Są rzeczy, sprawy, miejsca, ludzie którzy łączą niebo z ziemią. Taką istotą był Jezus Chrystus. Kiedy umierał, to zawisł pomiędzy skalistym gruntem Golgoty i pociemniałym nadjerozolimskim niebem...

Słowem łączącym niebo z ziemią są listy naszego ukochanego apostoła. Tak prawie dosłownie jest w czytanym przez nas aktualnie Liście do Kolosan. Najpierw następuje wykład teologiczny, jest podana nauka o Jezusie, który jest przecież nieodłączną częścią wielkiego pięknego nieba. Apostoł potem ostrzega przed złudnymi naukami, filozofią ludzką, która odprowadza od prostej szczerej żywej wiary w Jezusa, a zaleca obrzędy, zakazy i nakazy... A potem koncentruje się na tym co jest naszą codziennością - a więc odnowione chrześcijańskie życie, które styka się z niełatwymi problemami codziennego życia, rodzinnym współżyciem, które cechować powinna uległość, miłość, posłuszeństwo, szacunek i unikanie rozgoryczeń.

Samo niełatwe, codzienne życie. Ile trzeba wysiłku, ile starań, ile tolerancji i miłosierdzia by nie być przykrym dla naszego otoczenia z naszymi wadami i słabościami i z naturalną niedoskonałością rzeczywistości nas otaczającej. Na nic wielkie czyny, wielkie słowa - czasami bohaterstwem i cnotą jest zamilknięcie, brak "celnego" skomentowania tego co się dzieje tuż obok. Jak bardzo to jest trudne wiedzą ci, którzy starają się o pokój w swoim domu. Z drugiej strony czasem jednak życie wymaga stanowczej reakcji na zło, niesolidność. Jak wypośrodkować taktowne milczenie między budującą krytyką, krzepiącym napomnieniem? Oto prawdziwy kunszt chrześcijańskiego codziennego życia do którego jeszcze nam tak daleko...