• Nawoływanie do pokuty i cierpienie sługi Bożego (Izaj. 50:1-11) • Pobudzanie Izraela przez Bożą miłość (51:1-16) • Przekazanie kubka karania narodom trapiącym Izraela (51:17-23) • Odkupienie i wywyższenie Izraela (52:1-15) • Pieśń o cierpieniu sługi Bożego (53:1-12) •

Prorok jako sługa Boży nawołuje Izrael do nawrócenia. Naród wybrany został oddalony od Boga przez swe występki. Jest jednak możliwość powrotu. Skrucha i wspomnienie na miłość Bożą pozwalają odwołać się do przygotowanej przez Boga ofiary z życia Jego sługi. A wtedy kubek karania z ręki Syjonu zostaje przekazany narodom, które go trapią. I tak Bóg staje się znów Królem Syjonu.

Dusza za występek

...aby położywszy za występek duszę swą, ujrzał nasienie swoje... (Izaj. 53:10)

Nieskończone i niczym nieograniczone jest Boże miłosierdzie. Mógłby On wybaczyć wszystkie ludzkie przestępstwa puszczając je po prostu w niepamięć. Któżby Mu tego zabronił! On tworzy Prawo i On strzeże jego wykonania. Jeśli jednak nie zapomina naszych występków, ale je karze i domaga się ofiary, to nie dlatego, że kocha się w śmierci grzesznika, że pożąda krwi ofiar, ale pragnie nas wychować na dojrzałe, samodzielne, rozumne istoty, które w pełni rozumieją różnicę między dobrem i złem oraz potrafią podejmować świadome decyzje zgodne z wymaganiami dobra.

Danie Prawa ożywiło grzech (Rzym. 5:13, 7:9). Jednak pouczenie Prawa pokazało też jak z grzechem walczyć, jak go pokonywać, jak uczyć się dobrego postępowania tak, by stało się ono zwyczajem życia a z czasem także - zniewalającą koniecznością. Jedno z takich pouczeń związane z ofiarą za występek udzielone jest w następującym przepisie:

„jeżeli mężczyzna lub kobieta dopuszcza się jakiego grzechu wobec ludzi, popełniając przestępstwo przeciw Panu, to osoba ta zaciągnie winę. Mają wyznać grzech popełniony i oddać dobro nieprawnie zabrane z dodaniem piątej części temu, wobec kogo zawinili. A jeśli on nie ma krewnego, któremu można by zwrócić, zwrot należny Panu przejdzie na kapłana, z wyjątkiem barana ofiarowanego na ofiarę przebłagalną, przez którą dokona tamten na nim obrzędu przebłagania.” (4 Mojż. 5:6-8 BT)

Popełniony występek jest zaciągnięciem zobowiązania wobec Boga. Można je spłacić wyznając swój grzech, naprawiając go i składając ofiarę z barana. Jeśli występku nie dało się naprawić poprzez zadośćuczynienie wobec poszkodowanego lub jego rodziny, należało zobowiązanie przekazać Panu, czyli urzędującemu w Jego Imieniu kapłanowi. Po wykonaniu tych czynności ofiara z barana wartego dwa szekle (3 Mojż. 5:15) oczyszczała występek nie tylko przywracając grzesznikowi społeczność z Bogiem, ale także poprzez nauczanie grzechu zabezpieczając go przed ponownym jego popełnieniem.

Prawo zabraniało składania ofiar z ludzi. Bóg nie życzył sobie także zastępstwa w wykonaniu kary. Grzesznik miał sam ponieść skutki swego złego postępowania (5 Mojż. 24:16; Ezech 18:10). Tymczasem w odniesieniu do sługi Bożego czytamy zdumiewające proroctwo o tym, że złoży on swoje życie (duszę) jako ofiarę za występek innych grzeszników. W taki sposób zamierzył Bóg przygotować baranka na ofiarę, którego można byłoby składać za występki grzeszników po zburzeniu świątyni.

I tak wyznanie grzechu, naprawienie jego skutków oraz przyniesienie Bogu swego żalu i skruchy wywołanej nie tylko własnym złym postępowaniem, ale także koniecznością cierpienia i śmierci sługi Bożego jako ofiary za nasze występki, staje się dla grzeszników drogą rzeczywistego oczyszczenia grzechu i uczynienia dobra zasadą tak naprawionego życia.