Ta przypowieść była od dawna używana jako specjalne wsparcie dla strasznej doktryny o „wiecznych mękach”. Gdyby ci, którzy ją w ten sposób niewłaściwie wykorzystują, zbadali ją na nowo w świetle poniższych sugestii, uznaliby ją za bardziej zgodną z innymi wersetami Pisma Świętego, za piękniejszą i bardziej rozsądną.
(1) Bez wątpienia jest to przypowieść, ponieważ dosłowne jej potraktowanie prowadziłoby do absurdu. Wynikałoby z niej, że bogaty człowiek znalazł się w płomieniach i na mękach jedynie za to, że ubierał się w szlachetną purpurę i bisior oraz prowadził wystawne życie, a nie z powodu jakichkolwiek określonych złych czynów. Podobnie umieszczałaby ona żebraka na „łonie Abrahama” po prostu dlatego, że był biedny i chory, a nie z powodu określonej zasługi lub prawości. A jeśli ramiona Abrahama są otwarte tylko dla biednych i chorych, to z pewnością ma on je już od dawna pełne; tak że biedni i chorzy w obecnych czasach nie mieliby większych szans niż dobrze ubrani i dobrze nakarmieni, by dostać się na jego łono – gdyby to był opis rzeczywistości, a nie przypowieść.
(2) Ponieważ jest to przypowieść, należy ją rozumieć i objaśniać jako przypowieść, a nie rzeczywistość. W przypowieści o pszenicy i kąkolu pszenica nie oznacza pszenicy, tylko dzieci Boże, a kąkol nie oznacza kąkolu, lecz dzieci diabła. To samo dotyczy wszystkich innych przypowieści – owiec, kozłów, ryb (dobrych i złych), drogocennej perły, dziesięciu srebrników itd. itp. Rzecz, o której jest mowa, nigdy nie jest tym, co się ma na myśli. Dlatego błędne byłoby stwierdzenie, że bogacz i żebrak z tej przypowieści to dwaj mężczyźni, tak samo jak błędem byłoby mówić, że w innych przypowieściach jest odniesienie do dosłownych owiec i kozłów oraz pszenicy i kąkolu.
(3) Objaśniając tę przypowieść według linii interpretacji stosowanej do wszystkich przypowieści, powinniśmy oczekiwać, że bogacz będzie reprezentował pewną klasę ludzi, a żebrak reprezentuje inną klasę, zaś ogień i łono Abrahama będą miały również symboliczne znaczenie.
(4) Sugerujemy poniższą interpretację jako spełniającą wszystkie te warunki:
Bogacz wyobraża uczonych w Piśmie i faryzeuszy (tak jak starszy syn w przypowieści o synu marnotrawnym), którzy cieszyli się dobrymi rzeczami Bożej łaski i mieli znaczną przewagę pod każdym względem nad poganami, a także celnikami i grzesznikami (syn marnotrawny) z ich własnego narodu. Purpurowa szata symbolizuje królewskość obiecaną Izraelowi, a piękne płótno przedstawia figuralne ofiary.
Żebrak, który pragnął okruchów ze stołu uprzywilejowanych, reprezentuje tych, którzy pośród Izraela byli chorzy na grzech, ale szczególnie pogan, którzy pragną Boskiej łaski. Niektórzy z tych odrzuconych pogan prosili i otrzymywali od naszego Pana „okruchy ze stołu dla dzieci”.
Śmierć zarówno żebraka, jak i bogacza, w tym samym czasie, oznaczała zmianę dyspensacji [epoki], która datowała się od chwili, gdy nasz Pan tuż przed śmiercią wypowiedział nad Jerozolimą słowa: „Oto wasz dom zostanie wam pusty” [Mat. 23:38].
Bogacz w udręce ukazuje ucisk, jaki spotkał Żydów w tym Wieku Ewangelii. Żebrak na łonie Abrahama przedstawia sposób, w jaki dawni wykluczeni biedacy zostali przyjęci do Bożej łaski w obecnym Wieku Ewangelii i nie są już obcymi, ale dziećmi Abrahama przez wiarę w Chrystusa (Gal. 3:29).
W celu uzyskania dalszych szczegółowych informacji zob. broszurki „Starej teologii”, nr 1 i 32.
Wybrany werset tematyczny [celowo zapewne pominięty przez autora – przyp. red.] dowodzi, że ci, którzy ułożyli tę lekcję, nie rozumieli omawianej przypowieści.