Siła młodości

Jak miałam lat wiele, wiele mniej często oburzałam się, próbowałam jakieś obyczaje zmienić, wprowadzić nowe. Czasem przyłączałam się tylko do tych, którzy robili to z większą determinacją. Potem przyszedł czas wyciszenia.

I pięknie, że wszystko się powtarza. Pokolenie moich dzieci chce zmian. Zadają trudne pytania, podpowiadają jak prosto rozwiązać to, co wydaje się niemożliwe, skomplikowane, zawikłane, albo zwyczajnie z lenistwa, asekuranctwa – nie chce mi się. Czasami patrzą krzywo, albo kiwają głowami ze zrozumieniem: niereformowalna. I dobrze, że im zależy, że chcą, że próbują, bo ja przywykłam, zamilkłam, nie widzę sensu. Zbuntowana wewnętrznie, mam chyba więcej przyzwolenia dla inności, nawet jeśli mnie denerwuje, niepokoi.

A młodość chce, żeby było tak, albo nie, bez żadnych szarości. Chcą poprawić świat, społeczność.

No i bardzo dobrze.