W rzeczywistości był tylko jeden kapłan - Kapłan Najwyższy. Inni kapłani byli tylko przedstawicielami kapłana najwyższego. Podobnie rzecz się ma z Chrystusem, wielkim Kapłanem przyszłości. Łączność niższych kapłanów z Panem, uznaje Jego jako Głowę, niższych kapłanów jako Jego członków, a "Wielkie Grono" jako sług tegoż Wielkiego Kapłana.
Boskie dzieło dla świata należy jeszcze do przyszłości. Dzieło, które musi być wpierw dokonane, to przygotowanie kapłaństwa i wykwalifikowanie onego Wielkiego Kapłana i Jego członków i sług do przyszłego dzieła uczenia, leczenia i podnoszenia ludzkości, podczas Tysiącletniego panowania Chrystusa.
To przygotowywanie Wielkiego Kapłana, Głowy i członków ciała, podczas Wieku Ewangelii, wymagało od nich ofiary; jak to oświadczył Apostoł: "Proszę was bracia, przez litości Boże, abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywa, świętą, przyjemną Bogu" (Rzym.12:1). Ofiara Głowy była przyjemna, ponieważ była doskonałą. Ofiary, które On następnie ofiarowuje, przedstawione w Jego członkach, są również przyjemne Ojcu, ponieważ zasługa Arcykapłana jest im przypisana.
Kontrast kapłaństwa Aaronowego - a Melchizedekowego
Pismo Święte mówi o dwóch kapłaństwach, o Aaronowym i Melchizedekowym. Oba były figurą na Chrystusa - Głowę i Ciało. Kapłaństwo Aaronowe przedstawiało cierpienia Chrystusa, lecz nie pokazywało Jego chwały i panowania, oprócz tego że było to symbolicznie przedstawione w szatach chwały i ozdoby. Natomiast kapłaństwo Melchizedekowe przedstawiało przyszłe stanowisko Chrystusa, gdy ofiary się skończą i ciało zostanie uzupełnione.
Dzieło Kapłana może być obserwowane z tych dwóch stron. Najważniejszą rzeczą, w pewnym znaczeniu, jest Jego ofiara, ponieważ jest ona podstawą całego przyszłego dzieła. W innym jednak znaczeniu, składanie ofiar jest tylko przygotowaniem do wielkiego dzieła, które ma nastąpić. Kapłan musiał wpierw złożyć ofiarę, aby mógł stać się godnym wywyższenia do kapłańskiego stanowiska i chwały. Po drugie, On musiał mieć zasługę tejże ofiary, którą mógłby zaspokoić sprawiedliwość za grzechy świata, aby jako uwielbiony Kapłan mógł zdobyć zupełne prawo by stanąć jako Pośrednik pomiędzy Bogiem i ludźmi, aby ich błogosławić i podźwignąć podczas Swego Tysiącletniego panowania, jako Kapłan według obrządku Melchizedeka - Kapłan na Swoim tronie.
Apostoł oświadcza, że Chrystus jest Kapłanem według obrządku Melchizedeka, a nie Aarona (Żyd.7:21), ponieważ gdyby pozostał na ziemi nie mógłby być kapłanem. To znaczy, że Jezus będąc z pokolenia Judy, a nie z pokolenia Lewiego, nie mógłby być kapłanem, ponieważ zakon dał ten urząd Aaronowi i jego synom na wieki. Jednakowoż kapłaństwo Aarona i jego synów figurowało przygotowawcze zarysy kapłaństwa Chrystusowego - ofiarnicze przygotowanie. Przeto Chrystusowe prawo do kapłańskiego urzędu nie ma być spodziewane z linii Aarona; albowiem Pismo Święte wyraźnie oświadcza: "Przysiągł Pan, a nie będzie tego żałował: Tyś jest Kapłanem na wieki według porządku Melchizedekowego" (Żyd.7:21). Kapłanem, o którym mówi ten tekst, będzie uwielbiony Chrystus, Głowa i ciało, po skończeniu się Wieku Ewangelii, gdy ofiary zostaną dokonane, a chwalebny urząd kapłański na służenie ludzkości, się rozpocznie.
W.T. 1911 - 44.
Straż 1933 str. 110.