Totafot

I będzie to za znak na ręce twojej,
i za naczelniki między oczyma twemi,
iż w możnej ręce wywiódł nas Pan z Egiptu.
2 Mojż. 13:16

Trzy razy w Biblii pojawia za przykazanie, by między oczami umieścić sobie „totafot”, czyli coś, co nieco wcześniej nazwane jest „pamiątką” (zikkaron 2 Mojż. 13:9). Nikt chyba dokładnie nie wie, co znaczy to słowo oddane tutaj w polskich Bibliach jako „naczelniki”, „ozdoba”, „znamię”. Izraelici nazywają to coś tefilin i traktują przykazanie literalnie, przywiązując sobie do czoła na czas modlitwy pudełeczko z przykazaniami. Chrześcijanie wolą myśleć symbolicznie, że znak na ręce to chęć wykonywania przykazań, a totafot między oczami, to gotowość ich ustawicznego rozważania i odważnego reprezentowania. Pewnie trzeba byłoby pogodzić jedno z drugim. Zwłaszcza wobec późniejszych słów Mojżesza: „Przetoż złóżcie te słowa moje do serca waszego, i do umysłu waszego, a uwiążcie je na znak na rękach waszych, i niech będą jako naczelniki między oczyma waszemi” (5 Mojż. 11:18).

Zastanawiam się, w jaki sposób ja realizuję to przykazanie. Moi przyjaciele mówią mi, że jako chrześcijanin jestem zwolniony z obowiązku przestrzegania przykazań, ale nie bardzo im wierzę. Nikt nie musi przestrzegać przykazań. Ale są tacy, którzy chcą, którym sprawia to przyjemność. Nie mam jednak tefilin, a moje modlitwy bywają byle jakie – raz lepsze, raz gorsze. Może właśnie dlatego, że nie mam tefilin. I czasami żałuję, że nikt mnie nie nauczył jakiegoś modlitewnego rytuału, by moje modlitwy były żarliwe nie tylko wtedy, gdy mam sprawę do Pana Boga, ale także wtedy, gdy nie mam, także wtedy, gdy Bóg ma do mnie sprawę. A zwłaszcza w takich chwilach, gdy mam pretensję do Pana Boga, gdy się na Niego obrażam; żebym wtedy nie milczał. Lepiej chyba spierać się z Bogiem, niż milczeć. A w tym chyba pomagają tefilin. Może i mnie by pomogły, gdybym je miał.

Daniel