rys. Andrzej Dąbek
Beton i szkło
splecione naprzemiennie
wypiętrzając się zacieniają
wąskie ścieżki ulic poprzecznych.
Ich porządek równoległy od wschodu
a zenit słonecznej tarczy
naświetla fleszem krótkotrwałym
nieruchome markizy sklepów, kafejek
dachy żółtych taksówek i czubki głów.
Ten Manhattanowy ruch z produktem ubocznym
spalin inwazyjnie wnikającym do płuc,
wraz z atmosferą babilońsko-różnorodnych ras
kolorów i zapachów, pełza przekrwione spojrzenie
zmęczonego murzyna, u jego paska dzwoni pęk kluczy
to taki drobiazg świadczący o braku zaufania.
Tyle jeszcze przestrzeni jest do otwarcia.
A może ten murzyn to egzotyczna odmiana świętego
PIOTRA.