R-5899_2

ODNIESIENIE NIE DO ŚWIATA, LECZ DO KOŚCIOŁA – SŁABA GLEBA I CHWASTY DZIEDZICZONE – ŻNIWO PRZEDSTAWIA OCHOTNICZE DZIAŁANIE I OSOBISTĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ – CZYM JEST SIANIE CIAŁU? – CO TO ZNACZY SIAĆ Z DUCHA? – CZYM BĘDZIE ŻNIWO? – KONTEKST.

Prawdą jest, że każdy człowiek jest odpowiedzialny za swoje wszystkie dobrowolne czyny i słowa. Jest też prawdą w pewnym znaczeniu, że każda istota ludzka będzie mieć żniwo zgodne z jej sposobem postępowania. Wynika z tego, że każdy człowiek mógłby wyciągnąć korzystną lekcję ze słów powyżej przytoczonego złotego tekstu i dostąpić błogosławieństwa, w proporcji jak zastosowałby się do ducha tego tekstu.

Jednak pamiętać nam trzeba, że Apostoł nie pisał tego do ludzi światowych, ale do świętych. Słowa te stosował do Kościoła, a Kościół składa się tylko z takich, którzy opuścili świat, odwrócili się od grzechu, przyjęli Jezusa za ich Zbawiciela i Orędownika, i poświęcili swoje życie zupełnie i bez zastrzeżeń na czynienie woli Bożej. Tacy, spłodzeni duchem świętym, nazywani są w Piśmie Świętym: Nowymi Stworzeniami w Chrystusie (2 Kor. 5:17). Takim “stare rzeczy przeminęły, a wszystkie nowymi się stały” – nowe nadzieje, nowe ambicje, nowe zabiegi, nowe widoki, nowe ideały. Do tych z ducha spłodzonych dziatek Bożych, Apostoł zaadresował te słowa, a nie do innych.

Według Biblii, Bóg ma wielkie i chwalebne zarządzenie dla świata w przyszłości, lecz nie w czasie obecnym. Obecnie wybieraną ze świata jest klasa Kościoła, klasa Oblubienicy Chrystusowej i klasa ta, po dopełnieniu i udoskonaleniu w pierwszym, czyli głównym zmartwychwstaniu, stanowić będzie przyszłą rodzinę królewską (1 Piotra 2:9). Wtenczas ta królewska rodzina, jako królestwo Boże, mieć będzie do czynienia z ludzkością tego świata, rządząc, pouczając, podnosząc i błogosławiąc wszystkich chętnych i posłusznych. Wtedy świat będzie miał swoją sposobność siania i żęcia – Dz. Ap. 3:19-23.

Ciało ojca Adama było pierwotnie doskonałym. Nasiona grzechu nie były jeszcze posiane. Lecz teraz nie ma roli wolnej od chwastów, wszędzie znajdują się chwasty grzechu. Chrześcijanin, który chce, aby poświęcony ogródek jego serca był owocnym i przyjemnym Bogu, musi prowadzić energiczną i nieustanną walkę przeciwko chwastom grzechu, bo tylko w ten sposób serce jego będzie mogło przyjąć dobre nasienie zalecane w Słowie Bożym.

Czujność jest potrzebna, nie tylko, aby wykorzeniać chwasty, ale także, aby rolę utrzymać w dobrym stanie, by dobre nasienie mogło wejść, zakiełkować i przynieść dobry owoc. Chrześcijanin musi także bojować z cierniem, o którym Jezus wspomniał, że przedstawia pieczołowanie o ten żywot i ułudę bogactw, które to rzeczy zaduszają Słowo i czynią życie takiej osoby bezowocnym, bezpożytecznym – Mat. 13:22.

Chrześcijanin spodziewający się usłyszeć Słowo Pańskie: “Dobrze sługo wierny; wejdź do radości Pana swego” (Mat. 25:21) musi być nader pilnym w rozsiewaniu dobrego nasienia w ogródku swego serca. Czyny, słowa i myśli są tym dobrym nasieniem i te muszą być siane ostrożnie i wytrwale. Takie nasiona wydadzą spokojne owoce sprawiedliwości – cichość, łagodność, cierpliwość, wytrwałość, braterską uprzejmość, miłość. A św. Piotr oświadcza, że gdy takie owoce i kwiaty ducha świętego obfitować będą w ogródku serca, uczynią danego chrześcijanina godnym hojnego wejścia “do królestwa Pana naszego i Zbawiciela Jezusa Chrystusa” – 2 Piotra 1:11.

Ważną jest rzeczą, aby siać dobre nasiona; a jeden jest tylko spichlerz, który ich dostarcza – Słowo Boże. Kto zwraca pilną uwagę na słowa naszego Pana, Apostołów i Proroków, kto zachowuje to nasienie w czystości, wolne od domieszki światowej mądrości – fałszywie nazywanej “umiejętnością” – a także od ludzkich tradycji i błędnych dogmatów, ten jest najlepiej przygotowanym do przynoszenia owoców i kwiatów zasługujących na Pańskie uznanie.

Omyłką niektórych z wiernych Pańskich jest, że poświęciwszy się Bogu, aby siać tylko duchowi, zgodnie z wolą Bożą, następnie jeszcze sieją ciału. Sianie ciału niekoniecznie znaczy zupełny bunt przeciwko Bogu, a raczej jest to zezwalanie i sianie złego, niepożytecznego nasienia. Tracenie czasu, energii, pieniędzy itd. w pogoni za przyjemnościami, za rzeczami ziemskimi lub za bogactwem, bez względu czy rzeczy te zdobywamy lub nie, jest sianiem ciału.

Takie zaniedbywanie swego przymierza z Bogiem prowadzi chrześcijanina do zniszczenia – do śmierci. Zapewne, że wielu może jeszcze odwrócić się z tej drogi, poznawszy, że tracili swe talenty niewłaściwie. Lecz nawet w takich wypadkach dane osoby straciły czas, energię i sposobności, jeżeli więc osiągną żywot wieczny w ogóle, to niezawodnie na poziomie niższym aniżeli osiągnęliby, gdyby pozostali wiernymi od początku aż do końca.

W dodatku Apostoł zachęca również, że gdy każdy z nas stara się o swoje zbawienie, powinniśmy być czułymi ku drugim, a nawet ku wszystkim. “Póki czas (i sposobność) mamy, dobrze czyńmy wszystkim, a najwięcej domownikom wiary” (Gal. 6:10).

Względem domowników wiary Apostoł zachęca, że widząc brata zachwyconego jakim upadkiem, powinniśmy duchowość naszą udowodnić tym, że okażemy błądzącemu ducha łagodności i cichości. Mamy nosić brzemiona jedni drugich i tym sposobem wypełniać zakon Chrystusowy. Powinniśmy pielęgnować w sobie ducha cichości, pamiętając, że i sami możemy czasami potknąć się w przyszłości, jeżeli nie potknęliśmy się dotąd. Powinniśmy uczyć się rozumieć o sobie skromnie. W rzeczywistości jesteśmy niczym w porównaniu z tym, co jest doskonałe. Nasze stanowisko z Bogiem nie jest ze strony ludzkiej, ale ze strony właściwej woli – dobrych intencji i zupełnie poświęconego serca.

W.T. R-5899_2-1916

Straż 12/1947 str. 186-188.