Pragnę

Przeglądam dodatek specjalny do pisma „National Geographic”, dotyczący wody. Różne są prognozy, ale jak na razie, w naszej części świata, możemy spać spokojnie, napoju zapewniającego życie, nam nie zabraknie. I trzeba to docenić, bo nie wszędzie jest tak dobrze. I to trzeba szanować, że nie zaznałam głodu, ani pragnienia, bo takie chwilowe, ojej, ale chce mi się pić, niewiele ma wspólnego z tym prawdziwym pragnieniu, które znam ze słyszenia, ze strasznych opisów.

Ale warto sobie przypomnieć, że wielkie cywilizacje powstawały przy wielkich rzekach, całe systemy religijne obudowane są symboliką wody.

Panie z którymi pracuję zaczęły znowu marudzić na niskie wynagrodzenie. I znowu wystarczy otworzyć ów NG, zobaczyć wychudzonego rolnika pochylonego z czułością nad jakąś marną roślinką, by nabrać dystansu. Pewno, że obok jest i niewyobrażalny luksus, ale ….

Mentalnie już bardzo daleko nam do owej „izdebki małej”, o której tak ochoczo przed laty śpiewałam, chociaż właściwie „wiele tu nie mam”. Ale głodu Słowa Bożego też nie zaznałam, w mojej części świata dostęp do niego mam szczególnie obfity.