CHRZEST – Na odpuszczenie grzechów.

Pytanie (1909) – Dzieje Ap. 2:38-39: „Tedy Piotr rzekł do nich: Pokutujcie, a ochrzcij się każdy z was imieniu Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów, a weźmiecie dar Ducha Świętego, albowiem wam ta obietnica należy i dziatkom waszym i wszystkim, którzy daleko są, którebykolwiek powołał Pan, Bóg wasz”. Jeżeli według rozkazania Piotra wszyscy powołani mieli być ochrzczeni na odpuszczenie grzechów, aby mogli otrzymać ducha świętego, jak można to pogodzić z wersetem, że jedynie Żydzi byli chrzczeni na odpuszczenie ich grzechów?

Odpowiedź – Odpowiadam, że wersety te nie mówią tego, co sądzisz. Przeczytaj ten fragment kilkanaście razy. Większość ludzi musi czytać wszystko ponad sześć razy. Nie musi ci być przykro, bo inni muszą czynić to samo. Wiele wersetów przeczytałeś setki razy? Bardzo wiele.

Piotr chce powiedzieć, że ci, którzy znajdowali się przed nim, powinni być ochrzczeni na odpuszczenie swych grzechów i aby mogli otrzymać dar ducha świętego, a następnie dowodzi, że ma słuszność, bo obietnica była dana im i ich dzieciom, a także wszystkim, którzy są daleko, lecz Piotr nie mówi o tych, co byli daleko, że musieli być ochrzczeni na odpuszczenie grzechów, ponieważ byli to poganie. Obietnice były dane nie tylko Żydom i ich dzieciom. Piotr, jako narzędzie mówcze, pod wpływem ducha świętego mówi: Także i tym, „którzy są daleko”; lecz nie mówi, w jaki sposób ci, co byli daleko, mieli być przyjęci ani jakiego rodzaju chrzest był dla nich postanowiony. [31,3]