Do tej pory w mojej pracy wiele rzeczy robiłam po raz pierwszy. Właściwie zmieniłam zawód, musiałam zawalczyć o pozostanie w szkole. Mam wyremon-towane pomieszczenia, nowy sprzęt, co stworzyło inne możliwości działania. Ale pewne zadania mam na stałe wpisane w obowiązki, zresztą, sama je sobie wymyśliłam. I tak już po raz piąty miałam przygotować konkurs recytatorski. Wiele pomysłów miałam już od dawna, ale jak bardzo mi się nie chciało tych wszystkich wysiłków po raz kolejny podejmować. Mamy z koleżanką plastyczką ambicje, by było to szkolne święto poezji i w auli zawsze jest tematyczna dekoracja, uczestnicy mają identyfikatory, dyplomy są tylko na tę okazję projektowane, prowadzący mają teksty przybliżające sylwetkę poety. W tym roku recytowano wojenne wiersze Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Nawet oprawa muzyczna była w klimacie słów, które padały z ust recytatorów, bo dzięki Asi mam nagranie zespołu Lao Che "Powstanie Warszawskie". A we mnie było tak mało entuzjazmu i tak mało zadowolenia z dobrze wykonanego zadania, nawet z ciepłych słów dyrektora.
      I gdy czytam to, co mówi Ap. Paweł Koryntianom, mam wrażenie, że widział u nich podobny stan ducha "czujcież, stójcież w wierze, mężnie sobie poczynajcie, zmacniajcie się". Najprzyjemniej jest bowiem coś zaczynać, posiadać w sferze pomysłu. Ale wyzwaniem i obowiązkiem wręcz jest szukanie sił do trwania "w tych rzeczach" czyli pilnowania samego siebie i nauczania. I gdy pojawia się myśl, że już znam Biblię, przeczytałam w różnych źródłach tyle mądrych wypowiedzi, setki godzin poświęciłam na słuchanie wykładów, wiem co i jak powinnam w swoim życiu robić, co niedzielę, zamiast odpoczywać, wstaję rano, by jechać na nabożeństwo, wiem, że powinnam się skupić i prosić o ożywienie ducha.
      Bo ducha łatwo gaszą mi nastroje wynikające z trwania, powtarzalności, kontynuacji.

rys. Andrzej Dąbek