Otrzymujemy wiele listów, w których zwraca się nam uwagę na coś, co zdaniem ich autorów stanowi błąd w chronologii podanej w drugim tomie „Wykładów Pisma Świętego”. Sprawa dotyczy daty urodzenia Abrahama oraz jego przybycia do Kanaanu. Ze względu na te osoby, jak i dla pożytku innych, którzy mogą mieć tę samą trudność, poszerzamy tutaj to, co zostało na ten temat napisane w II Tomie na str. 44-47.
1 Mojż. 11:32 stwierdza, że Tare umarł mając dwieście pięć lat. Dzieje Ap. 7:4 podają, że potem Abraham przeniósł się do Kanaanu. Zaś w 1 Mojż. 12:4 czytamy, że Abraham miał 75 lat, gdy opuścił Charan. Wynika z tego, że Tare musiał mieć sto trzydzieści lat, gdy urodził się Abraham.
Czy to nie stoi jednak w sprzeczności ze słowami 1 Mojż. 11:26, gdzie czytamy: „I żył Tare siedemdziesiąt lat, i spłodził Abrama, Nachora i Harana”? Naszym zdaniem, nie. Powodem zamieszania jest tutaj fakt, że Haran, najstarszy syn, wymieniony jest na końcu, zaś Abram, najmłodszy, jako pierwszy – prawdopodobnie ze względu na jego większe znaczenie dla narracji albo też aby stało się to niewielkim kamieniem obrażenia, który by przeszkadzał wierzącym w rozeznaniu tych zagadnień aż do słusznego czasu, gdy Pan miał pokierować naszym zrozumieniem.
To, że Haran był najstarszym synem Tarego, wynika dość jasno z opisanych faktów. Jego syn Lot był na tyle dorosły, że mógł być towarzyszem dla swego stryja Abrahama. Lot i Abraham prawdopodobnie byli niemal w tym samym wieku, jako że obaj mieli własne stada, trzody i pasterzy. Gdy Sodoma została zniszczona, Lot miał dwie córki w wieku stosownym do zamążpójścia i jedną już posiadającą męża. Wszystko to działo się przed urodzeniem Izaaka, kiedy to Abraham miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat (1 Mojż. 17:24; 1 Mojż. 18:1,16; 1 Mojż. 19:8,13).
Inny powód, dla którego można sądzić, że Haran był najstarszym synem Tarego, a Nachor – drugim, jest następujący: Nachor pojął za żonę Milkę, jedną z córek swego brata Harana (zob. 1 Mojż. 24:15), którego wnuczka, Rebeka, została żoną syna Abrahama, Izaaka (1 Mojż. 24:67).
Nasza rachuba, tak jak została podana w WYKŁADACH, jest zatem potwierdzana przez wszystkie znane fakty oraz ścisłe zapisy Pisma Świętego.