Jeżeli jednak jesteś napełniony bezkrytycznym zachwytem nad swym chrześcijańskim życiem studenta Pisma Świętego - proszę nie zapomnij przeczytać dalszych przypowieści - szczególnie tej o pszenicy i kąkolu. Synowie Królestwa i synowie Złego to właśnie dzisiejsi chrześcijanie razem cieszący się swoją społecznością. Ci dobrzy są napełnieni pokorą i szacunkiem oraz miłością dla wszystkiego, co choćby ma maleńkie znamiona szlachetności i prawdy. Ci, którzy naśladują Szatana - synowie Złego - są pełni graniczącej z pychą, głębokiej satysfakcji i dumy ze swych osiągnięć i dokonań, posiadanej znajomości Pisma Świętego.

Starajmy się być pokornymi synami Królestwa, którzy znajdą się w Bożym gumnie, zaś pysznym i butnym pozwólmy spłonąć w uczuciu niezaspokojonej nigdy do końca samolubnej ambicji - niezależnie kiedy ten trawiący płomień zawiści ich pochłonie - czy w tym życiu czy być może po czekających wszystkich sądzie...

Rozwój mieszaniny synów Królestwa i synów Złego zdają się pokazywać dwie przypowieści - o ziarnie gorczycznym i o kwasie. Czyż wielka społeczność współczesnego chrześcijaństwa nie jest wielkim krzewem, który wyrósł z maleńkiego ziarna czyli gromadki uczniów Jezusa? Czyż społeczności chrześcijańskie, jednoczące się w kościoły, związki wyznaniowe nie dbają nade wszystko o swoją spójność organizacyjną, która jest rozczynionym kwasem, zakwaszającym przaśność czystego Słowa Bożego?

I jeszcze zachwyćmy się dwoma przypowieściami, zachęcającymi do oceny idei chrześcijańskiej, Królestwa Niebios, przypowieści o roli, w której ukryty jest skarb i przypowieści o cennej perle. Czyż nie warto dla tych duchowych wartości utracić materialne bogactwo, zdrowie albo powodzenie w tym życiu?

Na pewno tak!