Szliśmy przez mroczne szarością późnego letniego wieczoru małe miasteczko na Podlasiu. Rozglądaj się wokoło – rozkazała mi moja młodsza siostra – zaraz zobaczysz coś całkiem odmiennego od nowobogackich domów-bloków, prawdziwy dom, dom z duszą... No i rozglądałem się, zauważając mało wyszukaną architekturę dwupiętrowych wilii. Kontrastowała ona z barokową obfitością równie mało wyszukanych, kujących w oczy zdobień na sufitach i lampionach. Ten przepych narzucał się wzrokowi poprzez ogromne, niezasłonięte roletami okna. I nagle skręciliśmy z ulicy Wierzbowej na wiejskie Zarudzie, będące dzisiaj nieutwardzonym przedłużeniem ulicy 11 listopada...

Prosta elewacja budynku, skośny dach z onduliny, nietypowe, ciekawie wyglądające okna, bardzo gustownie skromny wystrój wnętrza, które zachwyca starym, drewnianym, przeszklonym meblem, wygodna i przestronna łazienka z też wiekową drewnianą toaletką i całe mnóstwo zwierząt – czyli dwa koty i cztery świnki morskie – nie licząc ptaszków w ogrodzie, dla których nieustającym zagrożeniem jest kocica- pieszczoch, przynosząca często w pyszczku owoc swych myśliwskich umiejętności oswojonego drapieżnika... No i kocia mama czyli córka naszych gospodarzy - dla której czytanie, książka to ojczyzna, no i roztropny młodzieniec, który czuwa nad łącznością swojej rodziny z internetem.

Zazwyczaj popołudnia i wieczory z gośćmi spędza się tu na spacery przez pobliskie okolice. Oczarował mnie krajobraz łagodnie pofalowanego, pełnego uprawnych pól i ogrodów, pastwisk z dorodnym bydłem - Podlasia...