STAROŻYTNI ŚWIĘCI – Duchy sprawiedliwych, którzy osiągnęli doskonałość.

Pytanie (1913) – Hebr. 12:23. „...i do duchów ludzi sprawiedliwych, którzy osiągnęli doskonałość” (NB). Do której klasy odnosi się tutaj Paweł?

Odpowiedź – Mogą być dwa sposoby zapatrywania na tę sprawę, lecz przytoczymy tylko jeden, który jest właściwy. Nie będziemy się też sprzeczać z nikim, kto miałby inny pogląd, ponieważ apostoł nie wytłumaczył, co miał na myśli, lecz sądzimy, że w tym wersecie miał na myśli klasę świętych Starego Testamentu, ponieważ o Kościele mówił w innym miejscu. Wydaje się, że odnosi się do Kościoła w pojęciu „zebrania pierworodnych, którzy są spisani w niebie” [Hebr. 12:23]. Zdaje się ono obejmować cały „Kościół pierworodnych”, tak samo, jak pokolenie Lewiego jako całość reprezentowało pierworodnych Izraela, a nie tylko kapłanów; tak też stwierdzenie „zebranie pierworodnych, którzy są spisani w niebie” obejmuje zarówno Kościół, jak i Wielkie Grono. Jeżeli więc te dwie klasy są tu włączone, to do jakiej innej klasy mogłoby się odnosić to drugie oświadczenie? Uważamy, że apostoł odnosi się do świętych Starego Testamentu i do faktu, że ich życie, ich duch życia osiągnie doskonałość, gdy w zmartwychwstaniu powstaną jako ludzie doskonali, a nie jako istoty niedoskonałe, jakie poszły do grobu. Większość z rodzaju ludzkiego będzie powstawać, aby stopniowo przychodzić do doskonałości, lecz sprawiedliwi mężowie, których życie będzie już wtedy doskonałe, będą posiadać chwalebny dział, dlatego że ich serca zostały już doświadczone w przeszłości. [15,2]