Dla nas mężczyzn dwudziestego pierwszego wieku pozostaje ostrzeżenie przed zbyt namiętnym, niepowściągliwym emocjonowaniem się niewieścimi wdziękami...

W naszym czytaniu Jezus dwa razy lituje się i troszczy o głodny lud. Trudno oprzeć się wrażeniu, że liczby chlebków i koszy zebranych ułomków są nieprzypadkowe. Pięć chlebków kojarzy się z przymierzem Abrahamowym, liczby siedem i dwanaście są zupełne, związane także z cyklami czasowymi - tygodniowym i rocznym. Zauważmy zapobiegliwość Mistrza - ułomki nie marnują się, lecz są zebrane do koszy. Czyż w naszym życiu, które biegnie w rytmie tygodni i lat nie powinniśmy wykazywać się i my - jak nasz Nauczyciel - zapobiegliwością?

Pan Jezus daje kolejny raz uczniom świadectwa swojej nadprzyrodzonej mocy - tym razem uczy ich uspokajając wzburzone morze zagrażające życiu apostołów i ratując z odmętów na chwilę wątpiacego Piotra, że On ma i będzie zawsze miał o nich pieczę...

Chociaż ze zrozumieniem przeczytamy, jak Jezus odpowiada na zarzuty nieprzestrzegania rytułału obmywania rąk przed jedzeniem chleba, nie będziemy naśladować w tym akurat uczniów Pana Jezusa i przed posiłkiem umyjemy nasze dłonie, dbając o higienę i swoje zdrowie.

Wzruszy nas bardzo ufność niewiasty kananejskiej, która wytrwale nalega na wielkiego i dobrego Lekarza i nie powstrzyma się nawet od porównania siebie do szczenięcia, by uzyskać uzdrowienie swojej opętanej od demona córki...

Wielka ilość cudów, uzdrowień, mądrość i piękno nauczania nie przekonuje podstępnych faryzeuszów i sadyceuszów - żądają znaku. Lud zły i cudzołożny szuka znaku, zaś ludzie mądrzy i prawi potrafią po tym, co się dzieje wokół rozpoznać prawdę o Mesjaszu. Więc i my nie szukajmy nadprzyrodzonych dowodów na swoje wybranie i dziejowe zmiany na około nas - przyjmijmy wiarą Boże poselstwo...