POŚWIĘCENIE – Przed rokiem 1881.

Pytanie (1911-Z) – Czy było konieczne, aby wszyscy mający stanowić Malutkie Stadko uczynili swoje poświęcenie przed październikiem 1881 roku?

Odpowiedź – Nie, nie rozumiemy tej sprawy w ten sposób. Rozdział w drugim tomie „Wykładów Pisma Świętego”, wykazujący równoległość pomiędzy dyspensacjami żydowską i chrześcijańską, podkreśla cztery daty, a mianowicie: (1) październik 1874; (2) kwiecień 1878; (3) październik 1881; (4) październik 1914. Daty te są równoległe do czterech dat Żniwa żydowskiego, a mianowicie:

(1) Początek misji naszego Pana; początek doświadczeń, czyli czasu Żniwa narodu żydowskiego, październik 29 r. n.e.; (2) Koniec misji naszego Pana, Jego ukrzyżowanie i odrzucenie Żydów jako narodu, kwiecień 33 r. n.e. (Zob. II Tom, rozdział 7); (3) Koniec „siedemdziesięciu tygodni” (Dan. 9:24-27) łaski dla narodu żydowskiego, październik 36 r. n.e. – po czym przywileje Ewangelii zostały otwarte dla pogan, a Korneliusz był pierwszym, który się nawrócił; (4) Zupełne zakończenie ucisku i zniszczenie, jakie przyszło na ustrój państwowy Izraela, październik 69 r. n.e.

Powinno się wyraźnie zaznaczyć, że równoległości pomiędzy Wiekami Żydowskim i Ewangelii odnoszą się do nominalnych systemów obydwu wieków i jeżeli będziemy to mieli na uwadze, uchroni nas to przed stosowaniem tych paraleli do gromadzenia Kościoła Ewangelicznego, czyli obecnego gromadzenia Pańskiego ludu z Babilonu.

Patrząc na te paralele, zauważamy, że rok 1874 jest początkiem „żniwa” i zbierania „wybranych” od czterech wiatrów niebios; 1878 jest czasem, gdy Babilon został formalnie odrzucony, Laodycea wypluta z ust – czas, od którego powiedziano: „Upadł, upadł Babilon” – odpadł od Boskiej łaski. Równoległość w 1881 zdaje się wskazywać, że pewne łaski w dalszym ciągu przychodziły na tych, którzy byli w Babilonie do tej pory, pomimo że system ten został odrzucony. Wydaje nam się, że od tej daty stosunek taki pod żadnym względem nie jest korzystny, ale pod wieloma względami jest wyraźnie niekorzystny i tylko z trudnością można się było od niego uwolnić przy wsparciu Pańskiej łaski i Prawdy. Zgodnie z tą równoległością w październiku 1914 roku nastąpi całkowity upadek Babilonu, kiedy to zostanie on wrzucony do morza „jak kamień młyński” [Obj. 18:21] i zupełnie zniszczony jako system.

Powracając do pytania, rozsądnie jest przypuszczać, że zamknięcie łaski dla cielesnego Izraela przedstawia zamknięcie specjalnej łaski tego Wieku Ewangelii, mianowicie zaproszenia do wysokiego powołania. Dlatego też rozumiemy, że otwarte, czyli ogólne, „powołanie” tego wieku do zaszczytów Królestwa zakończyło się w październiku 1881 roku. Jednakże, jak to już wykazano w „Wykładach Pisma Świętego”, rozróżniamy pomiędzy zakończeniem „powołania” i zamknięciem „drzwi” oraz wierzymy, że drzwi do klasy Królestwa nie są jeszcze zamknięte, że stoją uchylone przez jakiś czas, żeby umożliwić wyrzucenie tych, którzy już przyjęli „powołanie”, ale zaniedbali skorzystania z przywilejów i sposobności samoofiary oraz by pozwolić wejść innym, aby wzięli ich korony, zgodnie z Obj. 3:11. A zatem obecny czas, od roku 1881 aż do chwili, gdy drzwi sposobności poświęcenia się na służbę Pańską zostaną zupełnie zamknięte, jest okresem „przesiewania”, który dotyczy wszystkich mających już Boską łaskę i będących w przymierzu z Bogiem.

Jeżeli ci, co weszli na „ucztę” przez „drzwi”, przedstawiają wszystkich powołanych (z wyjątkiem tych, którzy potem zostali odrzuceni i wypędzeni), wynika z tego, że miejsca wyrzuconych muszą być zajęte przez tych, którzy przedtem nie byli pomiędzy powołanymi, pomiędzy poświęconymi. To, jak wierzymy, powinno stanowić jasną odpowiedź na wasze pytanie, dowodząc, że niektórzy poprzednio nieofiarowani zostaną o jedenastej godzinie [Mat. 20:6] dopuszczeni do prac w winnicy i do nagrody dla wiernych – po ustaniu ogólnego powołania, ale przed zamknięciem „drzwi”.

Powinniśmy pamiętać, że mówiąc o zbieraniu, jakie ma nastąpić w ciągu obecnego czasu Żniwa, Pan nasz wspomina między innymi tych, którzy byli na roli (w świecie), widocznie odnosząc się do klasy, która poprzednio nie była ani usprawiedliwiona, ani uświęcona przez Prawdę. Zob. III Tom, rozdział 6. [150,1]