Książę Boży Jakub– Juda wstawia się za Benjaminem (1 Mojż. 44:18-34) – Józef daje się poznać braciom (1 Mojż. 45) – Jakub wyrusza z rodziną do Egiptu (1 Mojż. 46:1-27) – Jakub i jego rodzina w Egipcie (1 Mojż. 46:28-47:12) – Rządy Józefa w czasie głodu (1 Mojż. 47:13-27) – Każdego z trzech patriarchów charakteryzuje inna dominująca cecha. Abraham to ufność, cierpliwość, Izaak to uległość, pokora. Dlaczego Jakub nazywa swe życie złym i krótkim? Dlaczego odróżnia je od życia swych przodków? Przypuszczeniem autora komentarza jest, że przyczyną tak zdefiniowanego życia nie są tylko dramatyczne losy najkrócej i najintensywniej żyjącego patriarchy – ale raczej rodzaj przyjętej postawy – postawy walki, zdobywcy, twórcy, "kowala swojego losu". Cichość i spokojniejszy temperament dziada i ojca czynił ich życie dłuższym, mniej dramatycznym. Jakub zaś cały czas walczy z ludźmi. Z Ezawem o pierworodztwo podstępną ofertą smakowitej czerwonej potrawy, z ojcem Izaakiem – o błogosławieństwo teatralnym udawaniem pierworodnego, z nieuczciwym teściem – o rzetelną zapłatę za swoją pracę, trud – sprytem, umiejętnością i wiedzą z zakresu hodowli. Z synami – o życie najmłodszego ukochanego syna – szantażem albo wręcz stwierdzeniem faktu, prawdy o groźbie swego zejścia do Szeolu w rozpaczy i zagubieniu, jeśli straci ukochane dziecko... Jeśli bezpośrednio nie walczy z aniołem Bożym, to dyktuje Bogu warunki na jakich może przyjąć Wszechmogącego za swego Pana. Mimo, że to wszystko wygląda na bezczelność, brak respektu i pokory dla majestatu Wiekuistego – jakże piękne dowody Bożego oddania i miłości otrzymuje. Sam Bóg kończy jego dramatyczne zmagania z życiem – zwycięstwem... Przybywszy do centrum ówczesnego świata – jest już księciem Bożym, błogosławiącym doczesnemu władcy największego światowego Imperium – faraonowi. Tu już nie walczy – błogosławione siedemnaście lat jak klamra zamyka, uwieńcza jego niełatwą życiową drogę... Podsumujmy krótkie rozważanie – to Bóg wkładając w nas ten a nie inny temperament – decyduje o tempie i charakterze naszych doświadczeń. Nie obrażajmy się na Boga za jego decyzje. Ani nie gniewajmy się na ludzi, że im się żyje spokojniej, dostatniej albo intensywniej. O ile losy nasze są dramatyczne – najprawdopodobniej przyniosą nam "chwalebną siedemnastkę", jeśli zaś jesteśmy spokojniejszego usposobienia – zyskamy Izaakowo–Abrahamową sytość i pokój. Jeśli zaś nasz ból i łzy nie zyskują zadośćuczynienia w doczesnych doświadczeniach – tym milsza i słodsza perspektywa rekompensującej wszystkie krzywdy wieczności... Paweł |