• Powołanie Dwunastu (10:1-4) • Misja Dwunastu skierowana do Izraela (10:5-42) • Poselstwo Jana Chrzciciela (11:1-6) • świadectwo Jezusa o Janie (11:7-15) • Przypowieść o dzieciach bawiących się na rynku (11:16-19) • Biadanie nam miastami Izraela (11:20-24) • Skierowanie poselstwa Jezusa do ubogich i pokrzywdzonych (11:25-30) •

Dziwne jest nauczanie Jezusa z Nazaretu. Przy rozsyłaniu uczniów do miast izraelskich ostrzega ich: „posyłam was jak owce między wilki”, „będą was wydawać sądom i biczować”, „będziecie w nienawiści u wszystkich”, by za jakiś czas zapewnić swoich słuchaczy: „Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie”.

Na czym polega ten fenomen bycia uczniem, wyznawcą Jezusa Chrystusa? Z jednej strony poświęcenie, płynące łzy, ból, cierpienie, prześladowanie, a z drugiej radość, pokój, zadowolenie, nadzieja, siła, ufność... Słowa Jezusa znaczą wąską, trudną drogę, która wynagradzana jest roztaczającą się w chwili wytchnienia perspektywą wiecznej przyszłości i teraźniejszości nie skażonej świadomym grzechem, ułudą albo szatańskim kłamstwem.

Dźwiganie Jezusowego brzemienia i ciągnięcie Jego jarzma nie jest pozbawione trudu, ale zmęczenie wynagradza spokój ducha, świadomość, że ponoszone trudności mają głeboki sens, służą wielkiej i pięknej sprawie uwielbiając Boga, niosąc innym dobrą wiadomość, samym utrudzonym zaś wieczne szczęście...

Przepowiednie Mistrza spełniły się dokładnie w życiu apostołów, tak dotyczące prześladowań, jak i błogosławieństw dla uczniowskich serc:

„I przywoławszy apostołów, kazali ich wychłostać, zabronili im mówić w imieniu Jezusa i zwolnili ich. A oni odchodzili sprzed oblicza Rady Najwyższej, radując się, że zostali uznani za godnych znosić zniewagę dla imienia Jego” (Dzieje Apostolskie 5:40,41).