Cleveland, Ohio, 13 sierpnia. – Pastor Russell wypowiedział tu zajmującą i pouczającą mowę, osnutą na tekście z listu Pawła do Efezów (Efez. 2:1) „I was ożywił, którzyście byli umarli w upadkach i w grzechach”. Mowę Jego podajemy jak następuje:
W słowach naszego tekstu jest bardzo wiele powiedziane. Apostoł Paweł mówi do członków Kościoła. Ci byli umarłymi w tym sensie, że byli pierwotnie potępionymi w Adamie z resztą całego rodu ludzkiego, znajdowali się pod karą śmierci i prawnie uważani byli za umarłych. Z punktu zapatrywania Bożego cały rodzaj ludzki uważa się za umarły. W rzeczywistości nikt nie posiada żywota z wyjątkiem tych, co go otrzymali w sposób postanowiony przez Boga, to jest przez Jezusa Chrystusa. Kościół Chrystusowy posiada teraz życie, ponieważ przyjął warunki, które Bóg w tym celu postanowił. Zatem przeszli oni ze śmierci do żywota.
Świat cały jednak znajduje się pod wyrokiem śmierci. Otrzymać życie można jedynie przez Dawcę Życia, którego Bóg na to postanowił. Żywot, jaki będzie światu dany w czasie od Boga postanowionym, będzie tym, który został kupiony przez poświęcenie własnego życia Człowieka Chrystusa Jezusa. Adam i cały rodzaj ludzki będzie mógł otrzymać to wszystko, co było utracone przez nieposłuszeństwo Adama. Będzie to restytucja doskonałości ludzkiej na udoskonalonej ziemi. Pismo Św. mówi, że Adam w swej pierwotnej doskonałości był synem Bożym (Łuk. 3:38). Był stworzony na wyobrażenie Boże. Był ludzkim synem. (1 Moj. 1:26-27; 1 Moj. 1:31; Kaz. 7:29).
Aniołowie w Piśmie Św. są nazwanymi synami Bożymi. W księdze Ijoba mamy powiedziane, że przy stwarzaniu rodu ludzkiego „Wespół śpiewały gwiazdy zaranne, a weselili się synowie Boży” (Ijoba 38:7). Oni wspólnie się radowali i chwalili Boga za Jego cudowne dzieło stworzenia. Radowali się w Bogu i Jego dziele. Bóg stworzył te wszystkie istoty: aniołów i ludzi przez Słowo.
„Logos” był „Pierworodny (pierwszy przyprowadzony do egzystencji) wszystkich rzeczy stworzonych” (Kol. 1:15). On był tym czynnikiem u Boga w stwarzaniu wszystkich rzeczy. „Bez Niego nic się nie stało, co się stało” (Jana 1:3).
Przez prawo postanowione w Chrystusie, Bóg w Wieku Ewangelii wysyłał zaproszenia do niektórych ludzi, by stali się Jego synami, innymi istotami – istotami Boskiej natury. Jest to coś wyższego niż człowiek i aniołowie mogli kiedykolwiek o tym wiedzieć. Jehowa, rozwijając te Nowe Stworzenia, używał warunków, w których grzech miał na świecie przewagę.
Możemy przypuszczać, że Pan Bóg powiedział do samego siebie, iż to będzie dobra sposobność wypróbowania charakteru. Wezmę zatem pewną klasę z upadłego rodu ludzkiego i zrobię z nich współpracowników, którzy by mieli udział z Moim Synem w wielkim dziele przygotowanym dla Niego do wykonania. Fakt, że ta klasa ma być wybraną z pomiędzy ludzi, mających te same słabości upadłej natury, z którymi będą musieli walczyć podczas ich przygotowania i rozwijania, ma posłużyć, by wypróbować ich wierność i moc charakteru. Bóg postanowił, aby ci uczestniczyli w Jego wielkim dziele błogosławienia rodu ludzkiego i podniesienia go z upadku.
Myśl Boża przedstawia się w Piśmie Świętym w ten sposób: „Będzie to dla mnie dobra sposobność wybrać szczególną klasę spomiędzy wszystkich narodów, pokoleń i języków. Gdy wybiorę ich, będą oni takimi, jacy mają służyć do moich zamiarów w podniesieniu rodzaju ludzkiego z upadku i przyprowadzeniu do utraconej doskonałości. Nie tylko to, ale pewna zasada będzie przedstawioną, która inaczej nie byłaby znaną, ani aniołom, ani ludziom. Przez to pokażę, iż mogą rzeczy złe i podłe przemienić tak, że mogą być użytecznymi jako istoty najwyższego rzędu. Tedy, jeżeliby któremu z moich inteligentnych istot jakiejkolwiek natury byłoby ofiarowane jakie wysokie stanowisko, wszystkie będą wiedziały, iż to będzie możebne dla nich osiągnąć”.
Apostoł Paweł w naszym tekście nie mówi o zupełnym ożywieniu tej klasy, co ma nastąpić dopiero przy pierwszym zmartwychwstaniu, gdy staną się doskonałymi jako istoty duchowe Boskiej natury gdy otrzymają Boską naturę, lecz mówi o stanie obecnego życia „Was ożywił”. Oni zostali ożywieni jako Nowe Stworzenia, gdy przyjęli Chrystusa jako swego Zbawiciela i poświęcili się zupełnie Bogu, a będąc od Niego przyjęci, zaraz zasługi ofiary Chrystusa zostały im przypisane, a następnie mocą Bożą, czyli Duchem Świętym zostali spłodzeni do nowej natury. Tu zaczęło się nowe życie, a ten zarodek życia ma róść i rozwijać się, aż stanie się doskonałym przy zmartwychwstaniu, gdy te Nowe Stworzenia otrzymają duchowe ciała.
Chociaż ci duchowi synowie są stworzeniem Niebiańskiego Ojca, to jednak w Jego postanowieniu jest, aby ożywianie, tak w obecnym stopniu, jak i w uzupełnianiu przy zmartwychwstaniu, działo się przez Jego Syna, czyli, że wszystko pochodzi z Boga przez Jezusa Chrystusa (1 Kor. 8:6). Ktoś mógłby zapytać:, Dlaczego Pan Bóg nie ożywia bez Syna? Na to odpowiadamy:, Dlatego, że oni byli w przestępkach potępieni, muszą być pierwej wybawieni przez Zbawiciela od śmierci, zanim Pan Bóg mógłby się z nimi liczyć.
Co więcej, ponieważ i muszą oni używać swego niedoskonałego śmiertelnego ciała, zatem jest niezbędne, aby zasługi ich Zbawiciela pokrywały ich, jak suknie tak długo, dopóki zostają w ciele z powodu ich niedoskonałości i częstych upadków. Potrzebują także, aby Ten Zbawiciel był także ich Orędownikiem u Ojca, aby mogli ustawicznie być Mu przyjemnymi. Tych ożywia Ojciec, lecz przez Syna. „Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa... odrodził nas” – mówi Ap. Piotr w 1 liście (1 Piotra 1:3).
Sposób, w jaki otrzyma życie Kościół różni się od sposobu, w jaki świat otrzyma swoje życie w przyszłości. Kościół otrzymuje swoje życie od Boga przez Chrystusa. Świat zaś otrzyma wprost od Syna, który sam będzie liczył się ze opiekował się światem w ciągu Tysiąclecia. On będzie jego „Ojcem Wieczności”, czyli Ojcem przyszłego wieku (Iz. 9:6-7). Jezus Chrystus nie jest Ojcem Kościoła, lecz jego Starszym Bratem. Świat nie może mieć dostępu do Ojca, aż dopiero przy końcu Tysiąclecia.
Kościół ma dostęp do Ojca teraz (już tu, na ziemi), przez przypisaną sprawiedliwość Jezusową. Z Kościołem Bóg teraz, postępuje w szczególny sposób i dla szczególnego celu. Co świat ma otrzymać jest to, co było kupione przez Chrystusa. Kupione życie ludzkie kładą oni jako współ-ofiarę z Jezusem, aby mogli mieć udział w Jego chwale. Wyższe Boskie życie i chwałę otrzymają jako nagrodę za swoją ofiarę, podobnie jak sam Jezus otrzymał nagrodę za poświęcenie samego siebie.
Kościół jest Nowym Stworzeniem w Chrystusie, które nigdy nie było potępione, nigdy też nie było odkupione. Ono zaczyna swe życie zupełnie na innym poziomie. Chrystus Pan da światu zasługę swojej ofiary, Kościołowi zaś tylko przypisuje, aby to życie mogło być położone na ofiarę. Kościół jako członkowie rodu ludzkiego, za którego Jezus umarł, mają prawo do Restytucji, jak ma prawo świat, zapewnione mu przez dzięki śmierć Jezusa. Lecz oni wyrzekli się tych praw do doskonałego życia na ziemi, by mogli otrzymać ze swym Panem wiele wyższe, to jest Boskie życie, czyli naturę. Wyrzekli się życia natury ludzkiej, ludzkich praw i przywilejów, aby mogli żyć i królować z Jezusem na Jego tronie.
Przedstawmy tę rzecz na przykładzie. Przypuśćmy, że tysiąc dolarów reprezentuje doskonałe życie ze wszystkimi prawami i przywilejami, które mogłyby być naszymi na równi ze światem. Dotąd jeszcze jako członkowie upadłego rodu ludzkiego posiadamy coś z pierwotnego podobieństwa Bożego, na które byli stworzeni pierwsi nasi rodzice. To miało pewną wartość, lecz ponieważ ludzki rodzaj został zrodzony w grzechu, uległ karze śmierci, tej wartości Pan Bóg nie mógł przyjąć z powodu upadłego stanu. Lecz Pan Bóg tak urządził i postanowił, iż to, co posiadamy, chociaż jest bez wartości, jednak może mieć pewną wartość. Przypuśćmy, że to, co posiadamy, ma wartość stu dolarów. To przedstawiałoby nasze obecne życie, nasz obecny wpływ.
Do nas, którzy poświęcamy się Bogu (do określonego czasu) by umrzeć z Chrystusem, Pan Jezus tak się odzywa: „Ja przyjmuję od ciebie to na co cię stać i do tego, czego ci brak, dodaje z zasług mojej ofiary, aby twoja ofiara przed Bogiem okazała się doskonałą, czyli dołożę 900 dolarów do twoich stu, abyś miał wymagany tysiąc. Tym sposobem mogę przedstawić Ojcu twoją ofiarę tak doskonałą, jak moja własna”. On to czyni, gdy przystępujemy z naszą ofiarą, a Ojciec ofiarę przyjmuje. Natychmiast ofiara jest zabitą przez naszego Arcykapłana i w tym samym czasie Ojciec spładza nas przez Ducha Świętego do nowej duchowej natury. (Lecz nie nas to tyczy teraz, którzy to czytamy, lecz tych, którzy byli spłodzeni z ducha za Russella). Odtąd jako istoty ludzkie, stajemy się uczestnikami ofiary Jezusa. Jesteśmy nowym stworzeniem w Chrystusie.
Plan Boży w cudowny sposób jest przeprowadzany. Gdybyśmy nie mieli powiedziane czym ten plan jest, to nigdy nie moglibyśmy pomyśleć o tak wielkiej jego wielkości i wspaniałości, wyrażonej w Boskiej miłości dla Kościoła i dla świata. Teraz dopatrujemy się widzimy, że nasz Bóg jest Bogiem Wszechmocnym, a jego plan cudowny wspaniały, a im głębiej w niego wnikamy, tym więcej nabieramy zaufania do Boga. Więcej rośniemy Staramy się wzrastać w znajomości, łasce, w podobieństwie Jego charakteru i Jego Syna, a naszego Zbawiciela i Orędownika.
Bóg postanowił, aby członkowie Ciała Chrystusowego – Kościół, był przypodobany do obrazu Jego Syna. Pan Bóg nie przeznaczył (jak to niektórzy wierzyli), że pewna liczba świętych ma być wzięta do nieba, a ogromna większość z pozostałych ma pójść na wieczne, nieskończone męki. Jesteśmy wielce zadowoleni z Boskiego przeznaczenia i nie moglibyśmy żądać niczego lepszego, ani choćby w części tak dobrego. Zapewne, że powinniśmy okazać Bogu, iż oceniamy Jego cudowne powołanie w Chrystusie. Do tych, co „mają uszy ku słuchaniu”, (Mat. 11:15), Pan Jezus się odzywa: – „Nikt nie może przyjść do Ojca tylko przeze mnie”, „Iż żaden nie może przyjść do mnie, jeźliby mu nie było dane od Ojca mojego.” (Jana 6:65).
Opcje są w trakcie przygotowania...
a tego „Kto do mnie przychodzi nie odrzucę precz kto do mnie przychodzi, łaknąć nie będzie, a kto wierzy w mię, nigdy pragnąć nie będzie.” (Jana 6:35). Więc przyszliśmy. Czy ojciec Niebiański przyjmie nas? Zapewne; On przyjmuje nas i daje nam Ducha Świętego. To jest początek naszego istnienia jako Nowego Stworzenia w Chrystusie. „I was ożywił, którzyście byli umarli w upadkach i w grzechach”(Efez. 2:1)