy się w stanie usprawiedliwienia od chwili, gdy odwrócimy się od grzechu, ale to usprawiedliwienie jest tylko częściowe, zależne od tego, jak daleko doszliśmy. Jest to tak samo, jakbyście szli do ratusza miejskiego, a my zapytalibyśmy was: „Dokąd idziecie?”. Odpowiecie: „Do ratusza”. Później zaś zapytalibyśmy znowu: „Jak to, ciągle jeszcze idziecie?”. „Tak, idziemy, gdyż jeszcze tam nie doszliśmy” – brzmiałaby odpowiedź. Tak jest też z usprawiedliwieniem; wyruszyliście i musicie iść aż do końca albo wasze usprawiedliwienie nie będzie kompletne. Jedyną rzeczą, jaką Bóg przyjmie, jest zupełne ofiarowanie. Święci Starego Testamentu uczynili poświęcenie i Bóg ich przyjął. Bóg powiedział: Gdyby ci ludzie mieli doskonałe ciała, nie uczyniliby nic złego. Będę ich traktował tak, jakby mieli doskonałe ciała. Z punktu widzenia przyszłości byli usprawiedliwieni do życia, które otrzymają „czasu swego”. Muszą oni czekać na ten słuszny czas, kiedy Jezus dopełni pojednania za nieprawości, zanim skorzystają ze swego usprawiedliwienia i dojdą do zupełnej doskonałości w zmartwychwstaniu. [398,1]