Chaje Sara 1 Mojż.23:1-25;18„Umarli niechaj grzebią umarłych swoich...” (Ew. Mateusza 8:21-22) Powyższe słowa Zbawiciela Świata niesłusznie podaje się jako uzasadnienie dla braku szacunku dla tego co mija... Krótko rozważmy sytuację z ewangelicznego opisu. Mesjasz, Król Izraela, Syn Boży, który przybył z świetlistego nieba na mroczny padół łez i smutku, spotyka człowieka, który w momencie spotkania z najważniejszą istotą stworzoną we Wszechświecie jest przejęty być może chorobą kończącego życie rodzica albo pogrzebem być może będącej już nieboszczykiem bliskiej osoby. Uważam, że Jezus wypowiada słowa przede wszystkim adekwatne do tamtej sytuacji sprzed 2000 lat. Człowieku, w obliczu tak ważkich wydarzeń, nie na miarę jednego ludzkiego trwania ale na miarę historii świata, losów wszystkich istot świadomych, stworzonych przez Wiekuistego – nie umiesz oddzielić swojego małego, ludzkiego problemu od wielkiej historii, ogromu zbawczego dzieła, wykonywanego przez Nauczyciela, którego zapytujesz trochę mało roztropnie o swoją bolesną, ważną dla ciebie ale doczesną sprawę... Inaczej jest w przypadku Abrahama i jego rodziny. To właśnie domostwo Ojca Narodów było centrum uwagi nieba, skupieniem Bożych oczekiwań i nadziei na pojawienie się na ziemi narodu, z którym Wiekuisty Bóg, którego imię JESTEM zawrze przymierze, o którego los chce dobry Bóg troszczyć się i martwić – bądź błogosławiąc bądź karząc swoich wybrańców-Izraelitów. Tutaj godny pochówek Sary, uczczony specjalnie przeznaczonym na to miejscem, rozgłosem oraz prestiżem ceny i sposoby zakupu grobowca zaznacza jej ważność w życiu Abrahama, Izaaka i całej wspólnoty domowej, tworzącej domowe gospodarstwo patriarchów. Pełne skupienia i miłości pożegnanie materialności Sary daje prawo i możliwość nowych perspektyw dla syna Izaaka i owdowiałego Abrahama. Oboje z tych przynależnych im przywilejów, wynikających z ich głębokiego szacunku i miłości do tego co minęło i mija, korzystają zawierając nowe małżeństwa i zakładając nowe rodziny. Podkreślmy jednak – tylko pełne czułości pochylenie się nad tym, co przemija – daje spokojne sumienie i moc by rozpocząć nowy etap w życiu, historii... Paweł |