„Dnia owego uczynię, że wyrośnie róg domu Izraelskiego" (Ezech. 29:21)
Niełatwo jest skomentować to krótkie proroctwo wtrącone między opisy kar, jakie miały spaść na Egipt. Słynny żydowski uczony Raszi w swoim komentarzu do tych słów najpierw pisze: „Nigdy nie słyszałem ani nigdzie nie widziałem wytłumaczenia tego wersetu". Potem jednak objaśnia, że określenie czasu „owego dnia" nie odnosi się do upadku Egiptu, jakby mogło wynikać z Ezech. 29:20, ale do zakończenia czterdziestoletniego rozproszenia Egipcjan (w. 13), gdy Cyrus przywrócił Judejczyków do swojej ojczyzny, pozwalając im odbudować świątynię.
Zapewne można tak objaśnić to proroctwo. Z drugiej jednak strony wydaje się, że słowa proroków, pogrążonych w smutku ze względu na kary, jakie spadały na umiłowanego Izraela, przetykane są zapisami ich radości i nadziei. Gdy stary i schorowany Jakub udziela błogosławieństw swoim synom, gdy smuci się nad losem niektórych z nich, między słowa błogosławieństw (które nie zawsze są błogosławieństwami) wplata nagle stwierdzenie: „Zbawienia twego oczekuję PANIE" (po hebr. l-Jeszua-tkha qiwwiti Adonaj – 1 Mojż. 49:18). Proroctwa są marzeniami proroków – czasami wbrew nadziei.
Przepowiadając zagładę i wybawienie Egipcjan, wyznaczając Egiptowi rolę mało znaczącego królestwa aż do końca świata, prorok marzy o wywyższeniu Izraela. „Owego dnia" to określenie czasu przenoszące nas natychmiast w błogosławione czasy mesjańskiego odrodzenia, gdy Izrael w pośrodku narodów będzie poranną rosy błogosławieństw i karzący lwięciem między trzodą (Mich 5:8).
Dzisiejsze państwo Izrael zmaga się z różnymi trudnościami, między innymi z problemem swojego miejsca w społeczności międzynarodowej. Zajęcie przez niego przewodniego miejsca w świecie wydaje się całkowicie nierealne. Niektórzy myślą nawet, że dzisiejszy Izrael bliższy jest raczej zagłady niż wywyższenia, a jakaś jedna irańska rakieta może zniweczyć wszystkie nadzieje proroków.
Także w czasach Ezechiela marzenie o odrodzeniu „rogu Izraela" mogło zdawać się mało realną mrzonką niemego proroka. Mimo to Izraelici powrócili do ziemi i odbudowali świątynię. Gdy po raz kolejny została ona zburzona, a jej społeczność rozproszeni po całym świecie na długie 1800 lat, wydawało się, że nikt i nic nie zdoła już odnowić izraelskiej państwowości. A jednak jest taki Ktoś, kto czyni cuda. Jeśli Izrael został odrodzony, to Ten sam, który sprawił przywrócenie go do Ziemi, pozwoli mu zająć pierwsze miejsce między narodami świata, by pod wodzą Mesjasza stał się rogiem Bożego błogosławieństwa dla całej ziemi.
