• Proroctwo przeciwko Moabowi (Jer. 48:1-47) • Proroctwo przeciwko Ammonitom (49:1-6) • Proroctwo przeciwko Edomitom (49:7-22) • Proroctwo przeciwko Damaszkowi (49:23-27) • Proroctwo przeciwko Kedar i Chasor (49:28-33) • Proroctwo przeciwko Elamowi (49:34-39) •

Wszakże zasię przywrócę więźniów

Wśród groźnych proroctw przeciwko narodom, prorok Jeremiasz trzy razy powtarza charakterystyczną frazę: Wszakże zasię przywrócę więźniów Moabskich w ostateczne dni (Jer. 48:47), Wszakże potem przywiodę zaś więźniów synów Amonowych (Jer. 49:6) Wszakże stanie się, że w ostateczne dni przywrócę zaś więźniów Elam (Jer. 49:39). Owo przywrócenie obiecane jest tylko trzem narodom: Moabowi, Ammonowi i Elamowi. Damaszek, Kedar i Chasor nie otrzymują takiej obietnicy. Ten interesujący zwrot pojawia się także w wielu innych miejscach. Najczęściej w odniesieniu do Izraela.* A także w proroctwie Ezechiela odniesiony jest on do Sodomy i Samarii (Ezech. 16:53) oraz Egiptu (Ezech. 29:14). Również przywrócenie Ijobowi utraconego przez niego mienia określone jest podobnym zwrotem (Ijoba 42:14).

Co oznacza owo „przywrócenie więźniów" albo też „przywrócenie tego, co zostało utracone"? W odniesieniu do narodów sprawa wygląda dość prosto. Narody, które zostały podbite, pozbawione niepodległości, zniewolone, często wygnane ze swej ziemi, zostaną przywrócone do swej pierwotnej własności. Zostanie im oddana ziemia, będą znów tworzyły niepodległe państwa. Można by powiedzieć z dzisiejszego punktu widzenia, że w stosunku do Izraela, Moabu i Ammonu (współczesna Jordania), Elamu (czyli współczesny Iran) oraz Egiptu obietnice te już się wypełniły. Również przywrócenie Samarii można odnieść do współczesnego Izraela. Tylko Sodoma nie odzyskała jeszcze swych dawnych praw.

Użyte w rozważanym zwrocie słowo „Szuw" (Strong 7725) może w znaczeniu przenośnym oznaczać także powrót w sensie duchowym, czyli to, co dzisiaj określamy mianem nawrócenia się. Tak na przykład używa tego słowa Malachiasz w słynnym proroctwie o Eliaszu: Aby obrócił [HeSzJW forma Szuw] serca ojców ku synom, a serca synów ku ojcom ich Mal 4:5-6 (Mal. 3:23-24). Wywodzący się od słowa „Szuw" rzeczownik „Teszuwa" (Strong 8666), który w Biblii ma następujące znaczenia: „powracanie, odpowiedź, powrót, zakończenie roku, nastanie nowego roku, odpowiedź, nawrót", we współczesnym języku hebrajskim niesie nieco poszerzoną treść: „odpowiedź, powrót, przejście, skrucha, pokuta, powrót do Boga" (Słownik Hebrajsko-Polski, M. D. Szir). Dziesięć dni od Rosz-HaSzana do Jom-Kippur nazywane jest dniami Teszuwy, czyli nawrócenia.

Do takiego zdaje się znaczenia „przywrócenia więźniów" Izraela nawiązuje w swoim kazaniu apostoł Piotr, kiedy mówi (Dzieje Ap. 3:19-21): Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, aby nadeszły od Pana dni ochłody, aby też posłał wam zapowiedzianego Mesjasza, Jezusa, którego niebo musi zatrzymać aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy, co od wieków przepowiedział Bóg przez usta swoich świętych proroków. Potrzebne jest duchowe nawrócenie, żałowanie swych grzechów, aby mogło nastąpić „przywrócenie więźniów", czyli Piotrowe „odnowienie wszystkich rzeczy" (gr. „apokastasis panton").

To Pan Bóg jest sprawcą owej apokastazy, czyli przywrócenia więźniów: Zasię przywrócę więźniów Moabskich w ostateczne dni, mówi Pan (Jer. 48:47), jednak najwyraźniej przywróceniu temu musi towarzyszyć nawróceniem się do Boga, najpierw przez Izrael, a potem przez wszystkie narody. I w tym sensie ciągle jeszcze czekamy na wielką Teszuwę Izraela i całego świata, która sprowadzi apokastazę Bożego i Mesjaszowego panowania nad ziemią.

* 5 Mojż. 30:3; Jer. 29:14; Jer. 30:3; Jer. 30:18; Jer. 31:23; Jer. 32:44; Jer. 33:7; Jer. 33:11; Jer 33:26; Treny 2:14; Psalm 14:7 (8); Psalm 53:7; Psalm 85:2; Psalm 126:4; Ezech. 39:25; Oze 6:11; Joel 3:1; Amos 9:14; Sof. 2:7; Sof 3:20