Powrót

 na Szabbat

23 Tammuz 5765

 

30 lipca 2005

Tak jak Tora podzielona jest na 54 rozdziały do tygodniowego czytania, tak też można podzielić cztery Ewangelie, aby czytając je razem z Torą (na przykład w każdą środę kolejnego tygodnia) przenikać w równej mierze duchem nauczania ukochanego Mistrza z Nazaretu.

 

42. Jan 1-2 „Na początku”


• Prolog (1:1-18) • Świadectwo Jan Chrzciciela o Jezusie (1:19-34) • Pierwsi uczniowie (1:35-51) • Wesele w Kanie Galilejskiej (2:1-12) • Wypędzenie przekupniów ze świątyni (2:13-25) •

W tradycji chrześcijańskiej Ewangelia św. Jana ma przypisany symbol orła, bo to nie jest zwykła opowieść o życiu niezwykłego Człowieka, jakim był Jezus. Tutaj fakty z życia Jezusa są okazją do głęboko filozoficznego, teologicznego przekazu.

Już sam początek ewangelii jest teologiczno-filozoficznym wywodem, w którym tak bardzo żydowski sposób obrazowania każe jego autorowi nazywać najważniejszą postać księgi Słowem i światłością.

Trochę zaskakującym i zagadkowym jest fakt, że sam proceder chrztu, który kultywował Jan Chrzciciel nie jest czymś dziwnym lub zaskakującym społeczność żydowską. Jeśli coś budzi zapytanie Żydów, uczonych w Piśmie to nie zasadność chrztu, ale tytuł, okreslenie jego osoby, które upoważnia Jana do chrzczenia...

Piękna historia o Natanaelu, najprawdopodobniej w duchu modlącego się pod drzewem figowym, kończy się jakby bardzo dziwnymi słowami, nawiązującymi do starotestamentowej historii śniącego drabinę Jakuba, po której wstępują i zstępują aniołowie. Komentujący wierzy, że tymi Bożymi aniołami (posłańcami) byli różni ludzie, z którymi stykał się Jezus i którzy wraz z Nim tworzyli życiodajną historię jego ziemskiego życia, którą tak pięknie zapisali czterej ewangeliści.

Zdziwienie może budzić fakt, ze pierwszy cud Mesjasza nie dotyczy niezbywalnych potrzeb ludzkich, takich jak odżywianie się chlebem albo kondycja fizyczna, zdrowie ale dotyczy radości, weselenia się, nawet pewnego zbytku, luksusu jakim jest wyborne wino. Stąd wniosek, że dla Boga i Jezusa ważna jest także radość i szczęście ich stworzeń, a nie tylko ich sprawiedliwość i czystość. Bo w sześciu stągwiach przechowywano wodę, potrzebną najprawdopodobniej do zachowywania rytualnej czystości ludzi i przedmiotów, co podkreśla wagę, przykładaną do niej w życiu codziennym Izraelitów, szczególnie zaś w nauce nauczonych w Piśmie i faryzeuszy.

Zastanawia zestawienie obok siebie dwóch sytuacji, w których Jezus zachowuje się krańcowo różnie - w jednej afirmuje skłonność człowieka do radości i weselenia się, w drugiej wyraża swój gniew i oburzenie, nie unikające pełnego zdecydowania rękoczynu.

Po pierwsze to zestawienie, najprawdopodobniej mało mające wspólnego z rzeczywistym, chronologicznym ustawieniem wydarzeń w historii życia Jezusa pokazuje pełnię człowieczeństwa Syna Bożego, który raz beztrosko się bawi i raduje, innym razem nie może powściągnąć gniewu i oburzenia. Po drugie - Jezus bezbłędnie umiał ocenić charakter uczuć, objawiających się w człowieku. W przypadku wesela i ucztujących w Kanie Galilejskiej była to chęć dzielenia radości z nowożeńcami i tu wszystko było na swoim miejscu, w przypadku świątynnego handlu sposobność oddania chwały Bogu mieszała się z pragnieniem łatwego, często nieuczciwego, chciwego zarabiania pieniędzy.

O tej zdolności Jezusa do rozeznawania prawdziwych intencji, uczuć w człowieku mówią wersety kończące nasze czytanie.


Paweł K.

 

42. Jan 1-2 „Na początku”

Tekst w tłumaczeniu „Nowego Przekładu” PTB

1,1 Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo.
2 Ono było na początku u Boga.
3 Wszystko przez nie powstało, a bez niego nic nie powstało, co powstało.
4 W nim było życie, a życie było światłością ludzi.
5 A światłość świeci w ciemności, lecz ciemność jej nie przemogła.
6 Wystąpił człowiek, posłany od Boga, który nazywał się Jan.
7 Ten przyszedł na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy przezeń uwierzyli.
8 Nie był on światłością, lecz miał zaświadczyć o światłości.
9 Prawdziwa światłość, która oświeca każdego człowieka, przyszła na świat.
10 Na świecie był i świat przezeń powstał, lecz świat go nie poznał.
11 Do swej własności przyszedł, ale swoi go nie przyjęli.
12 Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego,
13 Którzy narodzili się nie z krwi ani z cielesnej woli, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga.
14 A Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas, i ujrzeliśmy chwałę jego, chwałę, jaką ma jedyny Syn od Ojca, pełne łaski i prawdy.
15 Jan świadczył o nim i głośno wołał: Ten to był, o którym powiedziałem: Ten, który za mną idzie, był przede mną, bo pierwej był niż ja.
16 A z jego pełni myśmy wszyscy wzięli, i to łaskę za łaską.
17 Zakon bowiem został nadany przez Mojżesza, łaska zaś i prawda stała się przez Jezusa Chrystusa.
18 Boga nikt nigdy nie widział, lecz jednorodzony Bóg, który jest na łonie Ojca, objawił go.
19 A takie jest świadectwo Jana, gdy Żydzi z Jerozolimy wysłali do niego kapłanów i lewitów, aby go zapytali: Kim ty jesteś?
20 I wyznał, a nie zaprzeczył, i oświadczył: Ja nie jestem Chrystusem.
21 I zapytali go: Kim więc? Eliaszem jesteś? A on odrzekł: Nie jestem. Prorokiem jesteś? I odpowiedział: Nie.
22 Rzekli mu więc: Kim jesteś? Musimy dać odpowiedź tym, którzy nas posłali. Cóż powiadasz sam o sobie?
23 Rzekł: Ja jestem głosem wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pana, jak powiedział Izajasz prorok.
24 A wysłańcy byli z faryzeuszów.
25 I pytając go, rzekli mu: Czemu więc chrzcisz, jeśli nie jesteś Mesjaszem ani Eliaszem, ani prorokiem?
26 Odpowiedział im Jan, mówiąc: Ja chrzczę wodą, ale pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie;
27 To Ten, który przyjdzie po mnie i któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka sandałów jego.
28 To się działo w Betabarze za Jordanem, gdzie Jan chrzcił.
29 Nazajutrz ujrzał Jezusa, idącego do niego, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.
30 To jest Ten, o którym powiedziałem: Za mną idzie mąż, który był przede mną, bo pierwej był niż ja.
31 I ja go nie znałem; lecz dlatego przyszedłem, chrzcząc wodą, aby był objawiony Izraelowi.
32 Jan świadczył też, mówiąc: Widziałem Ducha, zstępującego z nieba jakby gołębica; i spoczął na nim.
33 I ja go nie znałem; lecz Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, rzekł do mnie: Ujrzysz tego, na którego Duch zstępuje i na nim spocznie, Ten chrzci Duchem Świętym.
34 A ja widziałem to i złożyłem świadectwo, że ten jest Synem Bożym.
35 Nazajutrz znowu stał Jan z dwoma uczniami swoimi
36 I ujrzawszy Jezusa przechodzącego, rzekł: Oto Baranek Boży.
37 A owi dwaj uczniowie, usłyszawszy jego słowa, poszli za Jezusem.
38 A gdy Jezus się odwrócił i ujrzał, że idą za nim, rzekł do nich: Czego szukacie? A oni odpowiedzieli mu: Rabbi! [to znaczy: Nauczycielu] gdzie mieszkasz?
39 Rzekł im: Pójdźcie, a zobaczycie! Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i pozostali u niego w tym dniu; a było to około dziesiątej godziny.
40 Andrzej, brat Szymona Piotra, był jednym z tych dwóch, którzy to słyszeli od Jana i poszli za nim.
41 Ten spotkał najpierw Szymona, brata swego, i rzekł do niego: Znaleźliśmy Mesjasza [to znaczy: Chrystusa].
42 I przyprowadził go do Jezusa. Jezus, spojrzawszy na niego, rzekł: Ty jesteś Szymon, syn Jana; ty będziesz nazwany Kefas [to znaczy: Piotr].
43 Następnego dnia chciał udać się do Galilei; i spotkał Filipa, i rzekł do niego: Pójdź za mną!
44 A Filip był z Betsaidy, miasta Andrzeja i Piotra.
45 Filip spotkał Natanaela i rzekł do niego: Znaleźliśmy tego, o którym pisał w zakonie Mojżesz, a także prorocy: Jezusa, syna Józefa, z Nazaretu.
46 Wtedy Natanael rzekł do niego: Czy z Nazaretu może być coś dobrego? Filip na to: Pójdź i zobacz!
47 A gdy Jezus ujrzał Natanaela, idącego do niego, rzekł o nim: Oto prawdziwy Izraelita, w którym nie ma fałszu.
48 Rzecze mu Natanael: Skąd mnie znasz? Odpowiedział mu Jezus i rzekł: Zanim cię zawołał Filip, widziałem cię, gdy byłeś pod drzewem figowym.
49 Odpowiedział mu Natanael: Mistrzu! Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś królem Izraela.
50 A Jezus odpowiadając, rzekł do niego: Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci, iż cię widziałem pod figowym drzewem? Ujrzysz większe rzeczy niż to.
51 Powiedział też do niego: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, ujrzycie niebo otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego.
2,1 A trzeciego dnia było wesele w Kanie Galilejskiej i była tam matka Jezusa.
2 Zaproszono też Jezusa wraz z jego uczniami na to wesele.
3 A gdy zabrakło wina, rzekła matka Jezusa do niego: Wina nie mają.
4 I rzekł do niej Jezus: Czego chcesz ode mnie, niewiasto? Jeszcze nie nadeszła godzina moja.
5 Rzekła matka jego do sług: Co wam powie, czyńcie!
6 A było tam sześć stągwi kamiennych, ustawionych według żydowskiego zwyczaju oczyszczenia, mieszczących w sobie po dwa lub trzy wiadra.
7 Rzecze im Jezus: Napełnijcie stągwie wodą! I napełnili je aż po brzegi.
8 Potem rzekł do nich: Zaczerpnijcie teraz i zanieście gospodarzowi wesela! A oni zanieśli.
9 A gdy gospodarz wesela skosztował wody, która się stała winem, [a nie wiedział, skąd jest, lecz słudzy, którzy zaczerpnęli wody, wiedzieli], przywołał oblubieńca
10 I rzekł do niego: Każdy człowiek podaje najpierw dobre wino, a gdy sobie podpiją, wtedy gorsze; a tyś dobre wino zachował aż do tej chwili.
11 Takiego pierwszego cudu dokonał Jezus w Kanie Galilejskiej; i objawił chwałę swoją, i uwierzyli weń uczniowie jego.
12 Potem udał się do Kafarnaum wraz z matką swoją i braćmi, i uczniami swoimi, i tam pozostali kilka dni.
13 A gdy się zbliżała Pascha żydowska, udał się Jezus do Jerozolimy.
14 I zastał w świątyni sprzedających woły i owce, i gołębie, i siedzących wekslarzy.
15 I skręciwszy bicz z powrózków, wypędził ich wszystkich ze świątyni wraz z owcami i wołami; wekslarzom rozsypał pieniądze i stoły powywracał,
16 A do sprzedawców gołębi rzekł: Zabierzcie to stąd, z domu Ojca mego nie czyńcie targowiska.
17 Wtedy uczniowie jego przypomnieli sobie, że napisano: Żarliwość o dom twój pożera mnie.
18 Wtedy odezwali się Żydzi, mówiąc do niego: Jaki znak pokażesz nam na dowód, że ci to wolno czynić?
19 Jezus, odpowiadając, rzekł im: Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni ją odbuduję.
20 Na to rzekli Żydzi: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty w trzy dni chcesz ją odbudować?
21 Ale On mówił o świątyni ciała swego.
22 Gdy więc został wzbudzony z martwych, przypomnieli sobie uczniowie jego, że to mówił, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.
23 A gdy był w Jerozolimie na święcie Paschy, wielu uwierzyło w imię jego, widząc cuda, których dokonywał.
24 Ale sam Jezus nie miał do nich zaufania, bo przejrzał wszystkich
25 I od nikogo nie potrzebował świadectwa o człowieku; sam bowiem wiedział, co było w człowieku.