• Sprawy małżeństwa, bezżeństwa i rozwodu (1 Korynt. 7) •

A sądzę, że i ja mam Ducha Bożego...

Trudne jest nauczanie apostolskie. Słowa zapisane w naszym czytaniu brzmią co najmniej dziwnie nawet dla zaangażowanych aktywnie w ideę żywego chrześcijaństwa. Jakże trudno nam - w otoczeniu, gdzie promuje się rodzinny model życia zgodzić się cicho z radą apostolską - pozostań sam. Komentującemu wydaje się, że rada apostolska bez wątpienia jest bezbłędnie dobra dla ludzi silnie przejętych w swym życiu misją i jednocześnie bardzo charakterystycznie zarysowanych posiadanymi uzdolnieniami, zadaniami sobie postawionymi, talentami. Dla takich spełnianie obowiązków czułego męża, troskliwego ojca mogłoby być kłopotem...

Czytajmy to nauczanie z uwagą i szacunkiem, nie zaniedbując jednak zbadać i spytać Opatrzności, jaką łaskę nam przeznaczono - samotności czy kroczenia we dwoje...

Przemija bowiem kształt tego świata...

Niezależnie ile radości dostarcza nam towarzystwo i wdzięki ukochanej osoby, ile słodkiej wdzięczności mamy w sobie za szczodrobliwość Bożą, pozwalającą nam nabywać ciągle nowe przedmioty, ile satysfakcji dostarcza nam spełnianie odpowiedzialnych zadań w życiu doczesnym, ile łez wylaliśmy albo ile radości przeżywamy - chcemy z całego serca zaśpiewać:

Prowadzimy tu życie tułacze,
hen tam, w górze pozostał nasz kraj
nieraz serce z goryczy zapłacze
kiedy smutkiem szeleści tu gaj

Myśli dążą w kierunku Ojczyzny.
którą rządzi i włada nasz Bóg.
My wołamy z tej grzesznej obczyzny
Boże przyjm nas w niebiański Twój próg

Chcemy wrócić na łono Ojcowskie
poprzez gromu nawałność i burz,
z hartem ducha i sercem już czystym
Pan powita z radością nas już.