Ps. 1:1-3

Szczęśliwy mąż, który nie idzie za radą bezbożnych

Ani nie stoi na drodze grzeszników,

Ani nie zasiada w gronie szyderców,
Lecz ma upodobanie w zakonie Pana

I zakon jego rozważa dniem i nocą.
Będzie on jak drzewo zasadzone nad strumieniami wód,

Wydające swój owoc we właściwym czasie,

Którego liść nie więdnie,

A wszystko, co uczyni, powiedzie się.

Ps. 84:2-5
O, jak miłe są przybytki twoje, Panie Zastępów!
Dusza moja wzdycha i omdlewa z tęsknoty do przedsionków Pańskich.

Serce moje i ciało woła radośnie do Boga żywego.
Nawet wróbel znalazł domek, a jaskółka gniazdo dla siebie gdzie składa pisklęta swoje:

Tym są ołtarze twoje, Panie zastępów, Królu mój i Boże mój!
Błogosławieni, którzy w domu twoim mieszkają, nieustannie ciebie chwalą! Sela

Z radością pozdrawiam Was i donoszę, że przede wszystkim czuję się małym ptakiem, żyjącym dzięki łasce Pana. Jeśli nawet kiedyś zdarzy mi się być twórcą, swoim wysiłkiem tworzącym radosne słowo, to wszystko w tym działaniu będzie zależne od Pana... To prawda, że chciałbym być również stabilnym drzewem - może taka niskopienną jabłonką - silnie wrośniętą w grunt mojej ukochanej Biblii w popularnym tłumaczeniu...

Chociaż czasami odczywam wielki przypływ podziwu dla mądrości, chęci zapamiętania wielu rzeczy, zrozumienia i poznania. Rzeczywiście - nie tylko "małoptaszość" ogarnia moją świadomość - ale również wielkie umiłowanie rozumu i mądrości, spokoju, rozwagi...

Nie rozumiem istnienia tych polaryzujących się wobec siebie postaw - spontanicznej radości, pokory i z drugiej strony dostojnej, patetycznej mądrości, spokoju. Zdaje się, że wkrótce uzupełnię swój ulubiony zestaw egzemplarzy Pisma Świętego o duży format Biblii Gdańskiej - pięknej, dostojnej w swym staropolskim języku. Czy Bóg bardzo gniewa się na mnie za tą dwoistość - chyba jednak nie wykluczających się postaw... Cieszę się, że radość nie eliminuje powagi, "małoptaszość" może istnieć obok dostojeństwa, tak jak Biblia Warszawska wspiera się grzbietem o "stare tłumaczenie", że pokora pomaga zdobywać mądrość, a roztropność nie tylko że nie wyklucza cichości i dziecięcego zaufania, ale uznaje je za klejnoty wielkiej ceny, za piękne konwalie, ozdabiające moje okno...