Niektórzy czytając Tom 2 uważnie pytają się, czy oświadczenie Apostoła odnośnie Wieczerzy Pańskiej, że ona pokazuje śmierć Pańską tylko do czasu, aż on przyjdzie (1 Kor. 11:26), nie powinno być rozumiane jako ograniczenie jej obchodzenia i czyniące już dłużej nieważnym jej obchodzenie. My odpowiadamy: Nie, obchodzenie śmierci naszego Pana i nasze poświęcenie, aby być umarłym z nim, jest właściwe do czasu, kiedy my uzupełnimy naszą ofiarę przez aktualną śmierć i aż będziemy uczestniczyć w nowym winie (radości) królestwa z Nim.
Wyrażenie „ażby przyszedł,” nie wskazuje zaniechania obchodzenia po przyjściu Pańskim, aż on w zupełności zbierze swoje klejnoty. Podobne wyrażenie znajdujemy u (Jak. 5:7) – „Bądźcież i wy cierpliwymi do przyjścia Pana.” Nikt z pewnością nie rozumiałby, że słowa Apostoła oznaczają, że bracia i siostry powinni stracić swoją cierpliwość z chwilą przyjścia Pana. Raczej, że będą potrzebowali jeszcze więcej cierpliwości, ponieważ będą bardziej oceniać Pamiątkę Wieczerzy w Paruzji [obecności] Syna człowieczego, aż bieg Kościoła zostanie ukończony.