W poniedziałki zwykle odwiedzam mojego przyjaciela a później idę na soczek i frytki do pobliskiego Centrum Handlowego. Wypiłem herbatkę owocową i zostawiłem zapracowanego Janusza z drukującym komputerem owoc jego działań. W czasie, w którym kolega dzielił swoje skupienie między mną a klawiaturą, z uwagą spostrzegłem przy dużym monitorze ułatwiającym swym rozmiarem pracę, plik karteczek ze sprawami do pilnego załatwienia. Teraz kiedy kluczyłem w ciemnych zaułkach blokowiska zadawałem sobie z bólem pytanie – co jest warte moje życie mało aktywnego rencisty, tak jałowe i bezczynne, bez listy z czerwonym kolorem wypisanych spraw do załatwienia, podkreśleniem i wykrzyknikiem wyróżniające te najważniejsze?

Powoli zwątpienie jak drapieżne zwierzę ogarniało całą moją świadomość. W końcu wylądowałem w barze sałatkowym i w zimowy lutowy wieczór, rozdarty swymi myślami, jak narkotykiem gasiłem swoje rozgoryczenie przyrządzoną na ostro surówką. Z bólem myślałem o zwodzących mnie optymistycznymi wizjami zachwytach Biblią, Planem Bożym, w którym według nich Bóg nie zapomina nawet o tych, którzy pogrążeni są w wielkim grzechu i nieprawości, w oddaleniu od ewangelii i prawdy. Przypomniałem sobie swoje olśnienia duchowością i niebem – to jest wina mojego zagubienia w życiu, orzekłem. Teraz czas na rozsądek – na cieszenie się tym co pokazują mi moje oczy, co odbierają moje zmysły, co jako prawdopodobne może stwierdzić rozsądek czterdziestoletniego, chcącego realizować swoje zamierzenia mężczyzny. Z dramatyczną decyzją rozpoczęcia wszystkiego w swym życiu od nowa pozostawiłem opróżniony z kapusty talerz i szklankę po napoju. W jednym momencie po opuszczeniu jadłodajni przelały się przeze mnie wizje nowych emocjonujących odkryć, fascynacji, wrażeń i... chyba wypłynęły ze mnie zupełnie.

Kiedy po wyjściu na zewnątrz ogarnęło mnie chłodne, leciutko mroźne lutowe powietrze, poczułem tak rzeczywistą wiarę w piękny świat napisanych przeze mnie książek, pogodnych wierszy jak rzeczywisty był mijany żółty samochód dostawczy, który przywiózł najprawdopodobniej towar do dużego sklepu, tak ufną i radosną - jak siedząca na kolanach chłopaka dziewczyna w wiozącym mnie do mojego domu tramwaju...