Powrót

 na Szabbat

5 Ijjar 5765

 

14 maja 2005


31. Emor (Mów) 3 Mojż. 21:1-24:24

• Przepisy o czystości kapłanów (21:1-8) • Przepisy o rodzinie kapłańskiej (21:9-16) • Przepisy o inwalidztwie kapłanów (21:17-23) • Przepisy o nieczystości kapłanów (22:2-9) • Przepisy o spożywaniu poświęconych pokarmów (22:10-16) • Przepisy o doskonałości ofiar (22:18-30) • Uroczyste święta (23:1-44) • Przepisy o świeczniku (24:2-4) • Przepisy o chlebach pokładnych (24:5-9) • Kara za bluźnierstwo (24:10-16) • Kary za inne występki (24:17-21) • Równość obcokrajowców i Izraelitów wobec prawa (24:22) •


Królewskie Kapłaństwo

„I sami jako żywe kamienie budujcie się w dom duchowny, w kapłaństwo święte, ku ofiarowaniu ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa.” (1 Piotra 2:5)

Cały wybrany lud Boży zobowiązany był do przestrzegania zasad świętości, czyli odłączenia i czystości w sprawowaniu Bożej służby. Jednak wymagania świętości postawione kapłanom tej służby sięgały znacznie dalej, stawiały przed Aaronem i jego potomstwem wiele ograniczeń, które nie dotyczyły pozostałych Izraelitów. Kapłan przez swą usługę stawał się jakby uczestnikiem „stołu” Bożego, spożywał część ofiar poświęconych Bogu, a owo stałe niemal obcowanie z Wszechmogącym zobowiązywało do zachowania wyjątkowej świętości.

Zasady świętości kapłańskiej regulowały nie tylko zachowanie kapłana w czasie służby, dotyczyły nie tylko jego osobistego życia poza Przybytkiem. Przepisy te swym zasięgiem obejmowały całą rodzinę i dom kapłana oraz wszystkich, z którymi wchodził w bezpośredni kontakt. Kapłan nie tylko w czasie służby, ale także w innych okolicznościach życia miał godnie reprezentować przed ludem Tego, z którego stołu jadał ofiary.

Również przepisy świąteczne w szczególny sposób dotyczyły kapłanów. Cały lud miał obchodzić święta, jednak sprawowanie świątynnej usługi świątecznej było przywilejem kapłanów. Również przepisy o świeczniku i chlebach pokładnych w szczególny sposób dotyczyły kapłanów, gdyż tylko oni byli uprawnieni do codziennego odwiedzania Miejsca Świętego, w celu zapalania i gaszenia świecznika, oraz porannego i wieczornego ofiarowania Bogu kadzenia ustawicznego. Na każdy Szabbat kapłani winni byli zmienić chleby pokładne, które następnie stawały się najświętszą cząstką ich stołu.

Izrael, z którym Pan Bóg zawiera przymierze pod Górą Synaj, staje się królestwem kapłanów: „A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym” – 2 Mojż. 19:6. Świętość ludu składała się na świętość kapłanów, bo tylko czysta ofiara i czystość człowieka, któremu usługiwał kapłan stanowiła gwarancję pełnej świętości kapłana. Apostoł Piotr zwracając się do naśladowców swego Mistrza określa ich podobnie brzmiącym zwrotem: „Ale wy jesteście rodzajem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym” – 1 Piotra 2:9. Zgromadzenie wierzących w Jezusa nie stanowi królestwa kapłanów, ale jest kapłaństwem królewskim. Przyjdzie czas, kiedy kapłaństwo to, zapoczątkowane przez najwyższego kapłana naszego wyznania, Jezusa, który skorzystał z przywilejów kapłaństwa Melchisedekowego, rozpocznie swą usługę dla całej ludzkości – nowego królestwa kapłańskiego, bazy świętości dla całej służby Bożej. Dzisiaj jednak kapłaństwo usługi Melchisedekowej znajduje się jeszcze w fazie oczyszczania, nauki, rozpoznawania zakresu świętości i służby. Również duchowy dom Boży jest jeszcze budowany z żywych kamieni.

Nauka Apostoła Piotra oznacza jednak dla naśladowców Jeszuy, że ich świętość winna być porównywalna z zasadami świętości kapłańskiej. To z tych zasad czerpał inspirację do swej ziemskiej usługi nasz Mistrz, gdy poświęcał swe życie tej służbie w wieku trzydziestu lat. Lecząc trąd, oczyszczając grzechy, nauczając lud zasad prawdziwej służby, składając na koniec ofiarę ze swego życia stał się miłującym i miłosiernym kapłanem, który umie współczuć z naszymi słabościami. Do podobnej usługi podkapłanów porządku Melchisedekowego przygotowywane jest zgromadzenie wierzących w Jezusa. Jeśli tak, to przepisy świętości kapłańskiej, usługi świątynnej winny być codzienną inspiracją naszego życia. Idea całkowitego oddania, codziennego zasiadania przy stole Pańskim, korzystania z pokarmu chlebów ze złotego stołu i światła złotej Menory – choćby tylko w próbnej fazie, jakby na „praktyce zawodowej” – winny kierować życiem, tak aby w przyszłości móc zaowocować zupełną usługą dla królestwa kapłanów.

Korzystajmy z przywileju ćwiczenia się w świętości i usłudze kapłańskiej poprzez modlitwę za innych ludzi, poprzez wyrzekanie się należnych nam ludzkich praw, poprzez okazywanie miłosierdzia, nauczanie i leczenie duchowych schorzeń naszego najbliższego otoczenia. Choćby na niewielką skalę, choćby tylko na próbę okazujmy skłonności kapłańskie, aby okazać się godnymi większej służby przy Wielkim Odrodzeniu Bożego Izraela.

„I śpiewali nową pieśń, mówiąc: Godzien jesteś wziąć księgi i otworzyć pieczęci ich, żeś był zabity i odkupiłeś nas Bogu przez krew swoją ze wszelkiego pokolenia i języka, i ludu, i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłaństwem, i królować będą na ziemi.” – Obj. 5:9-10 (wg Kodeksu Synaickiego)


31. Emor (Mów) 3 Mojż. 21:1-24:24

Tekst w tłumaczeniu Biblii Gdańskiej

21,1 Rzekł też Pan do Mojżesza: Mów do kapłanów, synów Aaronowych, a powiedz im: Niech się nad umarłym nie plugawi żaden kapłan w ludu swym;
2 Tylko przy pokrewnym swoim, powinowatym swoim, przy matce swej, i przy ojcu swym, i przy synu swym, i przy córce swej, i przy bracie swym;
3 Także przy siostrze swej, pannie sobie najbliższej, która nie miała męża; przy tych splugawić się może.
4 Nie splugawi się przy przełożonym ludu swego, tak żeby się zmazał.
5 Nie będą sobie czynić łysiny na głowie swej, i brody swej nie mają golić, ani na ciele swem czynić będą rzezania.
6 Świętymi będą Bogu swemu, i nie splugawią imienia Boga swego; albowiem ofiary ogniste Pańskie, chleb Boga swego, ofiarują; przetoż będą świętymi.
7 Niewiasty wszetecznej, i w panieństwie naruszonej, pojmować nie będą; także niewiasty odrzuconej od męża jej, pojmować nie będą; bo święty jest każdy z nich Bogu swemu.
8 A tak będziesz go miał za świętego, bo chleb Boga twego ofiaruje; przetoż świętym będzie tobie, bom Ja święty Pan, który poświęcam was.
9 Jeźliby się córka kapłańska nierządu dopuściła, ojca swego zelżyła, ogniem spalona będzie.
10 Najwyższy też kapłan między bracią swą, na którego głowę wylany jest olejek pomazania, i który poświęcił ręce swe, aby obłoczył szaty święte, głowy swej nie obnaży i szat swoich nie rozedrze;
11 I do żadnego z umarłych nie przystąpi, a nawet i przy ojcu swym, i przy matce swej plugawić się nie będzie.
12 Z świątnicy też nie wynijdzie, aby nie splugawił świątnicy Boga swego, gdyż korona olejku pomazania Boga jego jest na nim: Jam Pan.
13 Tenże pannę w panieństwie jej pojmie.
14 Wdowy, i odrzuconej i splugawionej nierządnicy, żadnej z tych nie pojmie; ale pannę z ludu swego weźmie sobie za żonę.
15 A nie będzie plugawił nasienia swego w ludu swym; bom Ja Pan, który go poświęcam.
16 Przytem rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
17 Powiedz Aaronowi, i rzecz: Ktobykolwiek z potomstwa swego w narodziech swych, miał na sobie wadę, niechaj nie przystępuje, aby ofiarował chleb Boga swego;
18 Bo żaden mąż, który by miał na sobie wadę, przystępować nie ma; mąż ślepy, albo chromy, albo niezupełnych albo zbytnich członków;
19 Także mąż, który by miał złamaną nogę, albo złamaną rękę;
20 Także garbaty, i płynących oczu, albo który ma bielmo na oku swem, albo krostawy, albo parszywy, albo wypukły:
21 Wszelki mąż, który by miał jaką wadę, z potomstwa Aarona kapłana nie przystąpi, aby ofiarował ofiary ogniste Panu; wada na nim jest, nie przystąpi, aby ofiarował chleb Boga swego.
22 Chleba jednak Boga swego z rzeczy najświętszych i poświęconych pożywać będzie.
23 Wszakże za zasłonę nie wnijdzie, i do ołtarza nie przystąpi, bo wada na nim jest, aby nie splugawił świątnicy mojej; bom Ja Pan, który ją poświęcam.
24 To mówił Mojżesz do Aarona, i do synów jego, i do wszystkich synów Izraelskich.
22,1 Zatem rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
2 Powiedz Aaronowi i synom jego, aby się wstrzymywali od rzeczy, które są poświęcone od synów Izraelskich, a nie plugawili świętego imienia mojego w tem, co mi oni poświęcają; Jam Pan.
3 A tak rzecz do nich: W narodziech waszych, ktobykolwiek przystąpił ze wszystkiego potomstwa waszego do poświęconych rzeczy, które by poświęcili synowie Izraelscy Panu, gdy nieczystość jego na nim jest, wytracony będzie ten od obliczności mojej; Jam Pan.
4 Ktobykolwiek z nasienia Aaronowego był trędowatym albo płynienie nasienia cierpiącym, rzeczy poświęconych jeść nie będzie, póki by się nie oczyścił; także kto by się dotknął jakiej nieczystości ciała zmarłego, albo tego, z którego by płynęło nasienie złączenia.
5 Także kto by się dotknął czego, co się czołga po ziemi, przez coby się nieczystym stał, albo człowieka, przez którego by się splugawił według wszelakiej nieczystości jego;
6 Ten, kto by się czego z tych rzeczy dotknął, nieczystym będzie aż do wieczora, i nie będzie jadł rzeczy poświęconych, ażby umył ciało swoje wodą.
7 I aż po zachodzie słońca czystym będzie; a potem będzie jeść z rzeczy poświęconych, bo to jest pokarm jego.
8 Ścierwu też i rozszarpanego od zwierza jeść nie będzie, aby się tem nie splugawił; Jam Pan.
9 A tak przestrzegać będą rozkazania mego, aby nie podlegli grzechowi, i nie pomarli w nim, gdyby się splugawili; Jam Pan, który je poświęcam.
10 Żaden obcy nie będzie jadł z rzeczy poświęconych; komornik kapłański, ani najemnik nie będzie jadł rzeczy poświęconych.
11 A jeźliby kapłan człowieka kupił za pieniądze swoje, ten jeść będzie z rzeczy tych; także zrodzony w domu jego, ci będą jadać z pokarmów jego.
12 Lecz córka kapłańska, która by szła za męża obcego, ta z ofiar podnoszenia rzeczy świętych jeść nie będzie.
13 Gdyby zaś córka kapłańska wdową została, albo odrzuconą była od męża, i dziatek nie miała, a wróciłaby się w dom ojca swego, tak jako w dzieciństwie swem, chleb ojca swego jeść będzie; ale żaden obcy jeść z niego nie będzie.
14 A jeźliby kto jadł z niewiadomości rzeczy poświęcone, nadda piątą część do tego, i odda kapłanowi rzecz poświęconą.
15 Aby nie plugawili rzeczy poświęconych, które synowie Izraelscy ofiarują Panu,
16 I nie przywodzili na się karania za występek, gdyby jedli poświęcone rzeczy ich; bom Ja Pan, który je poświęcam.
17 Potem rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
18 Powiedz Aaronowi i synom jego, i wszystkim synom Izraelskim, a mów do nich: Ktobykolwiek z domu Izraelskiego, albo z przychodniów w Izraelu ofiarował ofiarę swoję według wszystkich ślubów swoich, i według wszystkich darów dobrowolnych swoich, które by ofiarowali Panu na ofiarę całopalenia;
19 Z dobrej woli swej ofiarować będzie zupełnego samca z bydła rogatego, z owiec, i z kóz.
20 Coby miało na sobie wadę, ofiarować nie będzie; bo nie będzie przyjemne od was.
21 Jeźliby kto ofiarował ofiarę spokojną Panu, pełniąc ślub, albo dobrowolny dar oddając z rogatego bydła, albo z drobnego bydła, bez wady będzie, aby przyjemne było; żadnej wady nie będzie na nim.
22 Ślepego, albo ułomnego, albo na czem ochromionego, albo guzowatego, albo krostawego, albo parszywego, nie ofiarujcie Panu, ani na ofiarę ognistą dawajcie ich na ołtarz Panu.
23 Wołu też albo owcę zbytnich albo niezupełnych członków za dobrowolny dar ofiarować je możesz: ale ślub z nich przyjemny nie będzie.
24 Zgniecionego i stłuczonego i przerwanego, i rzezanego nie będziecie ofiarować Panu; w ziemi waszej nie uczynicie tego.
25 Ani z ręki cudzoziemca nie będziecie ofiarować chleba Bogu waszemu z tych wszystkich rzeczy, bo ułomek jest w nich; wadę mają, nie będą przyjemne od was.
26 Nad to rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
27 Wół, albo owca, albo koza, gdy się urodzi, niech będzie siedem dni przy matce swojej, a dnia ósmego, i potem będzie przyjemne ku palonej ofierze Panu.
28 Krowy też, ani owcy z płodem ich, nie zabijecie dnia jednego.
29 A gdybyście ofiarowali ofiarę dziękczynienia Panu, z dobrej woli swej ofiarować będziecie.
30 Onegoż dnia jedzona będzie; nie zostawicie z niej nic aż do jutra; Jam Pan.
31 Przetoż strzeżcie przykazań moich, a czyńcie je; Jam Pan.
32 I nie plugawcie imienia mego świętego, abym był poświęcony w pośrodku synów Izraelskich. Ja Pan, który was poświęcam;
33 Którym was wywiódł z ziemi Egipskiej, abym wam był za Boga; Ja Pan.
23,1 Rzekł jeszcze Pan do Mojżesza, mówiąc:
2 Powiedz synom Izraelskim, a mów im: Święta uroczyste Pańskie, które nazywać będziecie zgromadzenia święte, te są święta uroczyste moje.
3 Przez sześć dni robić będziecie; ale w dzień siódmy sabat odpocznienia, zgromadzenie święte, żadnej roboty czynić nie będziecie; sabat Pański jest we wszystkich mieszkaniach waszych.
4 A teć są uroczyste święta Pańskie, zgromadzenia święte, które obchodzić będziecie pewnego ich czasu.
5 Miesiąca pierwszego, dnia czternastego tegoż miesiąca, między dwoma wieczorami święto przejścia Pańskiego.
6 Potem dnia piętnastego tegoż miesiąca, święto przaśników będzie Panu; przez siedem dni chleby przaśne jeść będziecie.
7 A dnia pierwszego zgromadzenie święte mieć będziecie; żadnej roboty służebniczej czynić nie będziecie.
8 Ale będziecie ofiarowali ofiarę ognistą Panu przez siedem dni. Dnia także siódmego zgromadzenie święte będzie; żadnej roboty służebniczej czynić nie będziecie.
9 I rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
10 Powiedz synom Izraelskim, i rzecz im: Gdy wnijdziecie do ziemi którą Ja wam dawam, a będziecie żąć zboże wasze, tedy przyniesiecie snop pierwiastek żniwa waszego do kapłana.
11 I będzie tam i sam obracał on snop przed obliczem Pańskiem, aby był przyjemny za was; nazajutrz po sabacie podnosić go będzie kapłan.
12 Zabijecie też dnia, którego obracać będziecie on snop, baranka zupełnego, rocznego na ofiarę całopalenia Panu;
13 Przy tem ofiarę jego śniedną ze dwu dziesiątych części efy mąki pszennej, zadziałanej z oliwą na paloną ofiarę Panu dla wdzięcznej wonności; także ofiarę jego mokrą, wina czwartą część hynu.
14 A chleba i prażma, i nowego zboża jeść nie będziecie aż do dnia, którego przyniesiecie ofiarę Bogu waszemu; ustawa to wieczna będzie w narodziech waszych, we wszystkich mieszkaniach waszych.
15 Naliczycie także sobie od dnia pierwszego po sabacie, od dnia, któregoście ofiarowali snop podnoszenia, siedem tygodni zupełnych niech będzie.
16 Aż do pierwszego dnia po siódmym tygodniu naliczycie pięćdziesiąt dni; tedy ofiarować będziecie ofiarę śniedną nową Panu.
17 Z domów waszych przyniesiecie chleby na obracanie tam i sam; dwa chleby, ze dwu dziesiątych części pszennej mąki z kwasem upieczone będą; pierwiastki to Panu.
18 A ofiarować z tym chlebem będziecie siedem baranków rocznych zupełnych, i cielca jednego, i dwu baranów; na ofiarę całopalenia będą Panu z ofiarą śniedną ich i z mokremi ofiarami ich; ofiara to ognista na wdzięczną wonność Panu.
19 Zabijecie też kozła jednego za grzech, i dwa baranki roczne na ofiarę spokojną.
20 I będzie je obracał tam i sam kapłan z chlebem pierwiastek na ofiarę sam i tam obracania przed obliczem Pańskiem, i ze dwiema barankami; i będą święte rzeczy Panu dla kapłana.
21 I ogłosicie w ten dzień święto; zgromadzenie święte mieć będziecie; żadnej roboty służebniczej czynić nie będziecie; ustawa to będzie wieczna we wszystkich mieszkaniach waszych, w narodziech waszych.
22 A gdy żąć będziecie zboże ziemi waszej, nie będziesz do końca pola twego dożynał, i kłosów pozostałych żniwa twego zbierać nie będziesz: ubogiemu, i przychodniowi zostawisz je; Jam Pan Bóg wasz.
23 Zatem rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
24 Powiedz synom Izraelskim, mówiąc: Miesiąca siódmego, pierwszego dnia tegoż miesiąca, będziecie mieli sabat, pamiątkę trąbienia, zgromadzenie święte.
25 Żadnej roboty służebniczej nie będziecie czynili, lecz ofiarować będziecie ofiarę ognistą Panu.
26 Rzekł jeszcze Pan do Mojżesza, mówiąc:
27 Lecz dziesiątego dnia tegoż miesiąca siódmego, dzień oczyszczania jest; zgromadzenie święte mieć będziecie, a będziecie trapić dusze wasze, ofiarując ognistą ofiarę Panu.
28 Żadnej roboty nie będziecie czynili w ten dzień; bo dzień oczyszczania jest na oczyszczenie was przed obliczem Pana, Boga waszego.
29 A wszelka dusza, która by się nie trapiła tego dnia, wytracona będzie z ludu swego.
30 Także, ktobykolwiek czynił robotę jaką w tenże dzień, wytracę człowieka tego z pośrodku ludu jego.
31 Żadnej roboty nie czyńcie; ustawa to będzie wieczna w narodziech waszych, we wszystkich mieszkaniach waszych.
32 Sabat odpocznienia mieć będziecie, gdy trapić będziecie dusze swe; dziewiątego dnia tegoż miesiąca, wieczór, od wieczora aż do wieczora, obchodzić będziecie sabat wasz.
33 Rzekł zaś Pan do Mojżesza, mówiąc:
34 Powiedz synom Izraelskim, i rzecz: Piętnastego dnia tegoż siódmego miesiąca będzie święto kuczek przez siedem dni Panu.
35 Dnia pierwszego zgromadzenie święte będzie; żadnej roboty służebniczej czynić nie będziecie.
36 Przez siedem dni ofiarować będziecie ofiarę ognistą Panu; dnia ósmego zgromadzenie święte mieć będziecie, a będziecie ofiarowali ofiarę ognistą Panu; święto jest, żadnej roboty służebniczej nie będziecie czynili.
37 Teć są święta uroczyste Pańskie, które obchodzić będziecie, zgromadzenia święte, abyście ofiarowali ofiarę ognistą Panu, całopalenie, i ofiarę śniedną, i ofiarę spokojną, i ofiary mokre, każdą w dzień swój.
38 Oprócz sabatów Pańskich, i oprócz darów waszych, i oprócz wszystkich ślubów waszych, i oprócz wszystkich dobrowolnych podarków waszych, które oddawać będziecie Panu.
39 Wszakże piętnastego dnia miesiąca siódmego, gdy zbierzecie urodzaj ziemi, będziecie obchodzili święto Panu przez siedem dni; dnia pierwszego odpocznienie, także dnia ósmego odpocznienie będzie.
40 Tedy weźmiecie sobie pierwszego dnia owocu z drzewa co najpiękniejszego, i gałązek palmowych, i gałązek drzewa gęstego, i wierzbiny od potoku, i weselić się będziecie przed Panem Bogiem waszym przez siedem dni.
41 A obchodzić będziecie to święto Panu przez siedem dni na każdy rok. Ustawa to wieczna w narodziech waszych; każdego miesiąca siódmego obchodzić je będziecie.
42 W kuczkach mieszkać będziecie przez siedem dni; każdy zrodzony w Izraelu mieszkać będzie w kuczkach,
43 Aby wiedzieli potomkowie wasi, iżem w namiotach kazał mieszkać synom Izraelskim, gdym je wywiódł z ziemi Egipskiej; Ja Pan, Bóg wasz.
44 I opowiedział Mojżesz święta uroczyste Pańskie synom Izraelskim.
24,1 I rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
2 Rozkaż synom Izraelskim, abyć przynieśli oliwy z drzewa oliwnego czystej, wytłoczonej ku świeceniu, aby lampy gorzały ustawicznie.
3 Przed zasłoną świadectwa w namiocie zgromadzenia sporządzi je Aaron, aby się paliły od wieczora aż do poranku przed obliczem Pańskiem ustawicznie; ustawa to wieczna w narodziech waszych.
4 Na świeczniku czystym stawiać będzie lampy przed obliczem Pańskiem zawżdy.
5 Weźmiesz też mąki pszennej, a upieczesz z niej dwanaście placków; ze dwu dziesiątych części efy będzie placek jeden.
6 Potem położysz je dwiema rzędami, sześć w rzędzie jednym na stole czystym przed obliczem Pańskiem.
7 Włożysz też na każdy rząd kadzidła czystego, aby było miasto chleba spalone, na pamiątkę ku ofierze ognistej Panu.
8 Na każdy dzień sabatu kłaść je będzie kapłan porządnie przed Panem zawżdy, biorąc je od synów Izraelskich przymierzem wiecznem.
9 I będą należały Aaronowi i synom jego, którzy je jeść będą na miejscu świętem, albowiem rzeczą im to najświętszą jest z ognistych ofiar Pańskich, ustawą wieczną.
10 Tedy wyszedł syn niewiasty Izraelskiej, którego miała z mężem Egipskim, między syny Izraelskimi; i poswarzyli się w obozie syn onej niewiasty Izraelskiej z mężem Izraelskim.
11 I złorzeczył syn niewiasty Izraelskiej a imię Boże bluźnił, dla czego przywiedziony był do Mojżesza. A imię matki jego było Salomit, córka Dybrego z pokolenia Dan.
12 I podali go do więzienia, ażby im oznajmiono, co z nim rozkaże Pan czynić.
13 Tedy rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc:
14 Wywiedź tego bluźniercę precz za obóz, a niech włożą wszyscy, którzy to słyszeli, ręce swe na głowę jego, i niech go ukamionuje wszystko zgromadzenie.
15 A synom Izraelskim opowiedz, mówiąc: Ktobykolwiek złorzeczył Bogu swemu, odniesie karanie za grzech swój.
16 Także kto by zbluźnił imię Pańskie, śmiercią umrze, kamionując ukamionuje go wszystko zgromadzenie; tak przychodzień jako w domu zrodzony, gdyby zbluźnił imię Pańskie, umrze.
17 Także jeźliby kto zabił jakiegokolwiek człowieka, śmiercią umrze.
18 A jeźliby kto zabił bydlę wróci inne bydlę za bydlę.
19 Kto by też oszkaradził bliźniego swego, według tego, jako uczynił, niech mu się stanie.
20 Złamanie za złamanie, oko za oko, ząb za ząb; według tego, jako oszkaradził człowieka, tak mu się też niech stanie.
21 Kto by zabił bydlę, wróci insze; ale kto by zabił człowieka, umrze.
22 Prawo jednakie mieć będziecie; tak przychodzień, jako i w domu zrodzony będzie u was; bom ja Pan, Bóg wasz.
23 To gdy opowiedział Mojżesz synom Izraelskim, wywiedli onego bluźniercę za obóz, i ukamionowali go.
24 I uczynili synowie Izraelscy według tego, jako przykazał Pan Mojżeszowi.