KADZIDŁO – Jesteśmy w Chrystusie wdzięczną wonnością Bogu.

Pytanie (1911) – Czy kadzidło palone przez arcykapłana, które przedstawiało doskonałość człowieka Jezusa [„Cienie Przybytku”, str. 56], ma być rozumiane jako ofiarowane także i przez członków Ciała Arcykapłana, czyli kapłanów? Jeżeli tak, to jak to było pokazane?

Odpowiedź – Ponieważ w 3 Księdze Mojżeszowej nie ma żadnej wzmianki, żeby kadzidło było ofiarowywane powtórnie, stąd też wydaje się mało prawdopodobne, by było ono ofiarowane dwa razy. A jednak nasuwa się myśl, że ofiara Kościoła, uczyniona możliwą do przyjęcia przez pojednanie dokonane przez śmierć Jezusa, musi być dokonywana aż do śmierci, żeby ci członkowie mogli ostatecznie wejść do chwały niebieskiej. „Jaki On [Jezus] jest, tacy i my jesteśmy na tym świecie” [1 Jana 4:17]. Jak On trwał w posłuszeństwie codziennie, tak i my musimy być posłuszni dzień po dniu. Jak duch gorliwości objawiał się w Nim, tak i w nas musi się objawiać, gdyż w przeciwnym razie nie moglibyśmy być członkami Jego Ciała.

Tak więc możemy powiedzieć, że kadzidło, jakie On ofiarował, w pewnym znaczeniu i do pewnego stopnia przedstawiało cały Kościół będący Jego Ciałem. Albowiem zgodnie z Boskim zamiarem, jeszcze przed założeniem świata, On miał być wodzem, przedstawicielem i orędownikiem tych, co mieli być przyjęci za członków Jego Ciała. Dlatego ofiarowując swoją doskonałość, Jezus ofiarował to, co przez przypisanie miało być naszą doskonałością jako Jego członków.

Ponieważ nic nie było powiedziane o ofiarowaniu kadzidła po raz drugi i wobec tego, że nie wchodzimy do Świątnicy jako jednostki, lecz jako członkowie Jego Ciała, możemy bezpiecznie powiedzieć, że jesteśmy „dobrą wonnością Chrystusową Bogu” [2 Kor. 2:15], chociaż nieprzyjemną wonnością dla świata. „Bądźcież tedy naśladowcami Bożymi, jako dzieci miłe; a chodźcie w miłości, jako i Chrystus umiłował nas i wydał samego siebie na ofiarę i na zabicie Bogu ku wdzięcznej wonności”; „Bośmy dobrą wonnością Chrystusową Bogu” (Efezj. 5:1-2; 2 Kor. 2:15; Obj. 8:3-4). „Przetoż przez niego ofiarujmy Bogu ofiarę chwały ustawicznie, (...) albowiem się Bóg w takowych ofiarach kocha” (Hebr. 13:15-16). [342,2]