"Pan włożył nań nieprawość wszystkich nas”.
W tym badaniu mamy Boski nakreślony portret doświadczeń, które Bóg przeznaczył, że mają przyjść na tego, którego obiecał, iż ostatecznie będzie wielkim chwalebnym Mesjaszem, który wywyższy naród izraelski i przez niego zleje błogosławieństwa na wszystkie rodzaje ziemi. Tak jest napisane, "I błogosławione będą w nasieniu twojem wszystkie narody ziemi”(1 Moj. 22:18). Wiele z tego proroctwa już wypełniło się, lecz nie wszystko – chwalebne zarysy dalszego wypełniania będą przejawiać się, i są tuż przed nami, nawet we drzwiach.
Te proroctwa były napisane prawie siedem set lat przed erą chrześcijańską. One miały bardzo uderzające wypełnienie w osobistych doświadczeniach Jezusa. Jednak nie zapomnijmy, że garstka wiernych, "maluczkie stadko”, naśladowcy Jezusa, postępowali jego śladami przez dziewiętnaście stuleci tego wieku; postępowali za nim przez niesławę i dobrą sławę; cierpieli z nim, i urągania tych, którzy jemu urągali przypadły na nich; i gdy nadejdzie godzina chwalebnego objawienia, potęga królestwa, ci, z swoim Odkupicielem będą mieli udział w jego królowaniu i chwale, i, jako jego małżonka, będą zwani imieniem jego. "A toć jest imię, którem ją nazowią: Pan sprawiedliwość nasza.” (Jer. 23:6; Jer. 33:16).
Kluczem do zrozumienia tej długiej zwłoki w ustanowieniu królestwa Mesjasza jest fakt, że kościół jest istotnie częścią jego, członkami jego ciała. Gdyby to nie było Boskim zamiarem by zebrać małą część "wybranych” z Izraela i ze wszystkich narodów by stali się małżonką Mesjasza, i uczestnikami w jego królestwie, to nie byłoby potrzeby tak długiej zwłoki pomiędzy cierpieniami Jezusa i wylaniem chwalebnych błogosławieństw, które jego śmierć zapewnia.
Trzeba też pamiętać, że wybrany kościół jest zupełnie odmienny od nominalnego kościoła, z jego różnymi systemami. Prawdziwy kościół Boży składa się z niewielkiej liczby świętobliwych, którzy mogą być znalezieni wewnątrz lub poza wszystkimi denominacjami Chrześcijaństwa. "Zgromadźcie mi świętych moich, którzy ze mną uczynili przymierze przy ofierze.” (Ps. 50:5) O tych Ap. Jan napisał, "Dlategoć świat nie zna nas, iż onego nie zna”(1 Jana. 3:1). Lecz mamy zapewnienie – "Zna Pan, którzy są jego”(2 Tym. 2:19). Z ukompletowaniem wyboru i udoskonaleniem charakteru tego "maluczkiego stadka” – zakończą się "utrapienia Chrystusowe”- poczym chwała nastąpi, chwała Mesjanicznego królestwa.
W pierwszych trzech wierszach naszej lekcji, całe dzieło Mesjasza jest przedstawione, nie tylko w przygotowywaniu, lecz także w jego objawieniu Królewskiej władzy. To stosuje się, specjalnie, do Głowy, lecz również jest stosowane do członków jego ciała. Poprawne tłumaczenie podaje: "On wyrósł przed nami jakby drzewina i jakby korzeń z wyschniętej ziemi. Nie miał on wdzięku ani blasku aby na niego popatrzeć, ani wyglądu, by się nam podobał. Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarz zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy go za nic.”
Są dwa powody, dlaczego świat i jego wielcy będą zdumieni, gdy królestwo Tysiąclecia nagle ogarnie świat. Oni słyszeli takie urojone i nierozsądne wypowiedzi tyczące się królestwa Mesjasza, nawet od ludu Bożego, że będą zupełnie zaskoczeni, gdy ujrzą rzeczywistość. Niektórzy powiedzieli im, że Mesjanistyczne panowanie było dokonane podczas okresu ciemnych wieków w zatryumfowaniu kościoła Rzymskiego. Inni mówili, iż panowanie Mesjasza jest obecnie w toku, i że różne królestwa ziemskie, prowadzące wojnę i przygotowujące się do niej, są konarami królestwa Mesjasza.
Mimo to, inni twierdzili, iż to królestwo powstanie drogą ewolucyjną przez moralne reformy. Gdy ono zostanie wprowadzone po wielkiej socjalnej rewolucji, ono będzie o wiele więcej majestatyczne i wspaniałe aniżeli cokolwiek o tym marzono, tak, że wszystkie usta będą zatulone i, jak Pan przez Proroka oświadcza, że królestwo Mesjasza będzie "i przyjdą do Pożądanego od wszystkich narodów; i napełnię ten dom chwałą, mówi Pan zastępów” (Agg. 2:6-8).
Rozdział (Iz. 53:1-6) opisują doświadczenia Jezusa patrząc na nie ze stanowiska ucznia Jego dni i dotąd. Według danego polecenia oni opowiadali cudną powieść o miłości i ofierze swojego Zbawiciela nawet na śmierć. Lecz jak mało słyszało, w prawdziwym znaczeniu słyszenia; jak mało to oceniało; jak mało widziało w Jezusie Ramię Jehowy, wyciągnięte w celu uwolnienia Adama i jego rodzaju od grzechu i śmierci! Tylko garstka świętobliwych, rzeczywiście i prawdziwie wierzy w to poselstwo, bo z pewnością każdy prawdziwie wierzący przyjąłby nie tylko zaofiarowany udział w zasłudze Odkupiciela, lecz także zaofiarowane uczestnictwo w jego cierpieniach, aby potem mogli uczestniczyć w jego chwale. Czytamy: "Któż uwierzył kazaniu naszemu, a ramię Pańskie komu objawione jest? Bo wyrósł jako latorostka przed nim, a jako korzeń z ziemi suchej, nie mając kształtu ani piękności; i widzieliśmy Go, ale nie było widzieć czemubyśmy Go żądać mieli. Najwzgardzeńszy był i najpodlejszy z ludzi; Mąż boleści, a świadomy niemocy; i jako, zakrywający, twarz swoję; najwzgardzeńszy mówię, skądeśmy go za nic nie mieli. Zaiste, On niemocy nasze wziął na się, i boleści nasze nosił, a myśmy mniemali, że jest zraniony, ubity od Boga i utrapiony. Lecz on zraniony jest dla występków naszych, starty jest dla nieprawości naszych; kaźń pokoju naszego jest na nim, a sinością jego jesteśmy uzdrowieni. Wszyscyśmy jako owce zbłądzili, każdy na drogę swą obróciliśmy się, a Pan włożył nań nieprawość wszystkich nas”(Iz. 53:1-6).
Nie rozumiejąc, że musi być ofiara za grzech zanim mogłoby przyjść Boskie błogosławieństwo, Żydzi wyglądali za wielkim wodzem, zwycięskim generałem, by wyzwolił ich spod rzymskiego jarzma. Stąd ich zawód znajdując Jezusa skromnym nauczycielem, pełen łagodności i współczucia, składającego swe życie za "owce.” Prawda, On posiadał błogosławieństwo czystości i podobieństwa Bożego, lecz to nie było błogosławieństwem ich marzeń i nadziei. Doświadczenia znoszone przez Jezusa były mylnie zrozumiane przez wielu – mylnie zrozumiane nawet przez uczniów, z których jeden powiedział, "Zmiłuj się sam nad sobą, Panie! nie przyjdzie to na cię”(Mat. 16:22) – to ukrzyżowanie; i gdy został ukrzyżowany, było to przyjęte przez wielu jako dowód Boskiej niełaski, jako dowód, że Jehowa nie uznał tego sługi ani jego służby.
Wiersze (Iz. 53:7-9) określają dojrzały pogląd uczniów Jezusowych gdy zaczęli uważniej zastanawiać się i zupełniej zrozumie swojego Mistrza i jego dzieło. Tak jak z Głową, tak też z wieloma członkami jego ciała, kościoła; dopiero po ich zgonie jest ich prawdziwy duch zrozumiany i oceniony z Boskiego stanowiska. Czytamy: "Uciśniony jest i utrapiony, a nie otworzył ust swoich; jako baranek na zabicie wiedziony był, i jako owca przed tymi, którzy ją strzygą, oniemiał, i nie otworzył ust swoich. Z więzienia i z sądu wyjęty jest; przetoż rodzaj jego któż wypowie? Albowiem wycięty jest z ziemi żyjących, a zraniony dla przestępstwa ludu mojego. Który to lud podał niezbożnym grób jego, a bogatemu śmierć jego, choć jednak nieprawości nie uczynił, ani zdrada znaleziona jest w ustach jego”.
Jak mógł ktoś umierając jak Jezus, bez naturalnego potomstwa i jako złoczyńca, spodziewać się kiedykolwiek stać się tym wielkim Mesjaszem, o którym jest napisane, "nazwią imię jego: Dziwny, Radny, Bóg mocny, Ojciec [czyli Dawca]wieczności, Książę pokoju”(Iz. 9:6). Jak mógł ten ukrzyżowany Jezus dać życie komukolwiek?
Pismo Św. objaśnia, że w Boskim zarządzeniu On odkupił Adama i jego rodzaj potępiony z powodu upadku Adama. Będąc wzbudzony z umarłych przez Ojca Niebiańskiego, Jehowę, Jezus jest teraz uwielbionym, oczekującym jedynie ukompletowania kościoła, który jest jego ciałem, by mógł objąć swoją wielką moc i panowanie, jako Mesjasz Izraela i świata. Podczas tego panowania Mesjasza, sposobność będzie dana Adamowi i wszystkiemu jego rodzajowi do powstania, czyli być podniesionymi ze stanu grzechu i śmierci – wyżej, wyżej do zupełnej ludzkiej doskonałości i wiecznego życia – do wszystkiego, co było stracone w Adamie, do wszystkiego, co było odkupione przez krzyż. To jest objaśnione w następującym wierszu (Iz. 53:10): " ujrzał nasienie swoje” – swoje potomstwo; tylu ile z Adamowego potomstwa będą Jemu posłuszni On zaadoptuje jako swoje dzieci, dając im życie wieczne na poziomie ludzkiej doskonałości.
Wiersze (Iz. 53:10-11) dają następujące prorocze objaśnienie doświadczeń Jezusa: "Takci się Panu upodobało zetrzeć go, i niemocą utrapić, aby położywszy ofiarą za grzech duszę swą, ujrzał nasienie swoje, przedłużył dni swoich; a to, co się podoba Panu, przez rękę jego aby się szczęśliwie wykonało. Z pracy duszy swej ujrzy owoc, którym nasycon będzie. Znajomością swoją wielu usprawiedliwi sprawiedliwy sługa mój; bo nieprawości ich on sam poniesie.”
Ostatni wiersz naszego badania wskazuje, że wywyższenie Jezusa w jego zmartwychwstaniu, wysoko ponad aniołów, księstwa i mocarstwa i ponad wszelkie imię, jakie jest mianowane, było jako nagroda za jego wierność w czynieniu woli Ojca, według jego przymierza ofiary. Jehowa również mówi nam, że tą wielką nagrodą Jezus będzie dzielił się z swoim kościołem, swoją małżonką, "z mocarzami, zwycięzcami.” Na ostatek, Prorok streszcza dzieło Mistrza względem obecnego wieku: "Przetoż mu dam dział dla wielu, aby się dzielił korzyścią z mocarzami, ponieważ wylał na śmierć duszę swoję, a z przestępcami policzon będąc, on sam grzech wielu odniósł, i za przestępców się modlił”(Iz. 53:12).