POŚWIĘCENIE – Stosowane do dwóch klas.

Pytanie (1912-Z) – Do kogo mówi apostoł: „Proszę was tedy, bracia! przez litości Boże, abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywą” (Rzym. 12:1)?

Odpowiedź – Słowa te stosują się właściwie do dwóch klas. Po pierwsze, stosują się do klasy określonej jako „bracia”, w tym znaczeniu, że nie są oni już więcej przeciwnikami, lecz sympatyzują z poświęconymi. Apostoł nawoływał ich, aby dokończyli dzieła łaski, jakie już rozpoczęli. Po drugie, tekst odnosi się do tych, którzy uczynili już poświęcenie i nawołuje ich, aby dokończyli dzieła. Wzywam was, bracia, abyście codziennie stawiali ciała wasze ofiarą żywą, aż dzieło zostanie dokonane. To, powiada apostoł, jest rozumną służbą, przyjemną Bogu.

Chociaż święty Paweł nie mówi, jak ów wielki Orędownik uczyni tę ofiarę możliwą do przyjęcia, to jednak chrześcijanie powinni to rozumieć, wiedząc, że są przyjmowani w Umiłowanym. Gdy tacy oddali już swoje życie, gdy złożyli wszystko w ręce Pańskie, rozumieją, że jako członkowie Ciała Chrystusowego mają umierać codziennie. Wynika stąd, że codziennie nadarzają się sposobności, aby wydawać życie w służbie Bożej. Chociaż jest to umieraniem codziennym, jednak w innym znaczeniu tego słowa jest to ofiara aż do końca życia. Pan nasz Jezus rzekł: „Chrztem mam być ochrzczony i jakże jestem udręczony, aż się to dopełni” (Łuk. 12:50 NB). W jednym znaczeniu ofiara Jego została przyjęta nad Jordanem, w innym – odbywała się dzień po dniu, aż chrzest został zakończony na krzyżu, a On zawołał: „Wykonało się!” [Jan 19:30]. [156,1]