R-4757b

ELIZEUSZ NASTĘPCA ELIASZA

LEKCJA Z DRUGIEJ KSIĘGI KRÓLEWSKIEJ (2 Król. 4:25-37).

Dar z łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” – Rzym. 6:23.

Niniejsza lekcja następuje po poprzedniej. Elizeusz pozostawał z Eliaszem aż wicher rozdzielił ich i wziął Eliasza z przed ócz Elizeusza. Płaszcz Eliasza pozostał się Elizeuszowi i modlitwa tegoż, aby duch Eliasza spoczął na nim w dwójnasób – by, choć w części mógł dalej prowadzić dzieło Eliasza, jako nauczyciela – była wysłuchana. Gdy Elizeusz uderzył płaszczem wody Jordanu, stał się przed nim taki sam cud, jaki poprzednio stał się przed Eliaszem – wody się rozdzieliły. Elizeusz przeszedł na drugą stronę rzeki i tam rozpoczął swoją karierę proroka. Zasób wody dla miasta Jerycho dopływał z nieczystego źródła, którego woda była niezdrowa. Elizeusz, przyszedłszy do tego źródła, uzdrowił wody, podobnie jak to uczynił Mojżesz ze źródłami w Mara. Źródło gdzie Elizeusz dokonał tego cudu istnieje dotąd i nazywane jest źródłem Elizeusza.

Czytamy również, że w owym czasie umarł jeden z synów prorockich i wdowa po nim znalazła się w niedostatku. Prorok Elizeusz cudownie pomnożył jej ostatnią bańkę oliwy, tak, że napełniła nią wiele naczyń pożyczonych od sąsiadów i przez sprzedanie owej oliwy mogła spłacić wszystkie swe długi. Kilka innych cudów jest zanotowanych, a największym z tych jest ten, o którym mówi niniejsza lekcja; mianowicie, przywrócenie do życia i zdrowia syna Sunamitki.

Jedno z doświadczeń Elizeusza, które skierowało ku niemu wszechświatową uwagę i ogólną krytykę, była jego klątwa rzucona na młodzików. Nazwani oni są dziećmi w tym znaczeniu, że według Zakonu każdy uważany był dzieckiem do dwudziestego pierwszego roku życia. Młodzież ta naśmiewała się z Elizeusza słowami: „Idźże łysy, idźże łysy”, co w parafrazie mogło oznaczać: „Twój pan Eliasz poszedł do nieba w wichrze, czemu więc i ty tam nie idziesz? Ty jesteś łysą głową, czyli tym, co stracił pana. Nie nadajesz się na proroka ani nie możesz się równać z Eliaszem”.

Elizeusz nie przeklinał tych dzieci tak jak obecnie klątwa jest rozumiana. Myślą tego, co czytamy, że im złorzeczył jest, że ich zganił lub zgromił, tak jak to i Jezus powiedział niektórym: „Biada wam nauczeni w Piśmie i faryzeuszowi” (Mat. 23:13) itd. Podobnie Elizeusz ogłosił biadę lub karę na tych szydzących z niego młodzików różnego wieku. Ogłosił, że coś im się stanie za to szydzenie z niego; że Boska sprawiedliwość odpłaci im i ujmie się za niego. Wnet dwie niedźwiedzice wypadły z lasu na ową gromadę młodzików i czterdziestu dwóch z nich było poszarpanych i ranionych – mniej lub więcej. Przeciwnicy Biblii czytają w tym, że tyleż dzieci było zabitych, lecz tak nie jest powiedzianym.

Pamiętać trzeba, że król Achab i królowa, Jezabela doprowadzili naród do bałwochwalstwa; i że chociaż prorok Eliasz przywrócił prawdziwą religię, to jednak król, królowa i większość narodu tylko tolerowali tę religię, lecz zupełnie nie nawrócili się.

Młodzieńcy szydzący z Elizeusza byli prawdopodobnie młodzikami z miasta Jerycho, w wieku od dziesięciu do dwudziestu lat; łobuzy działający może z namowy ich rodziców, niezawodnie w zamiarze zepsucia reputacji proroka. Sąd Boży okazany po zgromieniu tych chłopców przez proroka, zamierzony był niezawodnie, jako sprawiedliwa kara i korzystna lekcja dla tych, co zostali poranieni, dla ich rodziców i dla wszystkich, co później dowiedzieli się o tym.

ELIZEUSZ UWAŻANY, JAKO FIGURA

Nasze interesowanie się opowieścią o doświadczeniach Elizeusza, po zabraniu od niego Eliasza, zwiększa się, gdy spostrzegamy, że on, podobnie jak Eliasz, był nader znamiennym i prawdopodobnie figuralnym charakterem. Wspomnieliśmy już podobieństwo zachodzące pomiędzy Eliaszem a pozafiguralnymi kapłanami, oraz pomiędzy Elizeuszem a pozafiguralnymi lewitami Wieku Ewangelii. Elizeusz może też był figurą na Starożytno Godnych, którym powierzoną będzie praca pouczania i błogosławienia świata, po ustanowieniu Królestwa Chrystusowego – będą oni „książętami po wszystkiej ziemi” (Ps. 45:17).

Z tego punktu zapatrywania moglibyśmy rozumieć, że najpierw Elizeusz przedstawiał ową podrzędną klasę spłodzonych z ducha i że jego przejście Jordanu przedstawiałoby śmierć owej klasy pozafiguralnych lewitów. Tak rozumiejąc, dalsza działalność Elizeusza, jego czynności wyrażające sąd jak i poprzednio wspomniane cuda restytucyjne, mogłyby przedstawiać to, czego spodziewamy się po ustanowieniu Królestwa Chrystusowego i owych „książąt”, przedstawicieli ziemskich tegoż Królestwa.

Uzdrowienie wód, czyli strumienia mogłoby trafnie przedstawiać uzdrowienie strumienia prawdy. Przez długie wieki błędy i przesądy, łącznie z owym największym kłamstwem Szatana: „Żadnym sposobem śmiercią nie pomrzecie”, uczyniły wodę prawdy niesmaczną, niezdrową. Wrzucenie soli do owego źródła, czy strumienia, symbolicznie przedstawia oczyszczenie z błędów przez współdziałanie uwielbionego Kościoła, który, dokąd znajdował się tu, był z właściwością nazwany „solą ziemi” (Mat. 5:13). Uzdrowienie strumienia prawdy dokonane będzie przez uwielbiony Kościół, chociaż stanie się to przez ojców Starego Testamentu, jako część błogosławieństw Nowego Przymierza, jakie wtedy zaczną spływać na świat przez Izraela. O tych rzeczach mówi też Paweł apostoł w liście do Rzymian (Rzym. 11:25-33).

Wody złe i ziemia niepłodna” będą ostatecznie uzdrowione błogosławieństwami Bożymi, przez uwielbiony Kościół. Pustynie zakwitną, jako róże i ziemia wyda obfity urodzaj (Iz. 35:1). Strumienie wypłyną na puszczy (Iz. 35:6). Błogosławieństwa Boże będą wszędzie, przedstawione symbolicznie w synach prorockich. Byli oni z tych, co odłączyli się od bałwochwalców owej ziemi i chętnie zastosowali się do nauk proroków i sami prorokowali, jako ich uczniowie.

Błogosławieństwo pomnożenia oliwy w domu owej wdowy, ma również symboliczne znaczenie, szczególnie, gdy rozeznajemy wartość oliwy dla ludności ówczesnej. Nie służyła ona im za pokarm, ale za ogólne lekarstwo, a także dostarczała im światła. Zatem to, co dokonane było przez proroków jest bardzo pięknym obrazem błogosławieństw restytucyjnych, których możemy spodziewać się w czasie słusznym i które spłyną na wszystkich godnych.

Przywrócenie życia umarłym będzie jednym z największych wydarzeń w tej nowej dyspensacji, czyli w Królestwie Chrystusowym. Cud ten będzie niewątpliwie dokonywany, przez, czyli za pośrednictwem „książąt” ówczesnych, którzy, naszym zdaniem, byli figuralnie przedstawieni w Elizeuszu. Najwięcej z tych łask dostąpią ci, którzy najlepiej ocenią i najprzychylniej przyjmą owych „książąt” reprezentowanych w Elizeuszu, podobnie jak rodzice owego dziecka wskrzeszonego przez Elizeusza gościnnie przyjęli owego proroka.

Sąd nad przeciwnikami klasy Elizeusza, przedstawiony w owym poszarpaniu młodzików przez lwice, zdaje się wskazywać na chłoszczący sąd, jaki w Królestwie Chrystusowym prędko spadnie na przeciwników Boskich zarządzeń. Zapewnieniem Pisma Św. jest: „Gdy się sądy Twoje odprawiają na ziemi, sprawiedliwości uczą się obywatele okręgu ziemskiego”; albowiem „wykona sąd według sznuru a sprawiedliwość według wagi” (Iz. 26:9; Iz. 28:17).

W.T. R-4757-1911
Straż 05/1951 str. 75-76

Do góry