NIEKTÓRZY myśliciele, posuwając się rozumowaniem swoim poza granice Boskiego objawienia, wikła się czasami swoim własnym nierozsądnym rozumowaniem.
Tacy zapytują: (1) Czyż Bóg nie jest wszechmądrym? Zapewne – odpowiadamy. (2) Czyż nie jest On wszechmocnym? Na pewno – jest naszą odpowiedzią. Jeżeli tak mówią oni – jeżeli Bóg, jest wszystko wiedzącym i wszechmocnym to czyż może przytrafić się na świecie cokolwiek takiego, co byłoby przeciwne Jego woli i Jego potędze? Czy nie powinniśmy zgodzić się z pojęciami, jakie od wieków mieli tak zwani Fataliści, których pojęciem jest, że cokolwiek się stanie, od ukłucia przez komara aż do epidemicznych plag śmiertelnych; od każdego płatka śniegu do największych burz, huraganów, trzęsień ziemi itd., jest z Boga i że cała natura wykonuje Boską wolę? Czy nie powinniśmy też wnosić, że wszelkie myśli i czyny człowieka, bądź dobre, bądź złe są z natchnienia Bożego? A jeśli zgodzimy się z tymi argumentami to czyż ludzkość cała nie jest w rękach Bożych jako glina, z której On może uformować jednych ku dobremu a innych ku złemu? A jeżeli tak, to czyż zabiegi nasze, czy to w jednym kierunku czy w drugim, nie są w zupełności zbyteczne? Bo jeśli Bóg jest wszechmocny to któż zdoła sprzeciwić się Jego woli ku dobremu lub ku złemu? Czyż nie byłoby, więc najwłaściwszą rzeczą zaprzestać wszelkie zabiegi w jednym lub drugim kierunku, a tylko iść za popędami dobrymi lub złymi, jakie rodzą się w nas same z siebie?
Odpowiadamy, że wszelkie takie rozumowania są niedorzeczne – są pustą wyobraźnią niemądrych umysłów i serc. Jest to tylko rozumowaniem jakoby w błędnym kole, bez Boga i bez zważania na objawienia Jego woli i planu. Takie rozumowanie kończy się tam gdzie zaczęło się – propozycją: Cokolwiek jest, jest, ponieważ jest i tak być musi.
Chociaż prawdą jest, że Bóg posiada nieograniczoną moc i władzę; że nikt nie może sprzeciwić się Jego woli, lub walczyć z Wszechmocnym, to jednak prawdą jest również, że On obecnie nie stosuje Swej mocy w każdej sprawie ani zmusza, aby wola Jego była wykonywana we Wszystkim. Pogląd, jaki, krytykujemy byłby dosyć złym w dawnej ciemnej przeszłości, kiedy nie było jeszcze żadnego Boskiego objawienia o Jego woli i planie, ani o Jego postawie wobec grzechu i sprawiedliwości; lecz w czasach dzisiejszych, takie ignorowanie Boskich orzeczeń tyczących się Jego potęgi i skłanianie się do samych tylko domysłów, jest nie do wybaczenia, szczególnie pomiędzy chrześcijanami.
Bóg daje do zrozumienia, że grzech jest buntem przeciwko Niemu i Jego zarządzeniom dla naszego dobra; że chociaż Bóg ma wszelką moc i prawo, aby zniszczyć grzeszników, On jednak uplanował coś łaskawszego dla nich przez Chrystusa. Chociaż Bóg mógłby uczynić inaczej, to jednak upodobało się Jemu, aby wszelkie stworzenie ziemskie, od robaczka aż do człowieka, miało organizm poddany jego własnej woli – aby miało władze nadziei i bojaźni, miłowania i nienawiści, posłuszeństwa i nieposłuszeństwa. Bóg objawia nam Swoje zamysły względem człowieka, stworzonego na Jego wyobrażenie. Pokazuje nam, że zamierzył doświadczyć człowieka w ogrodzie Eden; że chociaż od samego początku wiedział, jaki będzie wynik tej próby to jednak zamierzył nauczyć człowieka tej lekcji, że jedyną drogą do szczęścia jest sprawiedliwość, miłość i posłuszeństwo Bogu. Aby na pewien czas dozwolić na grzech i jego skutki, którymi są cierpienia i śmierć, Bóg podporządkował Swoje upodobanie w sprawiedliwości, dla naszego doświadczenia i pouczenia nas zasad sprawiedliwości, na których opiera się Jego rząd i władza.
W czasach obecnych, aby nam pokazać, jakie są skutki grzechu, Bóg jakoby przeoczał wiele z tych rzeczy, które są złe, wstrętne i obrzydłe w Jego oczach, nie spiesząc z wymierzeniem zasłużonej kary. Zapewnia jednak, że „Nie będzie się na wieki wadził (wstrzymywał), a gniewu wiecznie chował” (Ps. 103:9). Aczkolwiek obecnie może wydawać się jakoby Bóg był za powolny w ziszczeniu Swych obietnic dla dobrych a gróźb dla czyni cieli złego, to jednak omyłką byłoby tak przypuszczać. Bóg nieomieszkiwa w znaczeniu takim jak człowiek nazywa omieszkiwanie, mówi Apostoł (2 Piotra 3:9), ale hojnym jest w miłosierdziu, nie chcąc, aby ktokolwiek zginął, ale żeby się Wszyscy nawrócili do Niego i żyli. Mimo to jednak, każdy dobry czyn będzie w swoim czasie wspomniany i nagrodzony a każdy czyn niegodziwy odniesie swoją słuszną odpłatę. ”Mnie pomsta, Ja oddam, mówi Pan”. – Rzym. 12:19.
Bóg tylko czeka na słuszny czas; dozwala na złe zrozumienie Jego woli, planu i charakteru przez niektórych, a na opaczne przedstawianie tychże przez innych. Dozwala ludziom na różne doświadczenia w czynieniu ich własnej woli, w wypróbowaniu ich własnych planów i teorii, aby różne lekcje grzechu, oraz jego skłonności i wyniki mogły być lepiej widziane i zrozumiane tak przez ludzi jak i przez aniołów. Lecz w słusznym czasie On powstanie i przez Swego Syna i Pomazańca okaże Swoją potęgę, a wola Jego będzie rozpoznana przez wszystkich. Wykona to, co kazał napisać słudze Swemu Izajaszowi, jako czytamy: „Wykonam sąd według sznuru, a sprawiedliwość według wagi”. (Iz. 28:17). Wtedy wola Jego będzie pełniona na ziemi, tak jak pełniona jest w niebie (Mat. 6:10). Znajomości i doświadczeń sprawiedliwości ludzie doznają w tysiącletnim królowaniu Chrystusowym; wszyscy dojdą do znajomości prawdy; poznają wyniki sprawiedliwości, miłości i pokoju; zobaczą różnicę pomiędzy postępowaniem według Boskiej woli i Jego praw a ich poprzednimi doświadczeniami pod panowaniem grzechu i samolubstwa.
Boskim celem w tym wszystkim – w tym dozwoleniu człowiekowi na bunt i samolubstwo teraz a na inne doświadczenia i wyniki w Tysiącleciu – jest aby z pomiędzy Jego stworzeń wybrać takich, którzy by, po zupełnym rozpoznaniu złego i dobre go, umiłowali dobro, słuszność, czystość i świętość a obrzydzili sobie zło.
Bóg szuka takich, aby Go chwalili; aby chwalili Go w duchu i w prawdzie. Po zupełnym wypróbowaniu takich, wolą i upodobaniem Bożym jest, aby tacy żyli wiecznie i obiecuje im żywot wieczny i społeczność z Nim. Wszyscy inni zostaną odcięci od żywota, śmiercią wtóra; albowiem On nie ma żadnego upodobania w tych, którzy lubują się w złem. „Złośnicy będą wykorzenieni; lecz którzy oczekują Pana, ci odziedziczą ziemię. Po małej chwili alić nie masz niezbożnika; spojrzyszli na miejsce jego alić go już nie masz. Lecz pokorni odziedziczą ziemię i rozkochają się w wielkości pokoju”. – Ps. 37:9-11.
Widzimy więc jak błędne jest koło rozumowania tych, którzy sądzą Boga według swych własnych słabości a nie według Jego Słowa. Jak wspaniały jest pogląd wyrażony w Piśmie Świętym – że Bóg, Jego wola i wszystkie Jego działania są jedynie i w zupełności po stronie prawdy, czystości i sprawiedliwości! W żadnym znaczeniu tego słowa On nie praktykuje ani popiera grzechu; ani też nie pobudza drugich do grzechu i nie pobłaża grzechowi w żadnym choćby najmniejszym stopniu. Przeciwnie, Bóg karci grzech a w Słowie Swoim pojaśnia jego skłonności i wyniki; do czasu jednak On powściąga Swoje oburzenie i Swoją sprawiedliwość, dozwalając człowiekowi wykonywać swoje samowolne, grzeszne plany, aby nauczył się z doświadczenia, że grzech jest wielkim złem i że należy się go unikać!
Już nieraz określaliśmy Boskie świadectwa o klasie, którą Bóg darzy Swoją szczególną miłością; przeto obecnie niechaj Słowo Jego powie nam, w czym Bóg ma upodobanie i daje Swoje uznanie:
Bóg kocha się w szczerości. – 1 Kron. 29:17. „Kocha się Pan w tych, którzy się Go boją i którzy ufają w miłosierdziu Jego”. - Ps. 147:11; Ps. 149:4. Upodobało się Bogu dać Królestwo Maluczkiemu Stadku. – Łuk. 12:32. Przeznaczył niektórych „ku przysposobieniu za synów, przez Chrystusa Jezusa, dla Siebie Samego, według upodobania woli Swojej”. – Efez. 1:5. Według upodobania Swego Bóg sprawuje w niektórych chcenie i skuteczne wykonanie Jego woli, to jest w tych, którzy miłują Boga i poświęcają się Jemu w zupełności. – Filip. 2:13. W tych, których Bóg uzna za godnych, „wypełni wszystko upodobanie dobrotliwości Swojej”. – 2 Tes. 1:11.
Słowa, czyny i charakter naszego Pana Jezusa Chrystusa ilustrują nam najlepiej, w czym Bóg ma upodobanie. W Synu Swoim Jezusie, On miał upodobanie. – Mat. 3:17.
Jezus był wzorem dla wszystkich chcących podobać się Bogu. – 1 Tes. 4:1. Świadectwem o tych, którzy miłowali Boga i służyli Mu w sprawiedliwości i w prawdzie jest, że podobali się Bogu. – Żyd. 11:5. Bogu podobają się wszelkie ofiary ponoszone przez Jego „maluczkich”, wstępujących w ślady ich Pana i Zbawiciela. „Albowiem się Bóg w takowych ofiarach kocha”. – Żyd. 13:12-16.
„Który, przeto że chciał, porodził (spłodził) nas słowem prawdy”. – Jak. 1:18. Nasz Pan oświadczył, że „ktobykolwiek czynił wolę Bożą," jest bratem Pańskim. – Mar. 3:35. A „ta jest wola Boża, to jest poświęcenie wasze”. – 1 Tes. 4:3; 1 Tes. 5:14-23.
Przez upadek straciliśmy właściwe zrozumienie o Boskiej woli, przeto napominani jesteśmy abyśmy badali i „doświadczali, która jest wola Boża dobra, przyjemna i doskonała”. – Rzym. 12:2.
Potrzebujemy tego „abyście stali doskonałymi i zupełnymi we wszelakiej woli Bożej”. – Kol. 4:12.
Abyśmy byli gotowymi, „jeźli się tak podoba woli Bożej”, cierpieć, dobrze raczej czyniąc, niżeli źle czyniąc. – 1 Piotra 3:17. Wolą Bożą także jest „abyśmy dobrze czyniąc, usta zatkali nieumiejętności głupich ludzi”. – 1 Piotra 2:15. Jest to w tym celu abyśmy już więcej nie żyli cielesnym pożądliwością, ale woli Bożej. – 1 Piotra 4:2. Bo ten (i tylko ten) kto czyni wolę Bożą trwa na wieki. – 1 Jana 2:17. „Przetoż i ci, którzy cierpią według woli Bożej, niechaj Jemu, jako wiernemu Stworzycielowi, poruczają dusze swoje, dobrze czyniąc”. – 1 Piotra 4:19.
„Albowiem cierpliwości nam potrzeba (w okresie gdy Bóg doz wala, aby grzech i sprzeciwianie się Bogu miało powodzenie), abyśmy wolę Bożą czyniąc, odnieśli obietnicę”. – Żyd. 10:36.
Abyśmy mogli ufać Bogu i poważać Go, On dał nam poznać tajemnicę woli Swojej (Swój plan), „który był postanowił w Samym Sobie; aby w rozrządzeniu zupełności czasów” podporządkował wszystkie rzeczy w Chrystusie i pod Nim. Zło i grzech dozwolone są tylko do czasu a gdy nauka, jaka miała być z tego osiągnięta, będzie ukończona, Bóg okaże „W przyszłych wiekach ono nader obfite bogactwo łaski Swojej, z dobrotliwości Swojej przeciwko nam w Chrystusie Jezusie”. – Efez. 1:9,10; Efez. 2:7.
Ta tajemnica Boskiej woli, chociaż wciąż jeszcze ukryta przed światem, miała być objawiona i zupełnie zrozumiana w tym złym dniu, przez świętych Jego i miała być gruntem ich wiary, cierpliwości i wytrwałości. Oni mieli oczekiwać za Panem z niebios, spodziewając się wybawienia dla siebie i dla świata, przez Tego, który wydał Samego Siebie za grzechy nasze, „aby nas wyrwał z teraźniejszego wieku złego, według woli Boga i Ojca naszego”. – Gal. 1:4.
Święci, nie tylko że mieli zrozumieć ten przyszły triumf Boga i sprawiedliwości, lecz mieli też wyznawać w modlitwach swoje zrozumienie tej prawdy, że obecne zło nie jest Jego wolą ani Jego zrządzeniem, a raczej że jest przeciwne Jego upodobaniom i że wszystkie upodobania święte ziszczą się w Jego królestwie, kiedy wola Jego pełniona będzie na ziemi tak jak obecnie pełniona jest w niebie. – Mat. 6:10.
Bóg, który jest też Zbawicielem naszym, chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i do znajomości (Jego) prawdy przyszli. – 1 Tym. 2:4.
Boskie zamysły i upodobania są jednak ześrodkowane w Chrystusie; albowiem On nie naznaczył innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni; i nie naznaczył też innych warunków, jak wiarę w krew Chrystusową (w Jego okupową ofiarę) i posłuszeństwo do Jego przepisów sprawiedliwości, co jest esencją miłości. Nikt nie może przyjść do Ojca inaczej jak tylko przez Jego Syna. „Kto ma Syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego, nie ma żywota”. – Jana 14:6; 1 Jana 5:12; Jana 3:36; Jana 5:24.
Sympatyczna miłość Boża do Jego upadłych, grzesznych stworzeń okazana została w tym, że gdyśmy jeszcze byli grzesznymi, On Syna Swego dał, aby był Okupem za nas.
W tym samym celu i jako część tej samej Boskiej woli względem ludzkości, On uplanował ustanowić na ziemi Swoje Królestwo, w którym królować będzie Jego Król i Przedstawiciel, aby ubłogosławić ludzi, aby dać im doskonałą znajomość Swej dobroci, sprawiedliwości i Swojego planu dla wszystkich, że mogą być wybawieni z śmierci i powrócić do społeczności z Nim przez Chrystusa, na warunkach wiary i posłuszeństwa. – 1 Tym. 2:3-6.
Bóg jednak nie przyjmie ludzi bez wypróbowania i doświadczenia ich, czy po otrzymaniu zupełnej znajomości i wolności wyboru, umiłują dobro a znienawidzą zło. Dlatego upodobało się Jemu naznaczyć dzień (okres Tysiąclecia), w którym będzie sądził świat w sprawiedliwości (ucząc i doświadczając ludzi pod względem sprawiedliwości). Sędzią wszystkich będzie Chrystus – Jezus i Jego Kościół; a to dzieło sądzenia i doświadczania będzie tak ścisłe, że żaden miłośnik sprawiedliwości nie zostanie skazany na wtórą śmierć, ani też żaden miłośnik złego nie uniknie tego wyroku. – Dz. Ap. 3:23.
To ostateczne wypróbowanie wszystkich, po daniu im zupełnej znajomości dobrego i złego, będzie właśnie z tego powodu, że Bóg nienawidzi grzech i wszelkie zło. „Albowiem Ty, o Boże nie kochasz się w nieprawości, a nie mieszka z Tobą złośnik”. – Ps. 5:5.
„Azaż Ja się kocham w śmierci niepobożnego? mówi panujący Pan. Izali nie raczej, gdy się odwróci od dróg swoich, aby żył”? „Albowiem Ja nie kocham się w śmierci umierającego, mówi panujący Pan; nawróćcież się tedy, a żyć będziecie”. „Jako żyję Ja, mówi panujący Pan: Nie chcę
śmierci niepobożnego, ale aby się odwrócił niepobożny od drogi swojej, a żył”. – Ezech. 18:23, 32; Ezech. 33:11.